หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 149

แน่นอนว่า เมื่อหลางฮุยได้ยินถึงคนตระกูลซู ก็ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดลุกขึ้นจากเตียง เส้นเลือดดำแสดงออกมาเด่นชัด อีกทั้งสีหน้าก็เผยความดุร้ายออกมา

"เป็นคนของหมู่บ้านต้าเย่จริงด้วย" เฉินหัวขมวดคิ้ว มือที่มีความเป็นผู้ดีก็ตบลงบนโต๊ะไม้ลูกแพร์สีเหลืองตรงหน้า จนทำให้ถ้วยชาสั่นสะเทือน

เถียนชุ่ยฮวาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตัวสั่นไปตามกัน ทั้งเผยสายตาเป็นกังวลขึ้น

"คนหมู่บ้านต้าเย่กล้าดุร้ายขนาดนี้เชียวหรือ ถึงทำให้หลางฮุยเป็นแบบนี้ จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ ไม่ได้แล้ว !" เถียนชุ่ยฮวาก็ใส่ไฟเข้าไปเรื่อย ๆ

ถึงแม้ว่าหลางฮุยถูกตัดลิ้นจนพูดไม่ได้ แต่ว่าหูของเขาไม่มีปัญหา ดังนั้นเขาได้ยินสิ่งที่เถียนชุ่ยฮวาพูด

เขาพยักหน้าอย่างแรง แล้วจับมือเฉินหัวแน่น เสียงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ทั้งสายตาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เฉินหัวเข้าใจ ว่าอีกฝ่ายต้องการให้ตนแก้แค้นให้

"ไม่ต้องห่วง !" เฉินหัวก็มือหลางฮุยแน่น ใบหน้าที่สวยงามของนางสัมผัสได้ถึงความชั่วร้าย ถึงแม้ว่าไม่เคยโกรธถึงเพียงนี้ แต่สิ่งที่พูดออกมา กลับทำให้คนเย็นชาไปทั้งตัว

"พวกเขาทำร้ายน้องชายเพียงคนเดียวของข้าต้องเป็นเช่นนี้ ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าเอง ! พวกเขาทำร้ายเจ้าอย่างไร พี่จะทำกลับเป็นเท่าตัว !"

หลางฮุยพยักหน้า สายตาเปล่งประกายความรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก

เขากอดเฉินหัว ทั้งน้ำตาก็ไหลรินออกมา ทำให้เสื้อเปียกไปหมด

เขามีพี่สาวเพียงคนเดียว หากไม่ใช่เพราะเจอกับถูซินเยว่ เขาก็ควรจะมีความสุขและไม่เป็นกังวล แต่ก็เป็นเพราะว่าถูซินเยว่ !

เพราะหญิงอ้วนอัปลักษณ์นั่นทำร้ายเขา !

ถ้าหากไม่ใช่เพราะหญิงอ้วนอัปลักษณ์นั่น ตอนนี้เขาจะนอนเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงได้อย่างไร แล้วจะเป็นขันทีไร้รากฐานได้อย่าไร แม้กระทั่งเมียและแม่ก็รังเกียจเขา !

เฉินหัวไม่เห็นคนตระกูลซูอยู่ในสายตาเลยสักนิด หลังจากที่นางรู้ว่าบ้านตระกูลซูอยู่ที่ไหน ก็ส่งคนกลุ่มหนึ่งไปที่หมู่บ้านต้าเย่

ที่ต่างไปจากครั้งที่แล้วที่เถียนชุ่ยฮวาพาคนรับใช้ไปสองคน เฉินหัวพาคนกลุ่มใหญ่ไปด้วย

นางเดินอยู่ข้างหน้าสุด เถียนชุ่ยฮวาเข็นรถเข็นของหลางฮุยอยู่ข้างหลัง คนกลุ่มใหญ่เกือบสิบเอ็ดสิบสองคน ขนกันเข้าไปในหมู่บ้าน ทำให้ชาวบ้านหมู่บ้านต้าเย่ตกใจไปตาม ๆ กัน

"ดูนั่น นั่นหลางฮุยไม่ใช่หรือ ?"

"หลางฮุยจริง ๆ ด้วย ?" ตั้งแต่หลางฮุยโดนถูซินเยว่ทำร้าย ในหมู่บ้านก็ไม่มีเขามาก่อเรื่องขู่กรรโชกอีกต่อไป จนทุกคนเกือบลืมคน ๆ นี้ไปแล้ว

ตรงหน้า เมื่อเห็นหลางฮุยถูกรายล้อมไปด้วยคนกลุ่มใหญ่ที่มีหน้าตาดุร้าย ทุกคนก็ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว และต่างรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ

“หลางฮุยต้องกลับมาเพื่อแก้แค้นซินเยว่แน่ ๆ !”

ท่ามกลางฝูงชน ไม่รู้ว่าใครเริ่มพูดอะไรก่อน คนที่เหลือก็เผยสีหน้าประหม่าขึ้นมาราวกับว่าพวกเขาถูกเหยียบหาง

"ทำอย่างไรดี ?" อาซ้อหยวนเป่ามองชายที่อยู่ข้าง ๆ และพูดขึ้น "ไปเรียกหัวหน้าหมู่บ้านดีไหม ?"

ขณะพูด นางก็กระซิบขึ้นว่า "เรื่องนี้จบไปแล้วไม่ใช่หรือ ? หัวหน้าหมู่บ้านจัดการไปแล้วไม่ใช่เหรอ ? ตอนนี้จะทำยังไงดี..."

"ข้าจะไปรู้ได้ยังไง... เกรงว่าคงมีใครปากสว่าง !" หยวนเป่าขมวดคิ้วขึ้น และสายตาเต็มไปด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก เขามองไปที่ด้านหลังของหลางฮุยและคนอื่น ๆ ขณะที่พวกเขาเดินจากไป แล้วพูดว่า "เจ้าระวังตัวด้วย ข้าจะไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน