หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 188

ตมิศามองเหยียดชัชนันท์ “นันท์ นี่เธอทำไม่ถูกนะ เธอเห็นไหมนี่ฉันเป็นห่วงชีวิตเธอกับสามีเธอไม่ใช่หรือไง?”

ชัชนันท์ยิ้ม “เรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวลหรอก”

นัยน์ตาตมิศาย้อมไปด้วยความไม่พอใจ “ฉันคิดว่ายังไงสามีฉันก็เก่งกว่าเขา ฉันอยากให้สามีฉันดูแลเขา สามีฉันรักฉันมาก แค่ฉันเอ่ยปาก สามีฉันก็รับปากทุกเรื่อง”

ขณะที่พูด ตมิศาก็ควงภควรข้างกายตัวเองแน่น เชิดคางขึ้น แล้วมองทุกคนด้วยความโอหัง

จุดประสงค์ของตมิศา ทุกคนที่นั่นรู้ดีในใจ ทุกคนต่างแอบด่าเธอในใจอย่างอดไม่ได้

“อ่อ? งั้นเหรอ?” สายตาแทนไทมองหน้าภควรอย่างผิวเผิน

หน้าเขาไม่มีความปั่นป่วน แต่ออร่าในตัวที่แสดงออกมามันแข็งแกร่งเหมือนเคย

แค่สายตาธรรมดาภควรก็รู้สึกถึงความกดขี่ที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาตัวสั่นระริกทันที ยกมือขึ้นตบหน้าตมิศาอย่างแรง “เธอหุบปากซะ เธอพูดมากเกินไป”

เสียงดังเพี้ยะ แก้มขวาตมิศาบวมปูดขึ้นมา

การตบหน้าอันฉับพลัน ตมิศางุนงงอย่างสมบูรณ์

คบกับภควรมาตั้งนาน เขาไม่เคยปฏิบัติกับตนแบบนี้มาก่อน

ตอนนี้ไม่คิดว่าเขาจะลงมือรุนแรงกับเธอแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นเธอซึ่งแปลกประหลาดมาก เธอรู้สึกว่าศักดิ์ศรีตัวเองเหมือนถูกเขาเหยียบลงพื้น กดทับแบนซ้ำไปซ้ำมา

เมื่อกี้เพิ่งอวดสามีตัวเองกับชัชนันท์ว่ามีความสามารถมากกว่าสามีเธอ แถมปฏิบัติกับเธอเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เขาตบหน้าเธอ

เธออยากจะหารูมุดเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย

ชัชนันท์ไม่คิดเลยว่าสามีคนนั้นที่ตมิศาปากบอกว่ารักเธอมาก จะทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าสาธารณชนได้

วันนี้ เธอเข้าร่วมงานคืนสู่เหย้าครั้งนี้มันน่าสนใจมาก

โลกกันกว้างใหญ่ไพศาล เต็มไปด้วยสิ่งแปลกประหลาดมหัศจรรย์

“เธอบอกว่าสามีเธอดีกับเธอมากไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ดูแล้วก็ไม่ดีนี่หน่า”

“นั่นสิ ฉันว่าเธอขี้โม้ ภควรคนนี้ ดูแล้วไม่รักเธอเลย”

“ฮ่าๆๆ โดนตบหน้ากะทันหันแบบนี้ เธอมีสามีป่าเถื่อนแบบนี้ ยังมีหน้ามาเยาะเย้ยสามีชัชนันท์อีก ฉันล่ะเมาจริงๆ”

คนโดยรอบ เริ่มแอบกระซิบกระซาบ

ถึงเสียงจะเบามาก แต่ตมิศายังได้ยินมันอย่างชัดเจน ใบหน้าที่เดิมทีสวยและเย่อหยิ่ง แป๊บเดียวแดงเป็นปื้น

ขณะนี้เธอยิ่งอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เธอปิดหน้าตัวเองด้วยความไม่พอใจ ขณะมองภควร “ภควร นายทำอะไร?”

นี่เขาจะกบฏใช่ไหม?

