หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 226

“เชิญเข้ามา” นลินพูด

แทนไทเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ในมือถือตะกร้าผลไม้ใบใหญ่มาด้วย

ชัชนันท์หันมามอง ล้วนเป็นผลไม้ที่เธอชอบทั้งหมด

เขามุ่งตรงเอาของวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็ลากเก้าอี้ แล้วนั่งลง มองเธอแล้วถาม “ผมให้คนส่งมื้อเที่ยงมาให้ ถูกปากไหม?”

“อืม ขอบคุณค่ะสำหรับมื้อเที่ยง แล้วก็ขอบคุณสำหรับผลไม้ของคุณด้วย ทำไมคุณกลับมาเร็วนักล่ะ?” เวลาที่อยู่กับแฟนสั้นขนาดนี้ จะไปพอได้ยังไงกัน?

“เป็นห่วงเธอไง” เขาตอบ

“คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันมีนลินอยู่ทั้งคน คุณดูสิ ที่นี่ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร นลินดูแลฉันดีมาก คุณรีบไปทำงานของคุณเถอะ” ชัชนันท์พูดอย่างเรียบเฉย สีหน้าอ่อนโยน

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองไปทางเธอ “ผมพึ่งมา เธอก็จะไล่ผมไป?”

“แค่รู้สึกว่า คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับฉันที่นี่”

“อารมณ์ไม่ดี?”

ชัชนันท์ส่ายหน้า ปากไม่ตรงกับใจ “เปล่า ฉันอารมณ์ดีมาก…...”

“งั้นเธอเป็นอะไรไป?” สายตาของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง

ถึงแม้ว่าชัชนันท์จะนิ่งเงียบแต่อ่อนโยน แต่เขากลับรับรู้ได้ว่า เธอกำลังผลักไสเขา ราวกับกลัวว่าเขาจะอยู่ดูแลเธอที่นี่ยังไงอย่างงั้น

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” ชัชนันท์ยังคงยิ้มให้

บนใบหน้า เธอนั้นยังคงรักษาความนิ่งเงียบและความเกรงใจที่ตนเองมีอยู่ แต่ในใจกลับเหมือนว่ามีคลื่นสาดอย่างรุนแรง

ถึงขนาดว่าพอนึกถึงช่วงเวลาที่เขาพึ่งจะเอาอกเอาใจกับผู้หญิงคนอื่น ในใจเธอก็เกิดความอิจฉาขึ้นมา

เขาขมวดคิ้ว นัยน์ตามองตาเธอที่เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่อยู่ ไม่ได้พูดอะไรออกมา ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ

เขาปิดประตู แล้วขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม ในหัวผุดภาพที่เกริกพูดกับเขาเมื่อครู่ขึ้นมา เหตุผลสองข้อสุดท้ายนั่น

ในใจก็เกิดความวุ่นวายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ตู๊ดๆๆ……” มือถือของเขาสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ก้มมองก็เห็นชื่อ‘ที่รัก’สองพยางค์ ระหว่างคิ้วของเขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายแต่อย่างใด “มีอะไรเหรอ?”

พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์อย่างช้าๆ

ภายในลิฟต์มีคนยืนอยู่เยอะมาก ในวินาทีที่ผู้หญิงพวกนั้นมองเห็นเขา ต่างก็ละสายตาจากเขาไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความหวั่นไหว

เขากลับไม่ได้สนใจ ปิดประตู แล้วยืนตรง สายตาไม่วอกแวก ท่าทางเย็นชา

ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่ว่าตัวของเขาราวกับฉากกำบัง ไม่เข้ากับสิ่งที่อยู่รอบตัวเลยสักนิด

“พี่ห้า พี่อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” ธนิดาถาม “ทำไมน้ำเสียงแปลกๆ?”

เขาขมวดคิ้วแล้วตอบกลับเสียงต่ำ “เปล่า”

“ออกมากินมื้อเที่ยงเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ? ไม่อยากกินคนเดียว”

“เธอยังไม่กินอีกเหรอ?”

“ยังเลย มาเล่นเกมอยู่ที่ร้านเน็ต พอดีเล่นเพลินไปหน่อย” ธนิดาตอบ

“อยู่ที่ไหน?”

“KFC ข้างล่างตึกโกลเด้นสแควร์ใจกลางเมือง”

เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง “ทำไมถึงไปที่แบบนั้นล่ะ?”

“อืม…...ก็แค่อยากกินเบอร์เกอร์ไก่ทอด”

“เข้าใจแล้ว รอพี่อยู่ที่นั่นละกัน” พอพูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์

………………

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แทนไทเดินเข้ามาใน KFC ข้างล่างตึกโกลเด้นสแควร์