หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 54

"เอาล่ะ พ่อขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน เธอเองก็รีบไปพักผ่อนได้แล้ว มาวินดึกมากแล้ว นายเองก็กลับไปดีๆนะ " พูดจบวันชัยก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนโดยตรง

มองแผ่นหลังของเขาไว้ หัวใจของชัชนันท์ก็เจ็บปวดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

รู้ความรู้สึกที่ถูกคนที่เชื่อใจย้อนกัดแล้วใช่ไหม ในใจของเขาต้องเจ็บปวดมากแน่เลยสิ การที่ส่งคนที่ตัวเองรักเข้าไปในคุก คงเจ็บปวดเป็นเท่าตัวเลยสินะ?

หลังจากวันชัยจากไป ชัชนันท์ก็เดินตรงไปทางบันไดทันที ไม่แม้แต่จะแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย

มาวินถูกเธอมองทะลุจนหมดแล้ว เป็นผู้ชายเจ้าชู้เต็มตัว เขาไม่คู่ควรที่จะได้รับแม้แต่สายตาของเธอ

และแล้ว เธอพึ่งเดินไปถึงทางขึ้นบันได มาวินก็รีบไล่ตามมา แย่งยืนบันไดชั้นที่หนึ่งก่อน ขวางทางที่เธอจะไป

วินาทีต่อไปมือทั้งสองของเขาก็วางไว้ที่บนไหล่ของเธออย่างแน่น ถามอย่างเป็นห่วงว่า "หลังจากที่พาราวิหคเกิดเรื่อง ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ เห็นเธอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยได้ดีขนาดนี้ ฉันดีใจกับเธอมากจริงๆ ทำไมถึงไม่ตอบข้อความของฉัน? ฉันก็เป็นห่วงเธอนะ"

การสัมผัสและเป็นห่วงของเขา ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก

เมื่อก่อน ของที่เธอชอบมากที่สุด ตอนนี้กลับกลายเป็นรังเกียจแล้ว

ชัชนันท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง จากนั้นก็สะบัดมือของมาวินออก "น้องเขยช่วยอย่าลงไม้ลงมือด้วย"

"ไม่ตอบก็เพราะไม่อยากตอบ" ท่าทางของชัชนันท์เย็นชาตั้งแต่ต้น

"นันท์ ฉันเป็นห่วงเธอแทบตาย เธอจะทำร้ายหัวใจของฉันแบบนี้จริงเหรอ?" ท่าทีของชัชนันท์ ทำให้เขารู้สึกได้รับบาดเจ็บเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่เห็นชัชนันท์ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ล้มเหลวคนหนึ่ง

แต่บังเอิญว่า เธอยิ่งเย็นชากับเขามากแค่ไหน เขายิ่งหลงใหลมากแค่นั้น ยิ่งอยากจะเอาชนะให้ได้

เขาอยากจะครอบครองผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้คับอกคับใจไปหมดแล้ว

"นายคิดว่าทำแบบนี้กับคนที่มีสามีแล้วเหมาะสมแล้วเหรอ? น้องเขย?"

"นันท์ เธอจะเอาแบบนี้เหรอ?" เอาแต่เรียกน้องเขยอยู่นั่นแหละ แล้วก็"หญิงที่มีสามี" คำนี้ทำให้มาวินรู้สึกขัดหูมาก

"นายอยากให้ฉันทำยังไงล่ะ?"

"ฉันได้ยินชลิตาบอกว่าคนที่เธอแต่งงานด้วยนั้น เป็นคนที่อัปลักษณ์มาก คนแบบนั้นเธอจะอยู่กับมันอีกทำไม? ทำไมต้องเหยียบย่ำตัวเองด้วย? แนะนำให้เธอคิดใหม่อีกครั้ง"

"เหรอ" พูดจบ ชัชนันท์สะบัดเขาออกแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนต่อ เหมือนกับดอกไม้เย็นชาที่อยู่บนเทือกเขาอันสูง ที่ดูได้แต่ไม่สามารถสัมผัสได้

มาวินกลับไล่ตามขึ้นไปอีกครั้ง จากนั้นก็กอดเธอจากข้างหลัง คางพิงไว้บนไหล่ของเธอ แล้วกระซิบข้างหูของเธอเบาๆ ว่า "นันท์ เธอหย่าเถอะ หลังจากที่เธอหย่าแล้วฉันจะรับผิดชอบต่อเธอ......."

"คนที่ใกล้จะแต่งงานแล้วอย่างนาย พูดแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าน่าตลกเหรอ?" ชัชนันท์ยิ่งรู้สึกว่าคลื่นไส้เข้าไปใหญ่ เธอพยายามจะเอามือของเขาออกแต่ก็ทำไม่ได้

"นันท์...นันท์...เธอฟังฉันพูดนะ ถึงแม้ว่าฉันจะแต่งงานแล้ว พวกเราก็ยังสามารถติดต่อกันได้อยู่ พวกเราติดต่อกันไว้ก่อน"

"รอให้มันคลอดลูกออกมาแล้ว ฉันค่อยคิดหาวิธีหย่าใหม่ เธอให้เวลาฉันไม่กี่ปีก็พอ"

"ได้ไหม? เธอให้โอกาสฉันอีกครั้ง ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดแล้ว ที่จริงฉันไม่ได้อยากจะแต่งงาน เป็นเพราะพ่อแม่ฉันบังคับให้ฉันแต่ง เธอรู้ว่าฉันปฏิเสธไม่ได้"

คำพูดที่ตามมา ทำให้ชัชนันท์ไม่ชอบเขาเข้าไปกว่าเดิม

ทำไมเขาถึงหน้าด้านได้ขนาดนี้กันแน่?

ที่แท้นิสัยของคนเราจะไม่เหมือนกับหน้าตาได้ขนาดนี้เลยเหรอ? เมื่อก่อนเธอต้องตาบอกแน่เลยที่มองไม่ออก

"มาวิน ฉันเตือนนายนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าว่าฉันไม่เกรงใจนาย"

"นันท์เธอให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ นะ? ฉันรับรองว่าต่อไปจะไม่ทรยศเธออีกแล้ว" มาวินก็ยังกอดเธอไว้แน่น ปากเริ่มจูบที่ติ่งหูของเธอ