หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 147

ถูซินเยว่จับนางหยูให้นั่งลงบนม้านั่ง จากนั้นก็พยายามอธิบายอยู่นาน ผ่านไปครู่ใหญ่ นางหยูจึงได้สติกลับมา เบิกตาโพลง นิ้วมือสั่นระริก ถามขึ้นว่า "สรุปก็คือซินเยว่เจ้าเป็นเพื่อนกับเสือตัวนี้งั้นหรอ แถมมันยังเคยช่วยชีวิตเจ้าไว้ด้วย?"

"ใช่" ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างขมีขมัน

นางหยูตกตะลึงจนพูดไม่ออก

แม้ว่านางจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว แต่จะให้ยอมรับความจริงให้ได้ เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก

ซูจื่อหังตบหลังนางหยูเบา ๆ พูดขึ้นว่า "ท่านแม่วางใจเถอะ เสือตัวนี้ไม่ทำร้ายคน หากไม่ใช่เพราะมันครั้งที่แล้วซินเยว่ก็คงไม่ได้มีโอกาสกลับมาบ้านอีก ลูกเองก็คุ้นเคยกับเสือตัวนี้เป็นอย่างดี ท่านวางใจเถอะนะ"

ขณะที่พูดอยู่นั้น เสี่ยวหวงก็เลียน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ในถ้วยจนหมด มันเดินชูคอออกมาจากในบ้าน เมื่อเดินมาถึงนางหยู มันก็ส่งเสียงโฮกขึ้นมาหนึ่งที จากนั้นก็ถอยไปถูขากางเกงของถูซินเยว่ สองตาจ้องมองไปยังนางหยูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

นางหยูตกใจจนวิญญาณเกือบจะหลุดออกจากร่าง ร่างกายสั่นเทา ต้องใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับคืนมา

ถูซินเยว่เห็นท่าทางที่หวาดกลัวของนางหยู ก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

แต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ในตอนแรกที่ตนเจอเสี่ยวหวงเป็นครั้งแรกก็ตกอกตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ หากไม่มีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ไม่แน่ว่าตนก็อาจจะถูกเสี่ยวหวงเขมือบไปนานแล้ว

"ท่านพี่ ข้าพาเสี่ยวหวงไปอยู่ที่เพิงเก็บฟืนข้างหลังทีกว่า เดี๋ยวข้าจะทำที่นอนให้มัน"

"อืม" ซูจื่อหังพยักหน้า

"เสี่ยวหวงไปกันเถอะ" ถูซินเยว่ลูบหัวของเสี่ยวหวง

เสี่ยวหวงนั้นว่านอนสอนง่ายมาก พอถูซินเยว่ออกเดิน มันก็เดินตามหลังไปต้อย ๆ หากไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายนั้นยังมีลายเสือพาดอยู่ แค่ดูจากท่าทางนั้นก็คงนึกว่าเป็นหมาดี ๆ นี่เอง

นางหยูเหม่อมองดูทั้งคนทั้งเสือ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า "เสือตัวนี้มันเชื่องขนาดนี้เลยหรือ?"

"เชื่องมาก ตอนแรกที่ข้าเห็นมัน ข้าเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะฉะนั้นท่านแม่ท่านวางใจได้เลย เสี่ยวหวงไม่ทำร้ายท่านแน่นอน" ซูจื่อหังยิ้ม

นางหยูจะวางใจได้อย่างไร แต่ก็จำต้องพยักหน้าไป แต่ในใจกลับคิดว่าช่วงนี้หากไม่มีธุระอะไรก็คงต้องอยู่ห่าง ๆ เพิงเก็บฟืนไว้จะดีกว่า

ตอนนี้หลังจากที่ถูซินเยว่ทำที่นอนให้กับเสี่ยวหวงเสร็จแล้ว ก็ไปหายามาพันแผลให้กับเสี่ยวหวง

"บาดแผลของเจ้านี้อย่างน้อยคงต้องใช้เวลาครึ่งเดือน เดี๋ยวผ่านไปสักครึ่งเดือน เจ้าค่อยกลับไปนะ" ถูซินเยว่พูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวของเสี่ยวหวง

เสี่ยวหวงส่งเสียงโฮกหนึ่งที จากนั้นก็แลบลิ้นออกมาเลียฝ่ามือของถูซินเยว่ เหมือนกำลังบอกว่าข้ารู้แล้ว

ในช่วงแรกนางหยูกลัวมาก ถึงกับนอนไม่หลับในตอนกลางคืน แต่หลังจากเสี่ยวหวงมาอยู่ได้สองวัน นางหยูก็เริ่มคุ้นเคยมากขึ้น ไม่กลัวเหมือนตอนแรกแล้ว

คนเรามันเปลี่ยนกันได้เพราะถูกกล่อมกลืนจริง ๆ ด้วย

เมื่อมีคนอื่นมาที่บ้าน เสี่ยวหวงก็จะอยู่ในเพิงเก็บฟืนอย่างเงียบ ๆ ไม่ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย เป็นดังที่ถูซินเยว่กล่าวไว้ว่าเสือตัวนี้ดื่มน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เข้าไปมาก ตอนนี้ฉลาดแสนรู้ราวกับมนุษย์ไปแล้ว

ผ่านไปพริบตาเดียวเสี่ยวหวงก็มาอยู่บ้านนี้ได้สี่ห้าวันแล้ว ในช่วงนี้กลับไม่มีใครสังเกตเห็นเสี่ยวหวงเลย

"ท่านแม่ วันนี้ข้ากับท่านพี่จะออกไปขายปลาแห้งที่ตลาดหน่อย ท่านแม่ไม่ต้องรอพวกข้ากลับมากินมื้อกลางวันนะ" ถูซินเยว่เอ่ยขึ้น

"จ้ะ" นางหยูพยักหน้า รู้ว่าถูซินเยว่มีเรื่องกังวลใจอยู่ จึงรีบพูดขึ้นว่า "เจ้าวางใจเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้อาหารเสี่ยวหวงเอง"

มีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บ บาดแผลบนตัวของเสี่ยวหวงดีขึ้นมาก ขณะที่ถูซินเยว่และนางหยูกำลังคุยกันอยู่นั้น มันนอนอยู่บนพื้นก็ใช้ขาหน้าสองขาเล่นลูกบอลไหมพรม ดูราวกับแมวอย่างไรอย่างนั้น

ถูซินเยว่พยักหน้า หันหลังออกเดินไปพร้อมกับซูจื่อหัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน