หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 223

“ไม่ต้องหรอก ฉันให้นลินเรียกผู้ดูแลมืออาชีพมาดูแลฉันก็พอแล้ว”ชัชนันท์ใส่หน้า

เธอเชื่อว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็คงรู้สึกไม่ดีหรอกที่แฟนของตัวเองไปดูแลผู้หญิงคนอื่น

เธอไม่อยากทำเรื่องแบบนั้น

เขามีแฟนอยู่แล้ว พวกเขาก็ควรจะรักษาระยะห่างต่อกัน

ถือว่าเป็นการให้เกียรติผู้หญิงคนนั้นด้วย

แทนไทสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของชัชนันท์ ก็ขมวดคิ้วเข้าด้วยกันและถามว่า “คุณเป็นอะไรไป？”

“ตื้ดด……”

ตอนนี้เองโทรศัพท์บนหัวเตียงของชัชนันท์ก็ดังขึ้น

เขาช่วยเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที การจ้องมองตกลงบนหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นว่าธนกฤธโทรเข้ามา

แทนไทมองเธอนิ่งๆ แล้วก็กดปุ่มรับสายให้เธอ พร้อมกับยื่นให้

เธอมองดูคนที่โทรเข้ามาคือธนกฤธแล้วก็ถามว่า “กฤษ มีธุระอะไรหรือเปล่า？”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เสียงของเธอก็หอบเล็กน้อย

“พี่เป็นอะไรไป？”น้ำเสียงของเขาดูกังวลเล็กน้อย “ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเสียงพี่แปลกๆ ？”

“อ้อ เข้าโรงพยาบาลเพราะไส้ติ่งอักเสบน่ะ”

“เข้าโรงพยาบาล？โรงพยาบาลไหนอ่ะ？”ธนกฤธไล่ถามทันที

“โรงพยาบาลราษฎร……”ชัชนันท์ตอบ

“เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“ไม่ต้องหรอก”

แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะพูดจบ ธนกฤธก็ตัดสายไปในทันที

ชัชนันท์ถอนหายใจยาวอย่างไม่มีทางเลือก แล้วก็กดโทรหานลิน

พออีกฝ่ายรับสาย เธอก็เล่าสถานการณ์ให้นลินฟังในทันที แล้วก็ให้เธอช่วยหาผู้ดูแลมืออาชีพมาดูแลตัวเอง

พอนลินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาทันที “อะไรนะ? เธอเข้าโรงพยาบาลเพราะไส้ติ่งอักเสบเหรอ? แถมยังผ่าตัดด้วย？”

“หาผู้ดูแลมำไม? แล้วจะให้ฉันวางใจกับผู้ดูแลได้ยังไง? เดี๋ยวฉันจะเป็นคนไปดูแลเธอเอง” นลินแน่วแน่

“เธอยังมีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ อย่าวุ่นวายเลย”ชัชนันท์พูดจบแล้วก็เริ่มหอบอีกครั้ง

เพราะว่าคุยกันนานเกินไปเลยทำให้เธอรู้สึกหมดแรง

“เรื่องของฉัน ฉันสามารถทำไปด้วยพร้อมกับดูแลเธอไปด้วยได้ ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าเธออยู่แล้ว เอาล่ะไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปตอนนี้แหละ” พอพูดจบนลินก็วางสายไปในทันที

แทนไทได้แต่นั่งมองเธอเงียบๆ อยู่ด้านข้าง ฟังบทสนทนาของเธอกับนลินอย่างจริงจัง แล้วคิ้วที่สวยงามของเขาก็ขมวดเข้าหากัน แววตาของเขาดูคลุมเครือ

เขารู้สึกว่า ชัชนันท์ผิดปกติไป เมื่อก่อนถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็จะเป็นคนคอยดูแลอยู่ตลอด แล้วเธอก็จะไม่พูดอะไรด้วย

แต่ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงได้ผลักเขาออกล่ะ？

“ตื้ดๆๆ……”

แล้วในตอนนี้โทรศัพท์ของเขาก็สั่น ขัดขวางความคิดของเขา

พอเห็นว่าเป็นธนิดาที่โทรมา เขาก็ลุกขึ้นเดินไปข้างเตียงและรับโทรศัพท์ เสียงของเขาก็อ่อนลงอีกครั้ง “มีอะไร？”

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ออฟฟิศ……คุณอยู่ไหน？”อีกฝ่ายถาม

“ตอนนี้ผมมีธุระ คุณกลับไปเถอะ”แทนไทตอบ

แสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่ส่องประกายบนใบหน้าของเขาผ่านกระจก ทำให้ผิวขาวใสของเขาดูสว่างขึ้นไปอีก

มีระยะห่างระหว่างเธอกับเขา และเธอไม่ได้ยินสิ่งที่คนในโทรศัพท์พูด แต่จากสีหน้าและน้ำเสียงของเขา เธอก็รู้ว่านั่นต้องเป็นแฟนของเขาอย่างแน่นอน

คาดว่าทั้งสองคนนัดกันไปเที่ยวที่ไหนสักแห่งในวันนี้ แต่เพราะว่าเธอเขาก็เลยไปไหนไม่ได้

