หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 222

มันเป็นข้อความไลน์ของธนกฤธ ที่ถามเธอว่าจะเซ็นสัญญาเมื่อไหร่

ชัชนันท์ก็เลยส่งข้อความเสียงตอบเขาไปทันที พูดถึงหัวข้อโดยตรง “นายจะไม่ถามถึงเนื้อหาในสัญญาอะไรเหรอ？”

ธนกฤธที่อยู่ปลายสายนั้นหัวเราะเบาๆ “ผมเชื่อว่าพี่นันท์จะไม่เอาเปรียบผม”

“ต่อให้เป็นแบบนั้น นายก็ควรจะถามหน่อยไหม ？”ชัชนันท์ยิ้ม ด้วยความชิลๆ ของธนกฤธทำให้เธอรู้สึกชอบมาก

“ไม่ต้องหรอก ที่เตรียมสัญญาเสร็จแล้วก็ติดต่อผมมา พวกเราเจอกันแล้วก็เซ็นสัญญาพอ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้”

เมื่อวางสาย เธอก็รู้สึกเป็นปวดที่ท้องด้านล่างขวาของเธอ

แล้วหน้าเธอก็ซีดไปในทันที

แรงในร่างกายเธอก็ลดลงเช่นกันเมื่อความเจ็บปวดทวีความรุนแรงขึ้น

เธอคว้าทั้งสองข้างของอ่างอาบน้ำไว้อย่างยากลำบาก แล้วพยายามลุกขึ้น พร้อมกับเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ

วินาทีต่อมา ขาของเธอก็อ่อนแรงและล้มลงไปกับพื้น

แล้วเธอก็รีบจับชั้นวางของที่เต็มไปด้วยครีมดูแลผิวทันที

วินาทีต่อมา ชั้นวางของก็ตกลงที่พื้นพร้อมกับตัวเธอ

ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่เป็นกระจกบนหิ้งแตกเป็นเสี่ยงๆ และเสียงก็ดังจนแสบแก้วหูไปหมด

ของเหลวทุกชนิดหกลงบนพื้น และกลิ่นต่าง ๆ ผสมกัน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะอาเจียน

เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล

ท้องของเธอยังมีอาการปวด แล้วปวดขึ้นเรื่อยๆ ทุกลมหายใจ

เธอรู้สึกว่าเธอต้องมีไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลัน

และประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

แทนไทรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นหญิงสาวเปลือยกายอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด รูม่านตาของเขาก็สั่นสะท้านทันที

เขารีบวิ่งเข้าไปทันทีและอุ้มเธอขึ้นมา แววตาดูปั่นป่วน “เธอเป็นอะไรไป？”

ชัชนันท์ส่ายหน้า แล้วก็ชี้ไปที่ท้องล่างของตัวเอง อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก

พอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพที่น่าอายขนาดไหน เธอก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เธออยากจะขอให้เขาใส่เสื้อผ้าให้เธอแต่ก็ไม่มีแรง

ได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มเธอแบบนี้ แล้วก็เห็นเธอแบบนี้

แทนไทไม่ได้ถามอะไรมากมาย เขารีบอุ้มเธอไปที่เตียง แล้วก็กลับไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ พร้อมกับเช็ดคราบสบู่และน้ำออกจากร่างกายของเธอ

การจ้องมองของเขาและการเคลื่อนไหวของมือของเขาทำให้เธอเขินอายอย่างมาก แต่ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอทำให้เธอไม่สามารถสนใจอะไรได้มากนัก

พอเห็นความวิตกกังวลในสายตาของเขา ชัชนันท์ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที

หลังจากเช็ดตัวให้เช็ด แทนไทก็รีบเข้าไปในห้องน้ำและหยิบชุดชั้นในของเธอออกมา พร้อมกับสวมสเวตเตอร์สีขาวให้กับเธอ

อาการจุกเสียดบนร่างกายของเธอแย่ลงเรื่อยๆ ดวงตาของเธอเป็นสีดำสนิท และสติของเธอก็ค่อยๆ เลือนรางหายไป……

แต่น่าจะเพราะว่ามีเขาอยู่ที่นี่ด้วย เธอก็เลยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

เหมือนกับว่าการมีเขาอยู่ข้างๆ ทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น

เขาอุ้มเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็พุ่งไปข้างล่างทันที แล้วก็ยัดเธอเข้าไปที่เบาะหลังของรถฮอนด้าสีดำ

ในเวลานี้เธอเกือบจะหมดสติ เปลือกตาของเธอหนักมากจนเธอต้องหลับตาเอาไว้

เขาหายใจหอบและมองมาที่เธอ วางมือข้างเธอพร้อมกับโน้มเข้ามาแล้วพูดว่า “นันท์……ทนอีกนิดหนึ่งนะ เดี๋ยวพวกเราก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว”

พอพูดจบ เขาก็รีบออกจากรถและปิดประตูฝั่งเธอทันที และขึ้นไปอีกฝั่งหนึ่ง

พอสตาร์ทรถได้ก็เหยียบคันเร่งจนสุด……

แล้วรถฮอนด้าสีดำก็พุ่งออกไปราวกับลูกธนู

ในขณะที่กำลังควบคุมพวงมาลัย เขาก็คอยมองอาการของเธอผ่านทางกระจกหลัง แล้วก็กังวลมาก

หลังจากรถแล่นออกมาจากคฤหาสน์ เขาก็รีบโทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลราษฎรทันที “รีบหาคนมารอรับที่ประตูโรงพยาบาลหน่อย ……”

ไม่อยากพูดอะไรมาก เขาโยนโทรศัพท์ไปที่ที่นั่งผู้โดยสารข้างๆ แล้วมองตรงไปข้างหน้า