หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 215

พูดจบ ชัชนันท์ก็เดินขึ้นข้างบนไป

“ติ๊ดติ๊ดติ๊ด......” ขณะนั้น โทรศัพท์จากธนิดาก็โทรเข้ามาอีกครั้ง ดึงความสนใจของแทนไท

แทนไทกดรับสายอีกครั้ง “อะไรอีก?”

“ไม่มีอะไร แค่จะถามว่า พี่จะเล่นเกมมั้ย?”

“ไม่เล่น” เขาปฏิเสธตรงๆ

จากนั้น แทนไทก็กดวางสาย และลุกขึ้นออกจากบ้านไป

…… ……

ขณะเดียวกัน ที่อีกฝั่ง บ้านตระกูลรัตนากรกุล

ชลิตาที่ระงับอารมณ์โกรธให้เป็นปกติได้แล้วก็นั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง

“ติ๊ดติ๊ดติ๊ด......” ขณะนั้นมาวินก็โทรศัพท์มาหา

เมื่อเห็นสายเรียกเข้านี้ มือของชลิตาก็สั่นอย่างแรง

หลายวันมานี้ มาวินโทรหาเธอไม่น้อยเลย ทุกครั้งล้วนพูดแต่เรื่องหย่า

ถึงแม้ทุกครั้งเธอจะปฏิเสธ แต่เขาก็ดื้อรั้นเอามากๆ โทรหาสองสายสามสายติดต่อกัน

ชลิตาก็ทำแบบเดิม กดตัดสายทิ้งไป

ยังไงเธอก็จะไม่หย่ากับมาวิน ตอนนี้ตนเองได้สูญเสียสิ่งของไปมากมายแล้ว เธอจะให้ตัวเองสูญเสียมาวินไปอีกไม่ได้

ถึงแม้ตอนนี้มาวินจะไม่มีตำแหน่งเหมือนแต่ก่อน แต่เธอยังเชื่อ วันเวลาผ่านไป เขาจะต้องกลับคืนจุดสูงสุดได้

สามีที่ดีแบบนี้ เธอไม่มีทางจะปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นเอาไปได้ง่ายๆ แน่ ตอนที่มาวินกลับคืนจุดสูงสุด คนที่ยืนข้างกายเขา จะต้องเป็นเธอชลิตา

ในขณะนั้น มาวินก็ส่งข้อความมา “ออกมาคุยด้วยหน่อย......ฉันอยู่หน้าประตูบ้านเธอ วางใจได้ไม่ใช่เรื่องหย่า”

ทันใดนั้นชลิตาก็ดีใจขึ้นมา

ไม่ใช่เรื่องหย่า งั้นเป็นอะไร?

หรือว่าเขาอยากจะมาคืนดีกลับเธองั้นเหรอ? พี่วินของเธอ ในช่วงระยะเวลาที่แยกกับเธอนี้ หรือว่าจะนึกถึงเรื่องดีๆ ที่เคยเกิดขึ้น? จากนั้นก็พบว่าตัวเองยังรักเธออยู่?

วินาทีนี้ ชลิตามีความสุขมากๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึก รีบลุกขึ้น จัดการเซตผมของตัวเอง จากนั้นก็พยายามระงับความสุขในใจ แสร้งทำท่าทีเป็นซึมเศร้า ขมวดคิ้ว สวมรองเท้าแตะ และเดินลงข้างล่างไป

ด้านล่าง หทัยกับวันชัยกำลังนั่งดื่มชากันอยู่

เมื่อเห็นพวกเขา ชลิตาก็แสร้งทำท่าทีซึมเศร้ามากขึ้นไปอีกทันที เธอหมดอาลัยตายอยาก หดหู่ไม่มีชีวิตชีวา มองดูแล้วเหมือนกุหลาบแห้งที่กำลังจะเหี่ยวเฉา

เมื่อเห็นสภาพลูกสาวตัวเองแบบนี้ ใจของวันชัยก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกครั้ง

“ตา ลูกลงมาทำอะไรเหรอ?” วันชัยถาม

ชลิตาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองวันชัยอย่างล่องลอย “หนูอยากออกไปเดินเล่น”

“พ่อไปเป็นเพื่อนนะ......” วันชัยพูดขึ้น

ชลิตาส่ายหน้า “ให้หนูอยู่คนเดียวเงียบๆ นะ”

จากนั้น เธอจึงก้มหน้า เดินออกมาอย่างเร็ว แม้แต่รองเท้าก็ไม่ได้เปลี่ยน

วันชัยเตรียมจะเข้าไปห้าม แต่หทัยกลับคว้ามือเขาไว้ “ให้ลูกไปเดินเล่นเถอะ ไม่เป็นไรหรอก......”

“ถ้าหาก หลังจากออกไป ลูกคุมตัวเองไม่ได้อีกล่ะจะทำยังไง?” วันชัยทำหน้าร้อนรน

“ตอนเที่ยงเธอกินยาแล้ว วางใจได้ ไม่เป็นไรหรอก” หทัยพูดปลอบ