หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 146

ถูซินเยว่นั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ ซูจื่อหังที่นั่งอยู่ข้างพูดปลอยใจเธอว่าอย่าเพิ่งวิตกกังวลไป

หลังจากที่ทั้งสองรอไปได้สักพักหนึ่ง เสี่ยวหวงก็วิ่งออกจากพุ่มไม้ สิ่งที่ทำให้ถูซินเยว่ประหลาดใจคือวันนี้อาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม

แผลเก่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายังไม่หายดี ตอนนี้ก็มีแผลใหม่เข้ามา

“เสี่ยวหวง” ถูซินเยว่ลูบหัวเสี่ยวหวงด้วยความสงสารจับใจ

มีบาดแผลที่ขาหลังทั้งสองข้างของเสี่ยวหวง และมีรูกัดที่ด้านข้างคอของมันซึ่งลึกจนเห็นกระดูก ส่วนขนบนตัวนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ขนแหว่งเป็นหย่อมตรงนั้นตรงนี้ ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

“โฮก....” เสี่ยวหวงนั่งลงบนขาของถูซินเยว่ ท่าทางเหมือนเด็กที่กำลังเสียใจ

เมื่อเห็นท่าทางของเสี่ยวหวง ถูซินเยว่ก็รีบเอาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากกระบอกน้ำให้เสี่ยวหวงดื่ม

“ท่านพี่ ข้าว่าเราพาเสี่ยวหวงกลับไปที่บ้านเถอะ" หลังจากลังเลอยู่นาน จู่ ๆ ถูซินเยว่ก็หันไปเอ่ยความในใจที่อยากพูดมานาน

เดิมทีเธอคิดว่าซูจื่อหังจะปฏิเสธทันที แต่ที่ไหนได้ เธอไม่คาดคิดว่าเขากลับพยักหน้าและพูดขึ้นว่า "ได้"

เสี่ยวหวงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ หากยังอยู่บนเขาต่อไป มีหวังคราวหน้ามาคงไม่ได้เจอเสี่ยวหวงอีกเป็นแน่

เสือตัวนี้ช่วยชีวิตถูซินเยว่เอาไว้ ตอนนี้ซูจื่อหังถูกชะตากับเสือตัวนี้ยิ่งนัก ดังนั้นเมื่อถูซินเยว่เอ่ยขอ จึงไม่ปฏิเสธแน่นอน

แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาลังเลก็คือ เสี่ยวหวงจะเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดหรือไม่ จะยอมตามพวกเขากลับไปหรือเปล่า?

"ซินเยว่ เสี่ยวหวงอาศัยอยู่ในป่ามาตลอด มันจะยอมไปกับพวกเราหรือ?" ซูจื่อหังพูดสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจออกมา

ถูซินเยว่เองก็คิดหนัก แต่เธอรู้ว่าเสี่ยวหวงเข้าใจสิ่งที่ตนพูด เธอสามารถสอบถามความคิดเห็นของเสี่ยวหวงได้

"เสี่ยวหวง" หญิงสาวลูบหูของเสือ จากนั้นพูดขึ้นว่า "เสี่ยวหวง เจ้าอยากกลับบ้านไปกับข้าไหม ไปรักษาบาดแผลที่บ้าน เดี๋ยวพอบาดแผลที่ตัวเจ้าหายดี ค่อยกลับมายึดพื้นที่ของเจ้าคืนก็ยังไม่สายนี่นา"

เสี่ยวหวงแลบลิ้นออกมาเลียน้ำพุศักดิ์สิทธิ์จากในกระบอกน้ำ หลังจากที่ได้ยินถูซินเยว่ถามขึ้นก็ส่งเสียงโฮกออกมาเบา ๆ จากนั้นก็หันหลังไปมองภูเขาลึกที่อยู่ด้านหลัง

ท่าทางของมันนั้น ราวกับว่ากำลังลังเลอยู่

ถูซินเยว่รีบพูดขึ้นว่า "เสี่ยวหวง ถ้าเจ้ากลับบ้านไปกับข้า ที่บ้านยังมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกเยอะเชียวนะ....."

หญิงสาวจงใจพูดใกล้หูของเสี่ยวหวง แล้วใช้ร่างของตัวเองบังซูจื่อหังไว้ข้างหลัง ดังนั้นซูจื่อหังจึงฟังไม่ถนัดว่าเธอพูดอะไร

หลังจากที่ถูซินเยว่รวมรวมความกล้า ลองยื่นมือออกมาเพื่อพาเสี่ยวหวงเดินไปกับตนสองสามก้าว หลังจากพบว่าเสี่ยวหวงไม่ได้พยายามขัดขืน เธอก็โล่งใจทันที ดูแล้วเสี่ยวหวงไม่ได้ปฏิเสธที่จะกลับบ้านไปกับเธอ

"ท่านพี่ เจ้าว่าเราพาเสือกลับบ้านไปแบบนี้ ท่านแม่จะตกใจจนเป็นลมไปเลยหรือเปล่านะ?" ถูซินเยว่และซูจื่อหังรีบเดินกลับบ้านผ่านท้องนา

พวกเขาไม่ได้ใช้ทางหลัก เพราะหากว่าใช้ทางหลักก็อาจจะเจอกับคนในหมู่บ้านเอาได้ ถึงเวลานั้นคนในหมู่บ้านคงตกใจจนเสียสติเป็นแน่

นี่มันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงทั่วไป แต่เป็นเสือเชียวนะ!

เสือเป็นสัตว์กินเนื้อ ซึ่งสามารถกินคนได้ แม้ว่าเสี่ยวหวงจะดื่มน้ำพุศักดิ์สิทธิ์มามาก ถูซินเยว่เชื่อว่าอีกฝ่ายน่าจะมีจิตวิญญาณที่ชาญฉลาดแล้วและไม่น่าจะทำร้ายคนโดยไม่มีสาเหตุ

แต่ก็ต้องเผื่อไว้ จะใจดีอยากช่วยเหลือเสี่ยวหวง แต่กลับต้องมาทำร้ายคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่อง

"วางใจเถอะ เดี๋ยวก่อนจะเข้าไปในบ้าน ข้าจะเข้าไปคุยกับท่านแม่ก่อน"