หัวใจของเธอมันก็เริ่มเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง สมองก็เริ่มสับสนวุ่นวาย

แทนไทตัดสายและเดินกลับมาหาชัชนันท์ พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง “อยากกินอะไร? เดี๋ยวผมไปซื้อให้”

ชัชนันท์หันหน้าไปทางอื่น เพื่อไม่ให้เขาเห็นความเดียวดายในสายตาของเธอ พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวนลินก็มาแล้ว ถ้าคุณมีธุระก็ไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้องมีคุณก็ได้”

ท่าทางที่เย็นชาของเธอทำให้คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอีก “เธอเป็นอะไรไป？”

“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่อยากอยู่เงียบๆ คุณรีบไปเถอะ”ชัชนันท์พูดอีกครั้ง

“เธอเป็นอะไรกันแน่ ？”เขาไล่ถามอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว อยากจะพักผ่อนหน่อย……คุณรีบไปจัดการธุระของตัวเองเถอะ ฉันรบกวนเวลาคุณมานานมากแล้ว”

พอพูดจบ ชัชนันท์ก็พลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าต่าง ปล่อยให้แสงแดดส่องกระทบมาที่ใบหน้าของตัวเอง

“ทำไมจู่ถึงได้ทำตัวไม่คุ้นเคยขนาดนี้？”เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเธอ

“ฉันก็แค่เหนื่อย ……”ชัชนันท์ค่อยๆ หลับตาลง

“…………”แทนไทเงียบลงทันที เขาขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วก็จ้องไปที่แผ่นหลังของเธอ ดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่งก็หรี่ลงเล็กน้อย

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อยระหว่างพวกเขา

บอกไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรที่เปลี่ยนไป แต่เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ

หรือว่าบางทีทิศทางของบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไป

น่าจะผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง นลินก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงอาหารเสริมใบเล็กและใหญ่

ทันทีที่เธอเข้ามาก็รีบพุ่งเอาของเข้าไปวางตรงหัวเตียงทันที

ชัชนันท์หันหลังให้กับเธอ เธอรู้สึกว่าชัชนันท์กำลังนอนอยู่ ก็เลยถามผู้ชายตรงหน้าว่า “เธอนอนอยู่เหรอคะ? อาการของเธอเป็นยังไงบ้าง ？”

“อืม” เขามองแผ่นหลังของเธออย่างลึกซึ้ง และตอบน้อยๆ เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก

“ตู้ดๆๆ ……”แล้วตอนนี้เองเกริกก็โทรเข้ามา เขามองนลินแล้วก็เดินไปข้างเตียงพร้อมกับรับสายด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“คุณชายห้า ผมมีเอกสารด่วนรอคุณมาจัดการ ตอนนี้คุณอยู่ไหนครับ？”อีกฝ่ายถาม

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวไป” เขาต่อ

วางสาย เขาก็เดินกลับไปหานลิน และมองไปที่ชัชนันท์อย่างลึกซึ้งอีกครั้ง หลังจากนั้นก็หันมามองนลินด้วยสายตาที่เย็นชา “รบกวนดูแลเธอให้ดีด้วยนะครับ ตอนนี้ผมมีธุระนิดหน่อย ขอกลับก่อน”

ชัชนันท์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในใจคิดว่า แฟนของเขาคงรีบแล้วล่ะสิ

เธอถอนหายใจยาวออกมา ไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก็หลับตาลงไปอีกครั้ง

นลินพยักหน้า

แทนไทหยิบเสื้อเบลเซอร์สีดำที่ห้อยอยู่บนพนักเก้าอี้ สวมใส่เข้าไปแล้วเดินออกไปจากที่นี่……

พอเขาไป ชัชนันท์ก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็หันมานอนหงายพร้อมกับมองมาที่นลิน แล้วพูดอย่างหมดแรงว่า “นลิน……เธอจ้างพยาบาลมาเถอะ ฉันคิดว่าเธอมาเฝ้าฉันที่นี่มันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่”

“ฉันไม่วางใจพยาบาลหรอกนะ ใช่สิ เธอกับคุณห้าเป็นอะไรไป? เกิดเรื่องอะไรที่ไม่แฮปปี้ขึ้นหรือเปล่า？”นัยน์ตาของนลินเต็มไปด้วยความสงสัย

และอีกอย่าง เธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างชัชนันท์กับคุณห้าเมื่อกี้นี้มันค่อนข้างผิดปกติ

ตอนที่เธอเข้ามา ก็เห็นว่าชัชนันท์นอนหันหลังให้คุณห้า ก็นึกว่าเธอหลับอยู่

ในเมื้อไม่ได้หลับ แล้วทำไมถึงต้องนอนหันหลังให้เขาด้วย แล้วก็ไม่ยอมคุยอะไรกันเลย

แล้วอีกอย่าง ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอบาดเจ็บอะไรก็ไม่เคยเรียกร้องให้จ้างพยาบาลอะไรเลย เป็นคุณห้าคอยดูแลอยู่ตลอดเลย แล้วครั้งนี้เป็นอะไรไป

“เปล่า ……”ชัชนันท์ส่ายหน้า