หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 221

หัวใจของมารีญาเริ่มเต้นแรงในทันที และเธอมองไปยังที่ที่ถ้วยน้ำชาถูกขว้างด้วยความสยดสยอง

และก็ได้เห็นภราดรจ้องหน้าเธอด้วยความโกรธ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอยากฆ่า

ดวงพรนั่งอยู่ข้างเขา เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ แล้วแต่นั่งปาดเหงื่อ

“มาที่นี่เดี๋ยวนี้！เด็กเวร！”ภราดรตะคอกด้วยความโมโห

วันนี้เขาต้องอับอายมากเพราะมารีญา ตอนนี้ไม่รู้ว่ามีใครหัวเราะตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ลับหลังอยู่บ้าง

แค่คิดแค่นี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้าจะออกไปเจอใครแล้ว

มารีญาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเดินเข้าไปหาเขา ก้มหน้าลงยอมรับผิด “พ่อคะ หนูขอโทษ หนูไม่ควรโกหกพ่อเลย”

เธอรู้จักอารมณ์ของพ่อของเธอดี ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้วก็ทำได้แค่ยอมรับผิดอย่างจริงใจ ถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้

ถึงแม้ว่าพ่อจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ในเรื่องของหลักการที่ยึดถือ เขาไม่เคยยอมอ่อนข้อเลยแม้แต่นิดเดียว

“ขอโทษไปแล้วมันมีประโยชน์อะไร หน้าที่ฉันเสียไป มันสามารถเอากลับมาด้วยคำขอโทษของแกเพียงคำเดียวได้ไหม? ทำไมฉันถึงโชคร้ายขนาดนี้ ถึงได้มีลูกที่สร้างแต่เรื่องอย่างแกกับมาวิน”

คนไร้ความสามารถสองคนนี้ เหมือนกับซื้อพื้นที่ในคำค้นหายอดนิยม พอคนนี้ขึ้นแล้วอีกคนก็ขึ้นต่อ

ตอนนี้ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ของพวกเขาไม่มีศักดิ์ศรีของยักษ์ใหญ่ในสังคมชั้นสูงอีกต่อไป

จากความโกรธที่มีตอนนี้ เขาแทบอยากจะบีบคอมารีญาให้ตายไปซะ

มารีญายังคงก้มหน้าอยู่ เธอไม่กล้ามองหน้าภราดรเลยแม้แต่นิดเดียว “ขอโทษนะคะพ่อ ขอโทษจริงๆ หนูทำผิดไปแล้ว”

“สร้างของปลอม แถมยังหลอกเงินฉันไปห้าสิบล้าน แกนี่มันเยี่ยมไปเลยจริงนะ มารีญา ความจริงแล้วสร้อยเส้นนี้มันราคาเท่าไหร่？”

“ สิบ…… สิบ……”มารีญาพูดออกไปตามจริง

“ สิบล้าน……ของราคาแค่สิบล้าน แต่แกมาขอฉันไปห้าสิบล้าน……！แกนี่มันสุดยอดไปเลยนะ อายุยังน้อยอยู่เลย แต่กล้ามาหลอกเอาเงินคนในบ้าน และอีกสี่สิบล้านที่แกหลอกไปละ? ถูกเอาไปใช้ที่ไหนแล้ว？”

“หนู……หนูใช้ซื้อรถ……แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าด้วยค่ะ”

“ได้สิ เป็นลูกสาวที่ฉันเลี้ยงมาดีจริงๆ”พอพูดจบ ภราดรก็หยิบชาอุ่นๆ ที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองขึ้นมา และสาดไปที่หน้าของมารีญาอย่างไร้ความปรานี

“โอ้ย……”มารีญาร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เธอเช็ดน้ำออกจากใบหน้าและตรงหัวด้วยแขนเสื้อ

ดวงพรดึงมือภราดรไว้อย่างระมัดระวัง และพูดว่า “สามี อย่าโมโหไปเลยนะคะ มารีญายังเด็กอยู่เลย ถ้าเธอโตขึ้นเมื่อไหร่เดี๋ยวเธอก็เข้าใจเอง”

