เมื่อเห็นว่าแม่กระวนกระวายมากแค่ไหน อชิกับเบนนี่ก็ถามออกมาว่า “ใครคือเลอศิลป์เหรอครับ? แม่ ทำไมเราต้องซ่อนตัวจากเขาด้วยครับ?” รษิกาค่อยๆ คืนสติก่อนจะลูบหัวพวกเขาและยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เขาไม่ได้สำคัญอะไรหรอกจ้ะ แม่แค่ไม่ถูกกับเขานิดหน่อยเท่านั้นเอง ถ้าพวกลูกได้ยินชื่อเขาเมื่อไร แม่อยากให้ลูกสองคนหลบหน้าเขาไว้นะ โอเคไหม?” เด็กชายทั้งสองพยักหน้า “โอเคครับ แม่” พอรษิกาหันหน้าไปทางอื่น เด็กทั้งสองก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างแม่กับพ่ออย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนจะเป็นความเข้าใจผิดครั้งใหญ่เลยทีเดียว ขณะที่รษิกาครุ่นคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับเมธินี เด็กๆ ก็พูดขึ้นมาอีก “แม่ครับ เรารีบออกมามากขนาดนั้น ถ้าผู้ชายคนนั้นสงสัย เขาอาจจะไปดูกล้องวงจรปิดแล้วเจอเข้าง่ายๆ ก็ได้นะครับ” อชิร้องเตือน หญิงสาวเกร็งขึ้นมาทันที “โอ๊ย ตายแล้ว แม่ลืมไปสนิทเลย แม่จะทำยังไงดีล่ะ?” ฉันมัวแต่จะหนีจนลืมเรื่องกล้องวงจรปิดไปเสียสนิท! ตอนนี้เลอศิลป์อาจจะมาถึงที่นี่แล้วก็ได้ ฉันอยู่นี่ไม่ได้แล้ว ต้องรีบพาลูกๆ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของแม่ เด็กชายทั้งสองก็เบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนรอยยิ้ม พอหุบยิ้มบนริมฝีปากตัวเองได้ก็หันมาปลอบใจแม่ “ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ ผมจะจัดการเอง” เบนนี่หยิบแล็ปท็อปขึ้นมาและเริ่มเคาะคีย์บอร์ด ใช้เวลาไม่นานเขาก็แฮ็กเข้าไประบบกล้องวงจรปิดของร้านอาหารได้ จากนั้นเขาก็ลบภาพจากกล้องที่มีพวกเขาอยู่ออกไปทั้งหมด “เสร็จแล้ว!” หลังจากลบภาพเหล่านั้นแล้ว เด็กชายก็เหลือมองแม่ของเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย เขาคาดหวังจะได้รับคำชมจากแม่ของเขา รษิกาถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เธอดึงเด็กชายทั้งสองเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “ขอบคุณสวรรค์ที่แม่มีพวกหนู ลูกช่วยชีวิตแม่เอาไว้เลยนะเนี่ย!” ด้วยรู้ว่าแม่ประหม่ามากแค่ไหน เด็กๆ จึงปล่อยให้เธอกอดพวกเขานานขึ้นอีกหน่อย “เราจะกลับกันเลยไหมครับ? แม่ หรือว่าเราจะรอป้าเมธินีออกมาข้างนอกก่อนดีครับ?” อชิถามเมื่อรษิกาคลายกอดแล้ว หญิงสาวสงบใจลงได้แล้ว เธอมองไปยังทางเข้าลานจอดรถที่ว่างเปล่า ก่อนจะตอบว่า “รออีกหน่อยดีกว่าลูก” เด็กๆ พยักหน้ารับ ภายในร้านอาหาร เลอศิลป์บังคับให้เมธินีสารภาพออกมาไม่สำเร็จ เขาทำได้เพียงแค่พยายามระงับอารมณ์เดือดดาลที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในใจตัวเองไว้ “ขอโทษที่ผมหยาบคาย และขอบคุณมากที่ช่วยให้ผมเจอลูกสาว เอาล่ะ ถ้างั้น เราจะกลับกันแล้ว ทานอาหารกับเพื่อนของคุณให้อร่อยนะ” เขากล่าวอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็หันไปหาลูกสาวตัวน้อย “มาเถอะ ไอวี่” ไอรดายังคงไม่พอใจอยู่ เธอหันไปโบกมือลาเมธินีอย่างสุภาพก่อนจะเดินเข้าไปหาพ่อของเธอ เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไรออกมาอีก จากนั้นเขาก็เดินออกไปพร้อมกับเด็กหญิงและกลุ่มลูกน้องของเขา ขณะที่เดินออกไปจากร้าน เขาพยายามจะอุ้มไอรดาขึ้นรถ แต่เด็กน้อยกลับหลบเลี่ยงเขาด้วยความฉุนเฉียว เมื่อเห็นดังนั้น ครรชิตก็รีบก้าวเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเอง รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไป เลอศิลป์นั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง เขาเอื้อมมือไปอุ้มลูกสาวมานั่งตัก เมื่อไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว ไอรดาก็ปล่อยให้ตัวเองโดนอุ้มไปราวกับเป็นตุ๊กตา แต่เธอยังคงโกรธเกรี้ยวอยู่เงียบๆ และไม่หันมามองหน้าชายผู้เป็นพ่อเลย “บอกพ่อหน่อยสิ ไอวี่ เมื่อครู่นี้มีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วยใช่ไหม?” ชายหนุ่มถามอย่างอ่อนโยน เด็กหญิงเหลือบมองเขาและยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อคิดว่าผู้หญิงคนนั้นทิ้งเธอไปก็เพราะพ่อคนเดียว เมื่อเห็นเธอนิ่วหน้ามากขึ้น เลอศิลป์ก็หยิกแก้มเธอด้วยความเอ็นดู “พ่อยังไม่โกรธลูกเลยนะคะที่หนีออกจากบ้านมาอย่างนี้ แต่ลูกกลับมาโกรธพ่อแทนเนี่ยน่ะเหรอ? ไม่รู้เหรอคะว่าพ่อห่วงมากแค่ไหน? แล้วบอกพ่อได้ไหมว่าทำไมหนีออกมาแบบนี้น่ะ?” แต่กระนั้น เด็กน้อยก็สะบัดมือออกและเบือนหน้าหนีไปอีกทางโดยไม่สนใจเขาเลย ดูเหมือนเธอจะโมโหมากจริงๆ ชายหนุ่มเม้มปากแน่นด้วยความหงุดหงิด เขาสับสนว่าควรจะทำอย่างไรดี “ลูกไม่ต้องตอบพ่อก็ได้ถ้าไม่อยากตอบ แต่สัญญากับพ่อได้ไหมคะว่าจะไม่หนีออกจากบ้านอีก” จากนั้นเขาก็หันไปหาครรชิตที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้า “ไปเอาภาพจากกล้องวงจรปิดในร้านมาที” เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ยอมแพ้ “ครับ คุณเลอศิลป์” ครรชิตตอบอย่างสิ้นหวัง