หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 180

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ชัชนันท์ยังคงอกสั่นขวัญหายอยู่

สองมือเธอกำโทรศัพท์แน่น ไม่กล้าปล่อยมันสักนิด ตาสองข้างจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่ตลอด รอคอยสายเข้าจากเขา

คนที่ส่งไปตอนนี้ยังไม่กลับมารายงานสถานการณ์ มันผิดปกติเกินไปแล้วจริงๆ

ในเวลานี้ โทรศัพท์เธอก็แบตหมดปิดเครื่องไปอัตโนมัติ

เธอหาที่ชาร์จแบตเพื่อชาร์จมันให้เต็มทันที

ตอนนี้นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองไม่ได้เอาที่ชาร์จแบตมาด้วย เธอรีบตะโกนเรียกคนด้านนอกประตูเข้ามา ให้ช่วยหาที่ชาร์จ

ในเวลานี้ เธอไม่อนุญาตให้โทรศัพท์ตัวเองแบตหมดเด็ดขาด เธอจะพลาดข้อความใดๆ ไม่ได้

หัวใจเหมือนอยู่ระหว่างคอกับท้อง มันเต้นอย่างบ้าคลั่ง

ทางด้านแทนไท หลังจากได้รับสัญญาณว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง ก็ล็อกหน้าจอโทรศัพท์ แล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า

“เกิดอะไรขึ้น” คมสันถาม

“ปิดเครื่อง ช่างเถอะ ไปโรงพยาบาลค่อยว่ากัน” แทนไทพูด

“ก็ได้” กรรณพูด

“จริงสิ คมสัน สั่งผู้บัญชาการคนนั้นที บอกเขาว่าห้ามพูดอะไรไร้สาระต่อหน้านันท์ รู้ว่าควรพูดอะไร ไม่ควรพูดอะไร” แทนไทหันไปมองคมสัน

คมสันดีดนิ้วอย่างสดชื่น “ก็แค่ไม่อยากเปิดเผยตัวตนของเราต่อหน้าพี่สะใภ้ ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง”

“ไม่ ห้า ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย?” กรรณทำหน้าไม่เข้าใจ

แทนไทไม่ตอบ ยกสายตาขึ้นมองเกริกแล้วพูดขึ้น “รีบไปหาหลักฐานกระทำความผิดของพ่อและอาของพงศ์พรโดยเร็วที่สุด แล้วประกาศมันออกไป ให้เวลานายหนึ่งวัน”

“ครับ……” เกริกพยักหน้าอย่างเคารพ

…………

ชัชนันท์รอมาครึ่งชั่วโมง สายชาร์จแบตก็ยังไม่มาส่ง

หัวใจที่ว้าวุ่นในตัว ตอนนี้ยิ่งหุนหันพลันแล่น

เธอขมวดคิ้วไม่พอใจสั่งไปที่นอกประตู “มานี่หน่อย”

เสียงค่อนข้างเย็นชา น้ำเสียงมีความไม่พอใจเล็กน้อย

ไม่นานประตูก็เปิด——

“ใครทำให้เธอไม่พอใจ? หืม?”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้น ชัชนันท์ดีใจทันที มองไปที่ประตู

สิ่งที่อยู่ในสายตา ก็คือมุมปากยิ้มจางๆ และใบหน้างดงามโดดเด่นของชายคนนั้น

ด้านหลังเขา มีกรรณและคมสันยืนอยู่ด้วย

ชัชนันท์ดีใจทันที หัวใจที่เดิมทีลอยอยู่กลางอากาศก็กลับสู่ที่เดิมอย่างมั่นคง

เธอรีบลงจากเตียง วิ่งแจ้นไปหาเขาแล้วกอดอย่างรวดเร็ว “นายไปไหนมา? ฉันนึกว่านายเกิดเรื่องซะแล้ว”

ช่วงเวลานี้ ใบหน้าธารน้ำแข็งเย็นชาของแทนไทหายไปจนหมดสิ้น นัยน์ตาและปลายคิ้วดูอ่อนโยนขึ้นมาก

กรรณและคมสันสองคนมองหน้ากันและกันด้วยความชอบใจ

การเคลื่อนไหวที่แขนซ้ายเธอขยับมากเกินไป แผลที่ไหล่ถูกดึงอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดเข้ากระดูก ทำให้เธอได้สติอีกครั้ง

เธอตระหนักถึงการลืมตัวของตัวเอง จึงรีบปล่อยเขาทันที หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หัวใจเริ่มเต้นวุ่นวายไปหมด ราวกับมีลูกกวางไม่รักดีตัวหนึ่งเข้ามาในหัวใจเธอ แล้ววิ่งซ้ายชนขวาไม่หยุด

ความเจ็บปวดยังคงลุกลาม เธอเงยหน้าขึ้น ก็ปะทะสายตาอมยิ้มของเขา

อาจจะเพราะเห็นแววตาแบบนี้ของเขาน้อยมาก เธอเลยตกตะลึงไปสองสามวินาที

ในช่วงขณะหนึ่ง ก็ลืมความเจ็บปวดไป

ราวกับว่าสายตานี้ คือยาแก้ปวดที่ดีที่สุดในโลก

“เป็นห่วงฉันขนาดนี้เลยเหรอ? หืม?” เขาก้มคางลง เลิกคิ้วเบาๆ มองหน้าเธอขณะมุมปาดวาดโค้งขี้เล่น