“เด็ก? เอาอะไรมาเด็ก? เธอไม่ใช่เด็กแล้วนานแล้ว！ทั้งๆ ที่ก็เป็นลูกสาวเหมือนกัน แต่ทำไมชัชนันท์ถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนั้น ส่วนมารีญาที่ผมเลี้ยงมาถึงได้ไร้ประโยชน์ขนาดนี้? ชัชนันท์เดินไปไหนก็สร้างหน้าสร้างตาให้พ่อของตัวเองได้ ส่วนมารีญาล่ะ? เธอเป็นทางตรงกันข้ามไปเลย”

“เธอเดินไปไหนก็มีแต่ทำให้ผมอับอาย！”ภราดรด่าออกมาอีกครั้ง ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกโมโห

ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ทำให้เขาต้องอับอายนะ แต่เขายังมาเจอเรื่องที่หลอกเงินเขาไปทำของปลอมอีก

แล้วจะให้เขาทนไหวได้ยังไง？

คำพูดของภราดร เป็นการทำลายศักดิ์ศรีของมารีญาอย่างแรงอีกครั้ง ทำให้ความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังของเธอที่มีต่อชัชนันท์มันทวีคูณขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

เธออยากเถียงแต่ก็ไม่กล้า ก็เลยน่าจะกัดฟันทนไว้ แต่ว่าความโกรธยังคงฉีกหัวใจของเธอเป็นชิ้นๆ

“ใครก็ได้มานี้หน่อย！ลากคุณหนูออกไปและตีร้อยครั้ง！”ภราดรออกคำสั่งกับคนด้านนอก น้ำเสียงเผด็จการมาก ไม่มีทางปฏิเสธได้เลย

พอได้ยินดังนั้น มารีญาก็กลัวจนเกือบฉี่ราด เธอคุกเข่าด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา เอามือลูบกันพร้อมกับอ้อนวอนขอความเมตตาต่อภราดร “พ่อคะ หนูขอโทษ หนูผิดไปแล้ว”

โดนฟาดร้อยครั้ง！

ถ้าเกิดว่าโดนแบบนั้นจริงๆ ผิวของเธอจะยังสภาพดีอยู่ได้ยังไง?

ตอนนั้นร่างกายต้องเหลวแหลกไปทั้งตัวแน่！

“สามี อย่าทำแบบนั้นเลยนะคะ……ถือว่าฉันขอ”ดวงพรดึงมือภราดรมากุมไว้อีกครั้ง อ้อนวอนแทน มารีญา

ตอนนี้ดวงพรก็ตกใจจนเสียสติเหมือนกัน

แต่ว่าภราดรได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาสะบัดมือดวงพรออก แล้วพูดว่า “ไปให้พ้นเลยนะ！”

หลังจากนั้น เขาก็ออกคำสั่งกับคนที่อยู่นอกประตูอีกครั้ง “รีบ！ลากเธอออกไปเดี๋ยวนี้！”

ไม่นาน บอดี้การ์ดทั้งหกคนก็เดินเข้ามา และลากมารีญาออกไป

มารีญาพยายามขัดขืน “ไม่เอานะ ……พ่อคะ ช่วยด้วย……”

แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีประโยชน์

ดวงพรร้องไห้ด้วยความกังวล แต่ว่าภราดรกลับเลือกที่จะไม่สนใจ

ไม่นานมารีญาก็ถูกบอดี้การ์ดทั้ง 4 คนกดลงบนพื้นหินกรวดของสนาม

บอดี้การ์ดคนหนึ่งถือแส้เอาไว้ เดินไปข้างๆ เธอ ก้มหน้าลงและพูดอย่างเคารพว่า “ขอโทษนะครับคุณหนู แต่ว่าพวกผมไม่สามารถขัดคำสั่งของคุณท่านได้”

มารีญาพยายามขัดขืน “ปล่อยฉันเลยนะ ！”

