ยี่สิบนาทีต่อมา รถก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดในบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ไอรดาไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนมาอุ้มเธอ เธอลงจากรถเงียบๆ โดยค่อยๆ ปีนลงมาเองอย่างเชื่องช้า เลอศิลป์ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างหลังและไม่ได้พูดอะไร นาทีที่สองพ่อลูกก้าวเข้าไปในบ้าน พวกเขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกไอรดา “ไอวี่!” อัญชสาที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น อุทานเสียงดังเมื่อเงยหน้ามาเห็นพวกเขาเข้ามาในบ้าน เมื่อมองเห็นเด็กหญิงมาแต่ไกล เธอก็วิ่งเข้ามากอดเด็กน้อยเอาไว้ทันที “ไอวี่ ในที่สุดก็กลับมาบ้านจนได้นะ! หนีออกจากบ้านไปไม่บอกเลยได้ยังไง? ฉันตกใจแทบตายเลยนะที่เธอหายไปอย่างนี้น่ะรู้ไหม? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? บาดเจ็บตรงไหนไหม?” เธอเริ่มสำรวจร่างกายของไอรดาเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กน้อยไม่เป็นอะไร ไอรดาตัวแข็งทื่อขณะที่เธอผงะไปเพราะการกระทำของอัญชสา แต่แล้วไม่นานนักแววตาเย็นชาของเด็กน้อยก็กลับมาอีกครั้งขณะที่เสียงของอัญชสาดังก้องอยู่ในหู ซึ่งมันแสดงออกถึงความกังวลที่ไม่ได้เจือความจริงใจไว้เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไมฉันถึงหนีออกจากบ้านไป? ฉันคงไม่หนีออกไปหรอกถ้าเธอไม่พูดว่าพ่อจะไม่สนใจฉันอีกต่อไปน่ะ ด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนกับคนหน้าซื่อใจคด ไอรดาก็นึกถึงหญิงสาวคนสวยที่เธอเพิ่งเจอมาวันนี้ ผู้หญิงทั้งสองคนนี้แตกต่างกันราวกับอยู่คนละโลก ไอรดารังเกียจพฤติกรรมอันเสแสร้งของอัญชสาเป็นอย่างยิ่ง เธอเริ่มดิ้นรนและพยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากผู้หญิงคนนี้ “เป็นอะไรไปล่ะ? ไอวี่ อยู่นิ่งๆ สิ โอเคไหม? ขอฉันดูหน่อยว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ” อัญชสารู้สึกได้ว่าไอรดาต้องการจะหลบเลี่ยงเธอ เธอจึงจับตัวไอรดาไว้แน่นขึ้นก่อนจะถอนหายใจอย่างสิ้นหวังต่อหน้าเลอศิลป์ ไอรดาเริ่มแสดงออกอย่างก้าวร้าวมากขึ้นเมื่อเธอรู้สึกเจ็บ ส่วนอัญชสาก็เริ่มหมดความอดทน เมื่อก่อนเวลาเธอลงโทษไอรดา เด็กหญิงจะตัวสั่นด้วยความกลัวและไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฮึดสู้! อัญชสาคงจะทำรุนแรงมากขึ้นถ้าหากเลอศิลป์ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย แต่เมื่อเลอศิลป์อยู่ที่นี่เพื่อสังเกตปฏิสัมพันธ์ของทั้งคู่ เธอจึงต้องระแวดระวังมากขึ้นเพื่อไม่ให้เขาสงสัย ประกายแวววับฉายผ่านดวงตาของเธอ และความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจ แทนที่จะมัวแต่มาเล่นชักเย่อกันอยู่อย่างนี้ เธอตัดสินใจปล่อยตัวไอรดาและล้มลงไปที่พื้น จากนั้น อัญชสาก็มองไอรดาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ไอวี่ ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ ทำไมเธอถึงได้…” เธอสำลักคำพูดตัวเองขณะที่มองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยดวงตาแดงก่ำ เมื่อเห็นอัญชสาลงไปนอนกองกับพื้นแบบนั้นหลังจากเขาถอดเสื้อโค้ทออกมาแล้ว เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้วและดึงไอรดามาข้างๆ “ไอวี่ พ่อรู้ว่าลูกอารมณ์ไม่ดี แต่ลูกต้องมาลงที่พ่อ ไม่ใช่ไประบายความโมโหใส่คนอื่นเขาอย่างนี้ ลูกรู้ไหมคะ?” ไอรดาไม่ยอมรับว่าเป็นความผิดของเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกอับจนหนทาง พ่อก็ชอบเข้าข้างนางปีศาจคนนี้เสมอ! เธอดึงมือตัวเองออกจากมือพ่อ ก่อนจะกอดตุ๊กตาเอาไว้แน่นและวิ่งขึ้นไปข้างบน ตอนนี้ไอรดาไม่อยู่แล้ว อัญชสาค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากพื้นและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าไปดุไอวี่เลยค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าเธอไปเจออะไรมาบ้างตอนที่เร่ร่อนอยู่ข้างถนนอย่างนั้น…” เลอศิลป์พูดแทรกทันที “คุณกลับบ้านไปได้แล้วล่ะ ไอวี่ยังโมโหอยู่ และเธอคงไม่อยากเจอคุณ” อัญชสาตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็ตอบกลับไปพลางยิ้มกระอักกระอ่วน “งั้นก็ได้ ไว้ฉันจะมาเยี่ยมเธอใหม่วันหลังนะคะ” จากนั้นเธอก็ก้มหน้าเดินออกไปจากบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ขณะที่เธอก้าวออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้น ท่าทีของอัญชสาก็เคร่งเครียดทันที เขาหานังเด็กบ้านั่นเจอได้ยังไง! แล้วนังเด็กนั่นกล้าดียังไงถึงทำแบบนี้ต่อหน้าฉัน? ทำไมไม่ตายๆ ไปซะให้รู้แล้วรู้รอด! บ้าเอ๊ย! ในระหว่างนั้น เมธินียังนั่งอยู่ในร้านเทวภักษ์หลังจากที่เลอศิลป์กลับออกไปแล้ว พอได้เวลา เธอก็เดินออกจากร้านอาหารและรีบวิ่งไปที่รถ “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” รษิกาถามขณะที่เปิดประตูรถให้เมธินี “เขาไปแล้วใช่ไหม?” เมธินีถอนหายใจยาว “ใช่ ถ้าเธอได้เห็นเขาจ้องหน้าฉันนะ มันเหมือนกับเขามองฉันทะลุปรุโปร่งเลยล่ะ! กดดันจนฉันแทบจะบ้าตาย ฉันเกือบหลุดพูดเรื่องเธอไปแล้วเนี่ย” รษิกายิ้มและแสดงความรู้สึกซาบซึ้งใจ “เธอต้องลำบากมากเลย ไปหาอะไรกินกันที่อื่นเถอะ ดีไหม? ฉันเลี้ยงเอง” เมธินีโบกมือปฏิเสธ “ไม่เอาแล้ว ขอบใจนะ ฉันห่ออาหารที่เหลือกลับมาเรียบร้อยแล้วแหละ เดี๋ยวจะเอาอาหารจากร้านสุดหรูนี่กลับไปกินที่บ้านให้อร่อยเหาะไปเลยล่ะ”