หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 226

“เชิญเข้ามา” นลินพูด

แทนไทเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ในมือถือตะกร้าผลไม้ใบใหญ่มาด้วย

ชัชนันท์หันมามอง ล้วนเป็นผลไม้ที่เธอชอบทั้งหมด

เขามุ่งตรงเอาของวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็ลากเก้าอี้ แล้วนั่งลง มองเธอแล้วถาม “ผมให้คนส่งมื้อเที่ยงมาให้ ถูกปากไหม?”

“อืม ขอบคุณค่ะสำหรับมื้อเที่ยง แล้วก็ขอบคุณสำหรับผลไม้ของคุณด้วย ทำไมคุณกลับมาเร็วนักล่ะ?” เวลาที่อยู่กับแฟนสั้นขนาดนี้ จะไปพอได้ยังไงกัน?

“เป็นห่วงเธอไง” เขาตอบ

“คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันมีนลินอยู่ทั้งคน คุณดูสิ ที่นี่ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร นลินดูแลฉันดีมาก คุณรีบไปทำงานของคุณเถอะ” ชัชนันท์พูดอย่างเรียบเฉย สีหน้าอ่อนโยน

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองไปทางเธอ “ผมพึ่งมา เธอก็จะไล่ผมไป?”

“แค่รู้สึกว่า คุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับฉันที่นี่”

“อารมณ์ไม่ดี?”

ชัชนันท์ส่ายหน้า ปากไม่ตรงกับใจ “เปล่า ฉันอารมณ์ดีมาก…...”

“งั้นเธอเป็นอะไรไป?” สายตาของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง

ถึงแม้ว่าชัชนันท์จะนิ่งเงียบแต่อ่อนโยน แต่เขากลับรับรู้ได้ว่า เธอกำลังผลักไสเขา ราวกับกลัวว่าเขาจะอยู่ดูแลเธอที่นี่ยังไงอย่างงั้น

“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” ชัชนันท์ยังคงยิ้มให้

บนใบหน้า เธอนั้นยังคงรักษาความนิ่งเงียบและความเกรงใจที่ตนเองมีอยู่ แต่ในใจกลับเหมือนว่ามีคลื่นสาดอย่างรุนแรง

ถึงขนาดว่าพอนึกถึงช่วงเวลาที่เขาพึ่งจะเอาอกเอาใจกับผู้หญิงคนอื่น ในใจเธอก็เกิดความอิจฉาขึ้นมา

เขาขมวดคิ้ว นัยน์ตามองตาเธอที่เหมือนมีคลื่นลูกใหญ่อยู่ ไม่ได้พูดอะไรออกมา ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ

เขาปิดประตู แล้วขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม ในหัวผุดภาพที่เกริกพูดกับเขาเมื่อครู่ขึ้นมา เหตุผลสองข้อสุดท้ายนั่น

ในใจก็เกิดความวุ่นวายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ตู๊ดๆๆ……” มือถือของเขาสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ก้มมองก็เห็นชื่อ‘ที่รัก’สองพยางค์ ระหว่างคิ้วของเขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายแต่อย่างใด “มีอะไรเหรอ?”

พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในลิฟต์อย่างช้าๆ

ภายในลิฟต์มีคนยืนอยู่เยอะมาก ในวินาทีที่ผู้หญิงพวกนั้นมองเห็นเขา ต่างก็ละสายตาจากเขาไม่ได้ สายตาเต็มไปด้วยความหวั่นไหว

เขากลับไม่ได้สนใจ ปิดประตู แล้วยืนตรง สายตาไม่วอกแวก ท่าทางเย็นชา

ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่ว่าตัวของเขาราวกับฉากกำบัง ไม่เข้ากับสิ่งที่อยู่รอบตัวเลยสักนิด

“พี่ห้า พี่อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” ธนิดาถาม “ทำไมน้ำเสียงแปลกๆ?”

เขาขมวดคิ้วแล้วตอบกลับเสียงต่ำ “เปล่า”

“ออกมากินมื้อเที่ยงเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ? ไม่อยากกินคนเดียว”

“เธอยังไม่กินอีกเหรอ?”

“ยังเลย มาเล่นเกมอยู่ที่ร้านเน็ต พอดีเล่นเพลินไปหน่อย” ธนิดาตอบ

“อยู่ที่ไหน?”

“KFC ข้างล่างตึกโกลเด้นสแควร์ใจกลางเมือง”

เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง “ทำไมถึงไปที่แบบนั้นล่ะ?”

“อืม…...ก็แค่อยากกินเบอร์เกอร์ไก่ทอด”

“เข้าใจแล้ว รอพี่อยู่ที่นั่นละกัน” พอพูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์

………………

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง แทนไทเดินเข้ามาใน KFC ข้างล่างตึกโกลเด้นสแควร์

ตอนนี้คนใน KFC ยังคงเยอะอยู่มาก

มีกลุ่มวัยรุ่นหญิงชายมารวมกลุ่มกันที่นี่

พอเขาเข้ามา ก็ดึงดูดความสนใจของผู้หญิงนับไม่ถ้วน พวกเธอก็ค่อยๆเริ่มรู้สึกว่าแฟนของพวกเธอไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไป

หลังจากที่สายตาของแทนไทสอดส่องไปยังรอบๆแล้ว ไม่นานก็ล็อคเป้าไปที่ธนิดา

ธนิดาในเวลานี้นั่งอยู่ที่มุมหน้าต่าง กำลังกินไอศครีมไวน์เบย์เบอร์รี่

ชายหนุ่มมาดเท่เย็นชา ก็ยังคงทำให้ผู้คนอยากจะเข้าหา หญิงสาวจำนวนไม่น้อยเริ่มซุบซิบกัน สายตากรุ้มกริ่ม

