หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 190

“ฉันมีปากกา……ฉันมีปากกา……”

“ฉันก็มี……”

เหล่าแฟนคลับหญิงโดยรอบ แย่งกันส่งปากกาในมือให้เขา

ในสายตาพวกเธอมีแต่เขา แต่ในสายตาเขามีแค่ชัชนันท์คนเดียว ทุกอย่างโดยรอบไม่สำคัญอีกต่อไป

ในเวลานี้ แทนไทและชัชนันท์เดินผ่านพวกเขาไปพอดี

ธันวาแหวกฝูงชน เดินช้าๆ ไปยืนนิ่งตรงหน้าเธอ “บังเอิญจัง เธอก็มากินข้าวที่นี่เหรอ?”

สิ้นคำพูด เขาก็เงยหน้ามองแทนไท

สายตาแทนไทกวาดตามองร่างเขาด้วยความเย็นชา ไม่พูดอะไร

“คนนี้คือ……” ธันวามองแทนไทแล้วถามขึ้นทั้งๆ ที่รู้

ทั้งๆ ที่ใบหน้าคล้ายคลึงกันมาก แต่เพราะบุคลิกนิสัยไม่เหมือนกัน ทั้งสองคนให้สองความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“สามีฉัน” ชัชนันท์ประสานสิบนิ้วกับคนข้างกายต่อ ยกสายตาขึ้นมองคนข้างๆ แล้วแนะนำ

“อ่อ……” สิ้นคำพูด ธันวาก็มองแทนไทอย่างลึกซึ้ง คิ้วขวาเลิกขึ้นเบาๆ

แทนไททำหน้าบูดบึ้ง ขี้เกียจสนใจเขา

“ว้าว……นันท์คุยกับธันวา ฉันเป็นเพื่อนนันท์ ถือว่าฉันคุยกับนันท์แล้ว”

“ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ฉันก็อยากบอกว่าเห็นภาพนี้แล้วฉันอิจฉา”

“มีสามีเทพบุตร มีเพื่อนเทพบุตร ฉันบอกได้เลยว่าฉันอิจฉามาก”

เพื่อนนักเรียนหญิงของชัชนันท์ มองภาพชัชนันท์คุยกับธันวาด้วยใบหน้าเลื่อมใส ขณะพูดขึ้น

รู้ว่าชัชนันท์กับธันวาเป็นเพื่อนกัน มันน่าตกใจกว่าเห็นพวกเขาสองคนคุยกันต่อหน้าแบบนี้เทียบไม่ติดเลย

ตอนรู้ว่าชัชนันท์และธันวาเป็นเพื่อนกัน พวกเธอก็แค่อิจฉา แต่ขณะนี้พวกเธอเริ่มซึมซับไปด้วยความอิจฉาร่วมกันแล้ว

“ไปกันเถอะ” แทนไทมองชัชนันท์ขณะพูดขึ้น

“เราไปก่อนนะ บ๊ายบาย……” ชัชนันท์โบกมือให้ธันวา

ธันวาก็โบกมือเช่นกัน แล้วฝืนยิ้มต่อไป

แทนไทไม่ให้โอกาสพวกเขาสองคนคุยกันเลย พาชัชนันท์เดินออกมาทันที

ฉากนี้ เหล่าแฟนคลับทุกคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูโรงแรม เห็นมันอย่างชัดเจน พวกเธอก็ต่างซึมซับไปด้วยความอิจฉา

เมื่อชัชนันท์และแทนไทเดินออกมาจากโรงแรม สายตาพวกเธอทุกคนก็จ้องหน้าเธอ

ความอิจฉาริษยาและเกลียดชังในสายตามันซ่อนไม่อยู่แล้ว

เมื่อเห็นแทนไทข้างกายเธอ สภาพจิตใจพวกเธอก็ยิ่งตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เริ่มอดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบ แสดงความคิดเห็นขึ้นมา

“กรี๊ดดดด……นี่สามีพี่ชัชนันท์เหรอ? พระเจ้าช่วย ฉันว่าเขาหล่อกว่าพี่เราอีกนะ”

“เป็นเพื่อนกับพี่เรายังไม่พอ ยังมีสามีที่หล่อกว่าพี่เราอีก เป็นผู้หญิงกันหมดทำไมเธอยอดเยี่ยมขนาดนี้?”