ดวงตาลุ่มลึกของเขา เหมือนแหที่ไร้รูป สามารถดักจับคนไว้ได้แน่น

ชัชนันท์ลูบผมอย่างกระอักกระอ่วน รวบรวมความกล้าจ้องหน้าเขา “เป็นห่วงสิ สัญญาร่วมมือระหว่างฉันกับนายยังไม่หมดอายุเลย ถ้าตอนนี้นายเป็นอะไร ฉันจะไม่สะดวกหลายๆ เรื่อง”

“หืม? เพราะเหตุผลนี้เหรอ?” นัยน์ตาแทนไทมีการสำรวจเล็กน้อย

“แล้วก็……เราเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันเป็นอะไร”

“แล้วอะไรอีก?” แทนไทถามเรียบๆ

“ไม่มีแล้ว……” ชัชนันท์พูด

“อ่อ”

“นายช่วยฉันเยอะมาก ฉันห่วงนายก็เป็นเรื่องปกติ” ชัชนันท์พูดอธิบายอีกครั้ง

“อ่อ” เขามองเธออย่างลึกซึ้ง โค้งที่มุมปากยังคงอยู่

ไม่รู้ทำไม เธอมักรู้สึกว่าสายตาเขาเหมือนกระจกสอดแนม ราวกับไปถึงส่วนลึกของจิตใจเธอได้

แล้วเธอก็เกิดอารมณ์ประหม่าขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

สำหรับเหตุผลที่ประหม่า เธอก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน

หัวใจเธอยังคงเต้นเร็วอย่างต่อเนื่อง

“ถึงจะเป็นห่วงแค่ไหน เธอก็ควรนอนดีๆ สิ เธอยังเป็นคนป่วยอยู่นะ” สิ้นคำพูด เขาก็เหยียดแขนยาวอุ้มเธอขึ้นมาในท่าแนวนอนอย่างเผด็จการ

เธอผอมตัวเล็กอยู่แล้ว เขาอุ้มอยู่ในอ้อมแขน เหมือนไม่ได้อุ้มอะไร

ชัชนันท์หัวใจตึงเครียดอีกครั้ง ใจเต้นบ้าคลั่งขึ้น “นายทำอะไร? ฉันเดินเองได้”

เขากลับไม่พูดอะไร ก้าวเท้ายาววางเธอลงบนเตียงคนไข้สีขาวหิมะอย่างระมัดระวัง และห่มผ้าให้เธอเรียบร้อย “ตัวเธอมีบาดแผล เดินมากเกินไปไม่ได้”

“ส่วนใหญ่แผลฉันอยู่ที่ไหล่ ส่วนอื่นยังโอเคนะ……”

“ยังโอเคก็ไม่ได้”

“…………”

คมสันสะกิดไหล่กรรณ เดินไปข้างหน้าช้าๆ นั่งข้างเตียงตามใจชอบ เห็นพวกเขาแล้วทั้งสองคนก็ตัวสั่นระริกพร้อมกัน

“กรรณ เราสองคนควรออกไปไหม?” มองกรรณแล้วพูดขึ้น

กรรณพยักหน้า “ฉันก็คิดเหมือนกัน?”

ชัชนันท์หน้าแดงเขินเขินอาย

“รีบไปเลย” แทนไทพูดเรียบๆ

“ไม่ไปได้ไหม?” กรรณยิ้มชอบใจถามขึ้น

“เอาล่ะ……หยุดกวนได้แล้วพวกนาย” ชัชนันท์พูด

แทนไทไม่พูดอะไรอีก มองเธอแล้วถามขึ้น “แผลเป็นยังไงบ้าง?”

ตอนนี้แผลที่ไหล่เธอไม่เจ็บแล้ว เธอพยักหน้า “อืม ไม่เป็นไร……เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่? ไปไหนมา?”

“ไปจัดการพงศ์พรน่ะสิ” กรรณลุกขึ้นหยิบแอปเปิลขึ้นมาหนึ่งลูก พลิกมันในมือตามอารมณ์ จากนั้นก็หยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างๆ ชัชนันท์ แล้วเริ่มปอกแอปเปิลอย่างตั้งใจ

ส่วนแทนไทอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงแล้วนั่งลง

ชัชนันท์มองกรรณด้วยใบหน้างุนงง “อะไรนะ? ไปจัดการพงศ์พร? พวกนายสามคนไปด้วยกันเหรอ?”

“ฉันคนเดียว” แทนไทพูด

ชัชนันท์ทำหน้าเหลือเชื่อ “อะไรนะ? นายคนเดียว? ทำไมจู่ๆ นายอยากไปจัดการเขา? ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าตอนบ่ายจะไบ่อนกรอมัน?”

“นายไปเจอพงศ์พรที่ไหน? แล้วนายจัดการยังไง? ใช้วิธีที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ไหม? นายไม่เป็นอะไรใช่เปล่า? เสียเปรียบไหม?” ตอนนี้จิตใจชัชนันท์เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

“ไม่เสียเปรียบ มันเข้าคุกไปแล้ว เดี๋ยวจะถูกจำคุกตลอดชีวิต” แทนไทตอบกลับ

ตอนนี้เครื่องหมายคำถามในใจชัชนันท์มีเยอะขึ้น เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย

ในใจทั้งตกใจและดีใจ

สำหรับเธอ การเอาพงศ์พรเข้าคุกมันไม่ใช่เรื่องง่ายนัก ผู้ชายตรงหน้า เขาทำได้ยังไงภายในระยะเวลาสั้นๆ ในการเอามันเข้าคุก?

เธอเริ่มอดไม่ได้ที่จะถามซักไซ้ อดทนรอไม่ไหวอยากรู้ความจริง “นายทำได้ยังไง? นี่นายก็เจ๋งมากเลยใช่เปล่า?”