หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 185

เขาเข้าใจเธอมากจริงๆ และคำนึงถึงเธอมากจริงๆ

ถึงแม้จะตัดสินใจเอาแต่ใจแบบนี้ เขาก็ยังยอมให้ความร่วมมือ

“ทางด้านคุณอามีคนดูแลเยอะมาก เธอค่อยไปพรุ่งนี้ดีกว่า” นลินไม่วางใจจริงๆ

แต่ชัชนันท์ตบบ่าเธอเบาๆ ทำหน้าอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองเป็นอะไร”

สิ้นคำพูด เธอก็หันหน้าไปมองเขา “รบกวนช่วยฉันหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางสีชมพูบนโต๊ะเครื่องแป้งหน่อย”

เพื่อไม่ให้พ่อดูออกว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ เป็นห่วงตัวเอง เธอต้องแต่งหน้าดีๆ แต่งตัวให้ท่าทางกระฉับกระเฉงก่อนค่อยไป

นลินเห็นเธอตัดสินใจไปแล้ว ก็ไม่ได้ห้าม

หลังจากเธอแต่งหน้าเรียบร้อย เขาก็ขับรถพาเธอไปโรงพยาบาลราษฎรด้วยตัวเอง

หลังจากลงรถ ชัชนันท์ก็เดินตรงไปที่ตึกผู้ป่วย

แต่ทว่าเพิ่งเดินไม่กี่ก้าว แทนไทก็สาวเท้าไปข้างหน้า อุ้มเธอขึ้นมาในท่าแนวนอนอย่างเผด็จการ ไม่ให้โอกาสให้เธอตอบสนองเลยแม้แต่นิดเดียว

ชัชนันท์หัวใจเต้นรัวถึงคอ ทรวงอกหัวใจเต้นระรัว เธอเผลอมองคนที่เดินไปเดินมารอบๆ แล้วดิ้น “นาย……นายทำอะไร? ปล่อยฉัน คนมองตั้งเยอะ มันใช้ได้เหรอ?”

“ถ้าเธออยากประหยัดพลังกาย ไม่งั้นเดี๋ยวเธอจะแกล้งทำเป็นคนแข็งแรงเต็มที่ได้ยังไง?” แทนไทพูดเรียบๆ

สิ้นคำพูด ก็เริ่มก้าวเท้าเดินเข้าด้านใน

คนที่เดินเฉียดไหล่พวกเขามีเยอะมาก ฉากนี้ดึงดูดสายตาพวกเขาทุกคน

ถูกคนหล่อเลิศล้ำที่สุดในโลกอุ้มในท่าเจ้าสาวมาตลอดทาง ชัชนันท์ในตอนนี้กลายเป็นเป้าหมายให้พวกผู้หญิงทุกคนแอบอิจฉาในใจ

คนรอบๆ ให้ความสนใจพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ ความเขินอายภายในใจชัชนันท์ก็ยิ่งมากขึ้น

เหลือบเห็นตำแหน่งข้างประตูมีรถเข็น เธอชี้ไปทางนั้นทันที แล้วยกสายตาขึ้นมองกรามสวยของชายหนุ่ม “คุณห้า ทางนั้นมีรถเข็น คุณใช้มันเข็นฉันไปเถอะ”

“ถ้าไม่ระวังเจอคนในครอบครัวเธอนอกห้องคนไข้ เธอจะบอกยังไง?” แทนไทผลุบตาลงมองเธอ แล้วถามเรียบๆ

“แล้ว……แล้วแบบนี้ เราเจอคนในครอบครัวฉัน ก็อธิบายยากเหมือนกันนะ คนปกติมีใครโดนอุ้มเข้ามาบ้าง ไม่ได้บาดเจ็บสักหน่อย”

แทนไทก้าวเท้าเดินไปด้านในต่อ สีหน้าไม่ปั่นป่วนสักนิด “สามีเธอหลงเธอ ชอบอุ้มเธอ มันจะเป็นอะไรไป?”

ทันใดนั้นชัชนันท์ก็หลงใหลประโยคนี้ของเขาอีกครั้ง

เย้ายวนโดยที่มองไม่เห็น มักจะน่าเย้ายวนใจที่สุด

เธอไม่อยากยอมรับ แต่เธอโดนเย้ายวนใจอีกแล้ว หน้าก็แดงตามนิดหน่อย

เหตุผลที่เขามอบให้มันดีมาก ในชั่วขณะหนึ่งเธอหาคำพูดมาหักล้างต่อไม่ได้เลยจริงๆ

“จริงๆ แล้วฉันเดินเองได้นะ”

“อย่าดื้อ เงียบๆ หืม?”

“…………”

เห็นเขาตัดสินใจแล้ว ชัชนันท์ก็ไม่อยากดิ้น กลัวไปโดนแผลตัวเอง

ตอนทั้งสองเดินมาถึงหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ด้านในมีคนยืนกองหนึ่ง เมื่อเหล่านักเรียนหญิงเห็นฉากนี้ ความอิจฉาในดวงตาก็แทบจะเอ่อล้นออกมา

แทนไทก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันที มองเธอแล้วพูดขึ้น “กดหน่อย……”

เธอยื่นมือไปกดชั้นที่ต้องการจะไปทันที

ในตอนนี้ มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินมาข้างหน้า มองเขาอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็กดปิดประตู

ด้านหลังพวกเขา นักเรียนหญิงสามคนบ้าคลั่งสุดๆ มองแผ่นหลังตระหง่านของเขาเกิดความบ้าผู้ชาย ขณะที่แอบกระซิบกระซาบไปด้วย

“อ่า……โอ้พระเจ้า พี่คนนี้หล่อมากเลยอ่ะ”

“ไม่ใช่แค่หล่อ แต่ยังเอาอกเอาใจแฟนขนาดนี้ เป็นแฟนเขาออกจากบ้านไม่ต้องเอาขามาด้วยก็ได้ ฉันอิจฉาแทบบ้า”

“เธอจะอิจฉาเพื่ออะไรอ่ะ ถ้าพี่คนนี้ขาพิการล่ะ?”

เสียงพวกเธอเบามาก แต่ชัชนันท์และแทนไทกลับได้ยินอย่างชัดเจน

ทั้งสองขมวดคิ้วพร้อมกัน