“ทุกอย่างที่เราใฝ่ฝันอยากได้ สำหรับชัชนันท์แล้วใกล้แค่เอื้อมมือ น่าอิจฉา”

เสียงแสดงความคิดเห็นของเหล่านักเรียนหญิง ชัชนันท์ได้ยินมันชัดเจน

แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เดินตามชายหนุ่มข้างกายขึ้นมาเซราติคันแดงท่ามกลางสายตาทุกคนจ้องมองต่อไป

หลังจากพวกเขาขึ้นรถไป เสียงแสดงความเห็นของเหล่านักเรียนหญิงก็เคยไม่หยุดหย่อน

หลังจากเขาสตาร์ทรถ มาเซราติก็รวมเป็นหนึ่งกับการจราจรอย่างรวดเร็ว

คืนนี้ได้เจอเพื่อนนักเรียนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ได้ทานอาหารอร่อยๆ ได้เป็นประจักษ์พยานกรรมตามสนองคนในตระกูลอัครกุลอีก ชัชนันท์อารมณ์ดีสุดๆ

ทิวทัศน์กลางคืนที่เข้ามาในสายตา ก็กลายเป็นงดงามเป็นพิเศษ

หลังจากดูความมืดยามราตรีสักพัก ชัชนันท์ก็รู้สึกเหนื่อย เริ่มหลับตาพักผ่อน

เมื่อกลับถึงบ้าน ชัชนันท์ก็หลับไปแล้ว

เขายกมือขึ้นอยากปลุกเธอให้ตื่น แต่สุดท้ายมือนั้นก็แตะไม่ลง

สุดท้ายเขาก็อุ้มเธอในท่าแนวนอนออกมาด้วยตัวเอง เดินเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง การเคลื่อนไหวฝีเท้าและเปิดประตูเบามากเหลือเกิน

เขาอุ้มชัชนันท์เข้าไปในห้องนอนหลักของเธอ หลังจากเข้าประตูไป เขาก็ใช้แผ่นหลังเปิดไฟ

ห้องที่มืดมิดจากมืดก็กลายเป็นสว่าง

ชัชนันท์ค่อยๆ ลืมตา พบว่าตัวเองโดนเขาอุ้มในท่าแนวนอนอยู่ เธอตกใจทันที “ทำไมนายไม่ปลุกฉัน?”

“ปลุกไม่ตื่น” เขาพูด

“…………” ชัชนันท์กระอักกระอ่วนจนไม่รู้ควรพูดอะไรดี

ปลุกไม่ตื่น หมายความว่าไง? เธอหลับเป็นตายขนาดนั้นเชียวเหรอ? เหมือนหมูเลยไม่ใช่หรือไง?

“วันนี้คงเหนื่อยเกินไปล่ะมั้ง” ชัชนันท์พูด

เขาไม่พูดอะไร วางเธอลงบนเตียงเบาๆ คลายปกเสื้อตัวเอง แล้วปลดกระดุมหนึ่งเม็ด

ตอนปลดกระดุม ลูกกระเดือกเขาขยับ มองจากมุมเธอเห็นชัดเลยว่าลูกกระเดือกเขาเซ็กซี่มากแค่ไหน กรามสวยสมบูรณ์แบบแค่ไหน

ในช่วงเวลานั้นเธอก็ตกตะลึง ภาพนี้มันช่างผิดกติกาอันน่าดึงดูดใจเสียจริง

หลังจากปลดกระดุมหนึ่งเม็ดแล้ว เขาก็ปลดกระดุมเม็ดที่สอง

เห็นฉากนี้ หัวใจเธอก็เต้นระรัวถึงคอ มองเขาด้วยความระแวง “นายจะทำอะไร?”

เขาปลดกระดุม นัยน์ตาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “คอเสื้อมันแน่น ฉันคลายมันหน่อย ทำไม? เธอคิดว่าฉันจะมอบหัวใจให้เธอหรือไง?”