ผู้ชายเฮงซวยอะไร ไม่คิดว่าจะกล้าทำกับเธอแบบนี้?

โทสะที่รุนแรง ทำให้เธอหายใจหอบ

เห็นเธอเป็นแบบนี้ ชัชนันท์ก็รู้สึกขำเหลือเกิน

“ก็ตบเธอน่ะสิ? เคยบอกเธอหลายทีแล้ว ให้ถ่อมตัว ให้ถ่อมตัว เธอฟังไม่เข้าใจเหรอ?” ภควรตอบกลับอย่างรุนแรง มือสองข้างที่แนบลำตัว กำหมัดแน่นขึ้นมา “เธอแม่งมีสิทธิ์อะไรไปดูถูกคุณแทนไท? เธอคู่ควรเหรอ?”

ตมิศาเขาทำให้เขาโกรธแทบตายแล้ว เธอรู้ยังว่าตัวเองไปล่วงเกินคนแบบไหนอยู่?

ไม่คิดว่าจะกล้าเอาเขามาเหยียบย่ำแทนไท? ให้เขาไปสอนแทนไททำการลงทุน หางานให้แทนไท? ภควรอย่างเขาคู่ควรเหรอ?

การตบในวันนี้เขาจำเป็นต้องตบ ถ้าไม่ตบกลับแรงๆ ต่อหน้าเพื่อให้แทนไทระบายความโกรธ ต่อไปพวกเขาจะต้องถูกแทนไทมุ่งโจมตี

เขายังอยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป!

ประโยคนี้ของภควร ไม่ต่างกับการตบหน้าเธอแรงๆ สองครั้ง ตมิศากระหืดกระหอบอย่างแท้จริง

เธอกำหมัดแน่นอย่างรวดเร็ว สายตาน่าสะพรึงกลัวจ้องหน้าภควร ความโกรธแค้นทำให้ทั้งร่างเธอสั่นระริก

ตอนนี้เธออยากจะสั่งสอนภควรแรงๆ สักยกต่อหน้าทุกคน

แต่เธอรู้ว่าตัวเองทำไม่ได้ เธอต้องอดทน ไม่งั้นเขาจะต้องกลายเป็นตัวตลกมากกว่านี้แน่

วันนี้ภควรดูไม่เหมือนปกติ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ตาม

เธอหันหลังไปอย่างรวดเร็ว ไปหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วรีบวิ่งออกไป

ภควรไม่ได้ตามออกไปทันที แต่มองแทนไทแล้วพูดขึ้น “ขอโทษครับ ภรรยาผมเธอเป็นคนอย่างนั้น ท่านอย่าในใจเลยนะครับ”

“คุณภควร ขอคุยด้วยหน่อย” แทนไทพูดเรียบๆ จากนั้นก็แหวกฝูงชนเดินตรงออกประตูไป

ภควรรีบตามออกไป แล้วปิดประตูห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว

หลังจากพวกเขาออกไปหมดแล้ว เสียงวิพากษ์วิจารณ์ในห้องส่วนตัวก็เริ่มมุทะลุมากขึ้น

ดูความสนุกคึกคักจบแล้วเหล่าเพื่อนนักเรียนก็ต่างเดินมาล้อมรอบชัชนันท์ พูดจาไม่ดีกับตมิศาอย่างต่อเนื่อง

ชัชนันท์ว่าตามพวกเขา แค่ตั้งใจฟังพวกเขาพูด แต่สายตาเลื่อนไปมองตำแหน่งประตูอยู่ตลอด

เธอสงสัยมากว่าคุณห้าเรียกภควรออกไปทำอะไร? เธอไม่คิดว่าคุณห้ามีเหตุผลที่จะออกไปคุยตามลำพังกับคนคนนี้

นอกประตู แทนไทสาวเท้ายาวเดินไปถึงช่องหน้าต่างสุดปลายทางเดิน

ยามราตรีนอกหน้าต่างสวยหยาดเยิ้ม แสงสีเสียงในยามค่ำคืน รถราวิ่งขวักไขว่ไปมา ช่างน่าครึกครื้น

