หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 224

“ไม่มีอะไรจริงๆ เหรอ？แล้วทำไมฉันถึงได้รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรผิดปกติไป？ เมื่อก่อนเวลาที่เธอได้รับบาดเจ็บ เธอไม่เคยบอกว่าต้องการพยาบาลเลยนะ？”นลินไล่ถาม

หลังจากนั้นเธอก็นั่งลงที่เตียง แล้วก็ยื่นแขนออกไปโอบไหล่ของเธอ

“เธอก็พูดเอง ว่ามันคือเมื่อก่อน ตอนนี้เขามีแฟนแล้ว สถานการณ์ได้เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าแฟนของเขารู้เขาคงจะไม่แฮปปี้เท่าไหร่นะ”

เขาพูดจบ ชัชนันท์ก็ยิ้มอย่างข่มขืน สีหน้าเต็มไปด้วยความเดียวดาย

เมื่อพูดถึงหัวข้อนี้ หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว และเธอก็รู้สึกเหมือนว่าหายใจลำบาก

นลินสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของเธอ และแววตาของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “นันท์…… หรือว่าเธอชอบคุณห้าเข้าให้แล้ว?”

ชัชนันท์ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

มีเพียงแค่นลินที่รู้ว่า การเงียบก็เท่ากับยอมรับ

เธอรีบจับตัวชัชนันท์หันมาอย่างจริงจัง และมือสองข้างก็บีบไหล่ของเธอแน่น พร้อมกับพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “นันท์ เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะระวังไม่ให้ตัวเองตกหลุมรักเขาไม่ใช่เหรอ？”

“ระหว่างพวกเธอสองคนนั้นแตกต่างกันมาก เธอไม่ควรจะคบกับคนที่อยู่ในสถานะนี้ ให้เขาเป็นสามีชั่วคราวก็พอแล้ว จะให้เขาเป็นสามีจริงๆ ไม่ได้เด็ดขาด”นลินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“เรื่องแบบนี้ทุกคนก็รู้อยู่แล้วแหละ แต่ว่านลิน บางทีคนเราก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกของตัวเองได้หรอกนะ” ชัชนันท์ถอนหายใจยาวอย่างไม่มีทางเลือก

“ที่เธอพูดก็ถูก แต่ว่านันท์ พวกเธอทั้งสองคนไม่เหมาะสมกันจริงๆ ตัวตนของเขาไม่เหมาะสมกับเธอ”นลินพูดอย่างจริงจัง

ชัชนันท์ถอนหายใจยาวออกมาอีกครั้ง “มาพูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะถึงยังไงตอนนี้เขาก็มีแฟนแล้ว ระวังพวกเรามันเป็นไปไม่ได้ ต่อให้ฉันจะรู้ตัวว่าชอบเขา ฉันก็ไม่มีทางพูดอะไรหรือว่าทำอะไรเด็ดขาด”

นลินขมวดคิ้วเข้าหากัน “โชคดีที่เขามีแฟนแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ ใครจะไปรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสองคนจะพัฒนาการไปถึงขั้นไหน”

ชัชนันท์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เงียบอย่างเดียว

นลินกุมมือของชัชนันท์เอาไว้ แล้วก็เอามืออีกข้างหนึ่งลูบหัวเธอเบาๆ “ในเมื่อเขามีแฟนแล้ว เธอก็ตัดใจเถอะ เก็บความรู้สึกที่ไม่ควรจะมอบให้เขากลับมาให้หมด”

“ฉันจะพยายาม” ชัชนันท์ขมวดคิ้ว

นลินไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอคงทุกข์ใจมาก……ให้เวลาเป็นตัวจัดการทุกอย่างแล้วกัน รอให้เวลาผ่านไปนานๆ เธอก็จะยิ่งรู้สึกน้อยลงเรื่อยๆ แล้วก็โอเคแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นถูกไหม？”

ชัชนันท์พยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ

นลินก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน ได้แต่ลูบผมเธอเบาๆ พยายามปลอบประโลมความรู้สึกของเธอ

เธอรู้ดีว่า ชัชนันท์เป็นผู้หญิงที่ฉลาด เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้เธอพูดอะไร ชัชนันท์ก็สามารถจัดการเองได้ดีอยู่แล้ว

“ก๊อกๆๆๆ……”เสียงเคาะประตูดังรบกวนความคิดของทั้งสองคน

ชัชนันท์ดันนลินออกแล้วพูดว่า “ธนกฤธน่าจะมาแล้ว”

พอพูดจบเธอก็พูดกับคนหน้าประตูว่า “เข้ามาค่ะ”

ไม่นานประตูก็เปิดออก

ธนกฤธเดินเข้ามาพร้อมกับช่อคาร์เนชั่นสีแดงในอ้อมแขนของเขา แต่ว่าคนกลับดูอ่อนโยนกว่าดอกไม้ซะอีก

เขามองนลิน แล้วก็พยักหน้าให้เธออย่างมีมารยาท หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปหาชัชนันท์ “พี่นันท์……ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง？”

พอเห็นใบหน้าของเขา สายตาของนลินก็เต็มไปด้วยความชื่นชม รู้สึกทึ่งกับธนกฤธคนนี้