ธนิดามองเห็นแทนไท ก็โบกมือให้เขาอย่างกระตือรือร้น ลักยิ้มที่อยู่มุมปาก เห็นชัดขึ้นเพราะเธอฉีกยิ้มกว้าง

พอเห็นว่าพี่ชายของตัวเองถูกคนมองเยอะขนาดนี้ ในใจธนิดาก็รู้สึกภูมิใจ สีหน้าบนใบหน้าก็สดใสขึ้นมาไม่น้อยเลย

ในสายตาของคนจำนวนมาก แทนไทเดินมาตรงหน้าธนิดาอย่างช้าๆ หลังจากนั้นก็สแกนไลน์ เตรียมที่จะสั่งอาหาร “อยากกินเบอร์เกอร์กินทอดไหม? เอาเบอร์เกอร์แบบไหน?”

ธนิดาเลียไอศครีมที่อยู่ในปากเธอ แล้วใช้มือข้างหนึ่งค้ำคางไว้ ชำเลืองมองไปยังหญิงสาวรอบๆที่เอาแต่มองพี่ชายของเธอ

หลังจากนั้นก็เลื่อนสายตามามองที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา สายตาดูมีชีวิตชีวา ยิ้มตาหยีแล้วพูด “นี่ๆ…...พี่ห้า มีสาวหลายคนกำลังมองพวกเราอยู่นะ”

“งั้นเหรอ” เขามองเมนูอย่างตั้งใจ ไม่สนใจหัวข้อนี้เลยสักนิด

ธนิดายังคงยิ้มต่อ รอยยิ้มเต็มไปด้วยความน่ารัก “พวกเธอดูอิจฉาฉันมากอะ คงจะมีหลายคนเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนพี่แน่เลย หลังจากนั้นก็แอบอิจฉาฉันในใจ ฮ่าๆๆ”

“อยากกินอะไร?” เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ฉันเอาเบอร์เกอร์สเต็กไก่นิวออลีนส์หนึ่งที่ แล้วก็เบอร์เกอร์ไก่เผ็ดหนึ่งที่ แล้วก็เคบับไก่หนึ่งที่ ปีกไก่ทอดสามชุด......แล้วก็เฟรนช์ฟรายส์ชุดใหญ่หนึ่งชุด โค้กหนึ่งแก้ว......”

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

ธนิดาตอบ “น่าจะกินหมดนะ ฉันกินไม่หมด พี่ก็กินแทนสิ พี่อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย”

เธอโบกมือขึ้นมาเหมือนวางอำนาจ หลังจากนั้นก็พูดขึ้นมา “เดี๋ยวพี่จ่าย”

พอพูดจบ เธอก็หัวเราะออกมา

เขาสายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “พี่ไม่กิน......พี่ดูเธอกินก็แล้วกัน”

“งั้นก็ได้ งั้นก็เอาตามนี้ พี่สั่งเลย” พูดจบ ธนิดาก็พิงไปที่พนักพิงโซฟา

แทนไทสั่งของที่ธนิดาต้องการอย่างรวดเร็ว

ไม่นานของที่สั่งก็มาถึง ธนิดามองอาหารตรงหน้าด้วยความดีใจ หลังจากที่ไปล้างมือมาแล้ว ก็เริ่มกินเลย

ในร้านมีคนเดินเข้าเดินออกไม่หยุด แต่เธอกลับไม่ได้สนใจ กินดูน่าอร่อยกว่าใครๆเสียอีก

อาหารพวกนี้ไม่ได้ทำให้เขาอยากกินเลยสักนิด สายตาของเขามองออกไปยังนอกหน้าต่าง ตรงถนนที่รถวิ่งไปมา

ในหัวผุดเหตุผลสองข้อสุดท้ายที่เกริกพูดไว้ขึ้นมาอีกครั้ง

คิ้วที่ดูดีขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว

ธนิดาสังเกตเห็นถึงสีหน้าของเขา ก็วางเบอร์เกอร์ในมืออย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นหยิบทิชชู่มาเช็ดมือ เอียงศีรษะมองเขาด้วยความอยากรู้ “พี่ห้า พี่เป็นอะไร?”

“ไม่ได้เป็นอะไร กินของเธอไปเถอะ”

“คงไม่ได้ทะเลาะกับพี่สะใภ้้มาหรอกใช่ไหม?”

“เปล่า…...”

“งั้นเป็นอะไร?” เธอพยายามคาดคั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกเรื่องต่างก็อยู่ในการควบคุมของเขา ยากมากที่เธอจะได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของเขา

เพราะฉะนั้น เธอมั่นใจว่า เขาต้องเจอปัญหาที่ยุ่งยากอย่างแน่นอน

“เด็กน้อย อย่าเอาแต่ถามเรื่องของผู้ใหญ่......” เขาเลื่อนจานที่เต็มไปด้วยอาหารไปตรงหน้าเธอ “ตั้งใจกินของของเธอไปซะ”

ธนิดามองบนให้เขาไปหนึ่งที หลังจากนั้นก็ส่งไลน์ไปหาเกริก ถามว่าวันนี้แทนไทไปเจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า

เธอรู้จักแทนไทดี เรื่องที่เขาไม่อยากพูด ต่อให้เธอถามยังไง เขาก็ไม่มีทางพูด