แทนไทไม่พูดอะไร หยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนจากกระเป๋าอย่างสง่างาม ใส่เข้าไปในปาก จากนั้นก็ก้มศีรษะจุดไฟ

ไฟที่จุดขึ้นมา ชุบแสงทองหนึ่งชั้นบนใบหน้าเขา ถึงแม้ตอนเขาก้มศีรษะจุดบุหรี่ เขาก็ยังมีออร่าเต็มเปี่ยม

ถึงเขาไม่พูด แต่ออร่ามีอำนาจที่กระจายออกมาจากในกระดูก มันพอที่จะทำให้หวาดกลัวจนตัวสั่น

ภควรยืนนิ่งด้านหลังเขา ก้มศีรษะอย่างนอบน้อม ตัวสั่นระริก “ประธาน ขอโทษจริงๆ ครับ ภรรยาผมเธอเป็นคนเบาปัญญา ท่านอย่าไปยุ่งกับเธอเลย ผมกลับไปจะต้องสั่งสอนยัยสารเลวนี่ให้สาสม”

แทนไทยังคงไม่ตอบ แค่สูบบุหรี่อย่างไม่รีบร้อน จากนั้นก็พ่นออกมาช้าๆ ระหว่างที่ควันลอยวนเวียน ความเย็นยะเยือกบนใบหน้าเขาก็ไม่ลดลงแม้แต่นิด

ความเงียบของเขา สำหรับภควรแล้ว เหมือนมีดฆ่าคนโดยที่ไม่เห็นเลือด กำลังคว้านผิวเนื้อเขาทีละนิด

“ภควร……” แทนไทเรียกเขา ห่างกั้นด้วยควันที่ลอยวนเวียน กำลังมองเหยียดมนุษย์และสรรพสัตว์ใต้เท้า

“อืม ประธานมีเรื่องอะไร ท่านสั่งได้เลย ท่านให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำแบบนั้น ถึงจะให้ผมกลับไปหย่าก็ได้หมด”

“ห้ามเปิดเผยตัวตนของฉันกับใครทั้งนั้น” แทนไทออกคำสั่งอย่างเย็นชา

สิ้นคำพูด เขาก็เคาะขี้บุหรี่ลงในหินดับไฟบนถังขยะข้างเท้าเบาๆ

“ครับ……ได้ครับ……ผมเข้าใจแล้ว” ภควรพยักหน้าอย่างหนักแน่น

แทนไทไม่พูดอะไรอีก สูบบุหรี่ลึกๆ อีกครั้ง จากนั้นก็ดับไฟก้นบุหรี่ แล้วเดินจากไปช้าๆ

“ท่านให้อภัยผมแล้วเหรอ?” ภควรถาม

“มันไม่เกี่ยวกับนาย”

ได้ยินดังนั้น ภควรก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผากอีกครั้ง

เมื่อแทนไทกลับไปที่ห้องส่วนตัวอีกครั้ง ความเป็นระเบียบด้านในก็กลับคืนสู่สภาพเดิม ทุกคนต่างนั่งหน้าโต๊ะของตัวเอง

ชัชนันท์กำลังคุยเรื่องสัพเพเหระกับคนจำนวนหนึ่งในโต๊ะเดียวกัน

คคนานต์และพวกนักเรียนหญิงเอาแต่ชมสามีเธอว่าหล่อมากต่อหน้าเธอ

ชัชนันท์ฟังอย่างตั้งใจ บางครั้งก็ถ่อมตัวบ้าง เห็นได้ชัดว่าวันนี้ผู้ชายคนนั้นให้เกียรติเธอมากพอ

เธอยกสายตาขึ้นเห็นเขาเดินมาหาเธอ ความสูงส่งในตัวนั้นทำให้เขาดูไม่เข้ากับฝูงชนโดยรอบที่ส่งเสียงอึกทึกครึกโครม

“ตู๊ดๆๆ ……” ในเวลานี้โทรศัพท์เธอก็สั่นสองครั้ง

ในโทรศัพท์เด้งข่าวใหญ่สองข่าวขึ้นมา——