ความคิดโดนเปิดโปง ชัชนันท์ก็ไอเบาๆ อย่างกระอักกระอ่วน หน้าแดงพูดขึ้น “การกระทำของนายทำให้คิดไปไกลโอเคไหม?”

“คิดไปไกล? ไหนเธอพูดสิว่าเธอคิดอะไร?” มุมปากเขาวาดโค้งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แววตาแฝงไปด้วยความขี้เล่น

สายตาเขาเหมือนเหล็ก ไปที่ไหนก็นำพาความร้อนระอุไปด้วย

“นาย……นายออกไปเลย ฉันจะไปอาบน้ำ” ชัชนันท์หน้าแดง พูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง

“สมองจิ๋วๆ ของเธอมันใส่อะไรไว้กันแน่?” เขาถามเรียบๆ ส่วนโค้งที่มุมปากยังคงมี

สิ้นคำพูด เขาก็ลูบศีรษะเธอแผ่วเบาๆ แล้วเดินออกไปช้าๆ

หลังจากเขาออกไป ชัชนันท์ก็รู้สึกแรงกดอากาศเหนือศีรษะตัวเองก็ลอยขึ้นไปมาก หายใจก็สะดวกขึ้น

แต่ประตูที่ค่อยๆ ปิดลงอย่างรวดเร็ว ก็ถูกเขาผลักเปิดออกมาจากด้านนอกอีกครั้ง

เขายืนตรงประตู พิงบานประตูอย่างเกียจคร้าน สง่างามราวกับเป็นเจ้าชายที่เดินลงมาจากงานเลี้ยงใหญ่โตในตระกูลร่ำรวย “คืนนี้เหนื่อยขนาดนี้ แผลที่ตัวยังโอเคไหม?”

“ไม่เป็นไร” ชัชนันท์พูด

เขาไม่พูดอะไรอีก ปิดประตูแล้วเดินจากไป

ชัชนันท์นอนลงอย่างเป็นธรรมชาติ เปิดทวิตเตอร์ดูรายการค้นหายอดนิยมสักหน่อย

#การตัดสินคดีคนในตระกูลอัครกุล# ตอนนี้กำลังติดเทรนด์อยู่อันดับหนึ่ง ด้านหลังประโยคตามด้วยคำว่าร้อนแรง

#เจอธันวาที่ถนน# ติดเทรนด์อันดับสอง ด้านหลังประโยคตามด้วยคำว่าร้อนแรงเช่นกัน หัวข้อความนิยมต่ำกว่าคนในตระกูลอัครกุลเพียงเล็กน้อย

เธอเข้าไปในหัวข้อคนในตระกูลอัครกุลก่อน เพื่อดูมันสักหน่อย

เหมือนที่คิดไว้ ด้านในมีคำด่าเต็มไปหมด

เหล่าชาวเน็ตแสดงความเกลียดชังร่วมกัน ใช้คำพูดสกปรกและชั่วร้ายต่างๆ นานาในการด่าพวกเขา

พวกเขาเหมือนจมอยู่ในน้ำลายของมวลชน

“เฮอะ……ถุย! คนในตระกูลอัครกุลมันหน้าเนื้อใจเสือ ไอ้สารเลวเอ๊ย”

“คนแบบพงศ์พร ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันทำแบบนี้เป็นครั้งแรก แวบแรกก็รู้แล้วว่ามันเป็นพวกทำความชั่วเป็นนิสัย เป็นพวกวิปริต! ถุย!”

“สะใจจริงๆ! พี่ชายที่เคยโดนมันข่ม แล้วก็พี่สาวที่โดนมันคุมขังผิดกฎหมาย ก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่น่าสงสารจริงๆ”

“ครอบครัวนี้ชั้นต่ำหรือเปล่า ชั้นต่ำมากจริงๆ ทำไมแค่จำคุกตลอดชีวิต? ทำไมไม่ประหารไปเลย? หวังว่าเข้าไปแล้ว พวกมันจะโดนพวกนักโทษทรมานจนเลือดตกยางออก”

เมื่อเห็นความคิดเห็น มุมปากชัชนันท์ก็วาดโค้งพึงพอใจเรียบๆ

จากนั้นเธอก็เปิดหัวข้ออีกอันที่เกี่ยวกับธันวา