เมื่อก้อนกรวดโดนเนื้อของเธอมันทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ยิ่งขัดขืนยิ่งเจ็บ

“คุณผู้หญิง ถ้าเกิดว่าคุณไม่ดิ้น ก็จะมีแต่ด้านหลังของคนที่โดนตีนะครับ แต่ถ้าเกิดว่าคุณดิ้น ตรงอื่นก็อาจจะโดนตีไปด้วย”บอดี้การ์ดที่ถือแส้อยู่พูด

ไม่นาน บอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็ปล่อยมารีญา

ส่วนบอดี้การ์ดที่ถือแส้อยู่นั้น ก็ชูมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปบนหลังของมารีญา

ในขณะที่ความเจ็บปวดแพร่กระจาย เนื้อและเสื้อของมารีญาก็ขาดออกเป็นเส้น！

และตอนนั้นเลือดก็ซึมออกมา

“โอ้ย！”เธอร้อง พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นยืน

อย่างไรก็ตาม บอดี้การ์ดไม่ให้โอกาสเธอและยังคงเฆี่ยนตีเธอต่อไปเรื่อย

เธอกลิ้งตัวไปทั่วพื้นด้วยความเจ็บปวด กลิ้งไปด้วยพร้อมกับด่าไปด้วย “ไอ้พวกหมาทั้งหลาย ต่อไปฉันจะจับตามองพวกแกไว้ให้ดีเลย”

หลังจากนั้น บอดี้การ์ดคนนั้นกลับไม่แยแสอะไร

แส้ยังคงฟาดไปบนร่างกายของเธออย่างโหดเหี้ยม ครั้งแล้วครั้งเล่า……

พอาดไปได้ห้าสิบครั้ง มารีญาก็หมดแรง เธอนอนตัวสั่นอยู่บนพื้น

ตอนที่โดนครั้งที่ร้อย เธอก็หมดสติไปในทันที ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลยกเว้นแค่ตรงใบหน้าเท่านั้น

สุดท้าย มารีญาก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

………………

เช้าตรู่วันที่สอง ตอนที่ชัชนันท์ลืมตาขึ้นมานั้น ก็ลุกออกจากเตียงด้วยเท้าเปล่าและเปิดผ้าม่านสีขาวที่ปิดหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน

แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นจะสาดส่องเข้ามาภายในทันที และภายในก็อบอุ่นอย่างไม่รู้จบ

ดอกไม้และพืชพรรณในลานบ้านเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา และแสงแดดอันอบอุ่นที่ปกคลุมพื้นดิน ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกดี

“ตื้ดๆๆ……”และในตอนนี้เอง โทรศัพท์ที่อยู่ตรงหัวเตียงก็สั่น

และเธอก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที

เพราะเห็นว่าเป็นเบอร์ของนลิน เธอก็นั่งลงบนเตียงและรับโทรศัพท์

“คุณนันท์ เช้าวันนี้ฉันได้ยินเพื่อนพูดว่า เมื่อวานมารีญาถูกคนของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์นำส่งโรงพยาบาล”

“ได้ยินว่า ผิวหนังของเธอถูกตีจนเป็นรอยไปทั้งตัว……”นลินที่อยู่ปลายสายรายงาน

พอได้ยินดังนั้น ชัชนันท์ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และยิ้มและความพึงพอใจ “สงสัยจะโดนพ่อสั่งสอนซะแล้ว”

“ว่ากันว่า……ภราดรออกคำสั่งให้ฟาดเธอร้อยครั้ง”นลินบอก

ชัชนันท์หัวเราะอย่างเดียวชา ไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

ถ้าไม่รนหาที่ตายก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้หรอก

พอคุยโทรศัพท์กับนลินเสร็จ ชัชนันท์ก็เตรียมจะอาบน้ำออกไปครับ

และในตอนนี้เอง โทรศัพท์เธอก็สั่นขึ้นอีกครั้ง “ ตื้ดๆๆ……”