จากนั้น ทั้งสี่คนก็กลับมาถึงบ้าน รษิกากับลูกๆ ทั้งสองต่างก็หิวมากจนทานอาหารที่เมธินีห่อกลับมาจากร้านไปเสียจนหมดเกลี้ยง หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว เด็กๆ ก็ขึ้นไปอาบน้ำข้างบน เมธินีมองเพื่อนเธอด้วยความสงสัย “ทำไมเธอถึงต้องหนีเขาด้วยล่ะ? ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันนึกว่าเธอทั้งคู่ทำข้อตกลงการหย่าร้างกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังกลัวเขามากนักล่ะ? แล้วเธอก็ยังไม่ได้บอกฉันเลยนะว่าทำไมถึงหย่ากับเขา เรื่องราวมันเป็นไงมาไงกันแน่?” หลังจากได้สบตากับเมธินี รษิกาก็หลุบตาลงด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจเล่าให้เมธินีฟังคร่าวๆ “โอ๊ย ตายแล้ว! ไม่นะ!” เมธินีไม่เคยคิดเลยว่ารษิกาจะวางยาเลอศิลป์และให้กำเนิดลูกๆ ของเขา และนั่นคือเหตุผลที่เธอต้องหนีทันทีเมื่อได้ยินชื่อเขา! รษิกากัดริมฝีปากและมีทีท่าเจ็บปวดใจ “ฉันไม่อยากให้เขารู้เรื่องเบนนี่กับอชิ อีกอย่าง ฉันก็กลัวว่าเขาจะยังแค้นที่ฉันวางยาเขาแบบนั้น คนแบบเขาแก้แค้นฉันได้ง่ายๆ เลยนะถ้าเขาอยากจะทำ ฉันไม่กลัวจะต้องเผชิญหน้ากับกรรมที่ก่อไว้หรอกถ้าฉันอยู่ตัวคนเดียว แต่นี่ฉันมีลูกอีกสองคน ฉันต้องรับผิดชอบชีวิตลูกด้วย” เธอยิ้มดูถูกตัวเองก่อนจะว่าต่อ “บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไป เขาอาจจะไม่ได้สนใจอะไรแล้วก็ได้ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้มีตัวตนอะไรอยู่แล้ว” “เธอคิดงั้นเหรอ!” เมธินีขมวดคิ้วเป็นปม “ฉันว่าเขาจำเสียงเธอได้นะ พอเขาเข้ามาถึงในร้าน เขาก็ถามเลยว่าเธออยู่ที่ไหน ดูเหมือนเขามาตามหาเธอเลยล่ะ!” รษิกาอึ้งไปนิดหน่อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ เขาจะต้องเกลียดฉันเพราะสิ่งที่ทำลงไปในคืนนั้นแน่ๆ พนันได้เลยว่าความเกลียดเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้สึกต่อฉัน เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักหงุดหงิดแค่ไหน เมธินีก็ปลอบใจเธอว่า​ “ไม่ต้องกังวลหรอก รษิกา ฉันแน่ใจว่าเธอคงไม่ไปบังเอิญเจอเขาง่ายๆ หรอกเพราะเมืองหัสตินนี่ก็ออกกว้างใหญ่ แล้วงานเธอก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลยด้วย” รษิกาพยักหน้าด้วยความหวังว่าโชคจะเข้าข้างเธอบ้าง “แม่ครับ!” ทันใดนั้น รษิกาก็ได้ยินเสียงอชิกับเบนนี่ดังก้องมาจากข้างหลัง รษิกากับเมธินีหยุดพูดเรื่องนี้ทันทีและหันไปมองตรงบันได อชิและเบนนี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของพวกเขายังเปียกและผิวก็ยังชื้นอยู่ เด็กน้อยทั้งสองผู้สวมชุดนอนลายวัวเดินลงมาข้างล่าง พวกเขาเดินไปหาหญิงสาวทั้งสอง ก่อนจะเอียงคอมาข้างหน้าและจ้องหน้าพวกเธอด้วยดวงตาเบิกกว้าง “คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ?” เมธินีย่อตัวลงนั่งและกอดเด็กน้อยน่ารักทั้งสองไว้ในอ้อมแขน “สองคนนี้น่ารักจริงๆ! ฉันรักพวกเธอจังเลย! มานี่ เราไปบ้านป้าเมธินีกันนะ!” อชิและเบนนี่พูดอะไรออกมาไม่ได้เลยขณะที่เมธินีเอาแต่บีบแก้มพวกเขา รษิกาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอเดินขึ้นไปช่วยเด็กชายทั้งสองให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของเมธินี ทันใดนั้น เธอก็นึกบางอย่างออก “อ้อ เกือบลืมไป ฉันรีบกลับมาที่นี่และคงจะยุ่งกับงานมาก คงจะพาอชิกับเบนนี่ไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลาไม่ได้ เธอพอจะช่วยหาโรงเรียนอนุบาลให้เด็กๆ หน่อยได้ไหม? และอ้อ… ฉันต้องหาพี่เลี้ยงเด็กด้วยนะ” เด็กๆ ไม่พูดอะไรเมื่อได้ยินแม่ของเขาพูดเช่นนั้น ด้วยความเฉลียวฉลาดของพวกเขาในระดับนี้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนอนุบาลเลย แต่แม่ต้องยุ่งกับงานมาก พวกเราก็ควรจะพยายามช่วยแบ่งเบาภาระแม่ให้ได้มากที่สุด เมธินีคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ได้สิ! ฉันว่ามีโรงเรียนอนุบาลอยู่ที่นึงน่าสนใจนะ!” รษิกามองเมธินี “ไหนว่ามาสิ” เมธินีกล่าวว่า​ “มีโรงเรียนอนุบาลที่รับเด็กๆ ที่มาจากครอบครัวชนชั้นสูงทั้งหลาย และมันก็มีชื่อเสียงมากเลยในเมืองหัสติน วิชาต่างๆ ก็น่าสนใจ เด็กๆ ได้เรียนภาษาหลายภาษาด้วยนะ แล้วครูที่นั่นก็มีคุณวุฒิสูงมาก ครอบครัวที่ร่ำรวยหลายครอบครัวต้องต่อสู้แย่งชิงให้ลูกหลานตัวเองได้เข้าเรียนที่นั่น แล้วเธอก็ไม่ต้องกังวลเลยว่าจะมีเด็กอันธพาลมารังแกลูกในโรงเรียนหรือเปล่า เพราะไม่มีแน่” รษิกาตอบกลับทันที “จริงเหรอ? เดี๋ยวฉันลองหาข้อมูลโรงเรียนนี้ในอินเตอร์เน็ตอีกทีดีกว่า ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี ฉันจะพาอชิกับเบนนี่ไปสมัครเรียนที่นั่นทันทีเลย!”