หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 150

"ถูซินเยว่หรือ ?" เฉินหัวตะลึงไปครู่หนึ่ง เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

แต่ว่า ในเมื่อซูเฟิ่งอี๋บอกว่าเป็นเมียของซูจื่อหัง แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าหลางฮุยเป็นคนขี้เกียจ ไม่เอาการเอางาน แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะโดนผู้หญิงคนหนึ่งรังแกได้ !

อีกอย่าง ผู้หญิงคนเดียวจัดการหลางฮุยจนเป็นแบบนั้น ? เมื่อนึกถึงเลือดที่หยดจากหว่างขาของอีกฝ่าย ท่าทางลิ้นจุกปาก แค่เฉินหัวคิดก็รู้สึกหวาดกลัว

เธออาศัยอยู่ในเรือนลึกสุด และทำความรู้จักกับนางสนมที่ท่าทางไม่ปลอดภัยอยู่สองสามคนเอง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น ร่างกายก็ยิ่งอดไม่ได้จนสั่นคลอน แล้วผู้หญิงชนบทธรรมดา ๆ จะเป็นอย่างไร

"เจ้าล้อข้าเล่นหรือ ?!"

เฉินหัวด่าขึ้นอย่างโกรธเคือง

ซูเฟิ่งอี๋ตอบกลับไปด้วยความหวาดกลัว "เปล่า ๆ ข้ากล้าเสียที่ไหนกัน ?"

ขณะพูด เธอเหลือบมองท่าทางของคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังเธอ และเผยสีหน้าหวาดกลัวของความกลัวที่มาประจวบเหมาะพอดี ราวกับคนเหล่านั้นทำให้เธอตกใจ ดังนั้นจึงพูดความจริงออกมา

เฉินหัวท่าทีเหมือนจะเชื่อแต่ก็ไม่เชื่อ

ซูเฟิ่งอี๋กระซิบอย่างรวดเร็วว่า "เจ้าไม่รู้หรอกว่าถูซินเยว่กล้าฆ่างูพิษและหมูป่าด้วยมือเปล่า ทั้งนางยังกล้าเผชิญหน้ากับหมีบนภูเขาของพวกเราอีกด้วย หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าสามารถไปถามพวกชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ในภายหลังได้"

เหอะ ที่ผ่านมาถูซินเยว่ทำให้นางอับอายอยู่ไม่น้อย ทั้งยังเคยทำร้ายนางอีก คราวนี้ นางก็อยากเห็นว่าอีกฝ่ายจะหนีไปได้อย่างไร !

หางตาของเฉินหัวกระตุกอย่างแรง

นางเองก็เป็นคนชนบท หลังจากที่อาศัยหน้าตาของนางแต่งงานกับคนดูแลของนายอำเภอ ถึงได้พลิกผันมาเป็นหญิงสาวผู้สูงศักดิ์

งูพิษ หมูป่า หมีตาบอด แน่นอนว่านางต้องรู้ว่าคืออะไร !

เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว ถูซินเยว่ที่ซูเฟิ่งอี๋เอ่ยถึงออกมาจากปากของเขาเหมือนผู้หญิงตรงไหนกัน ?

ผู้ชายยังดูไม่น่าหวาดกลัวเท่านี้เลย ?!

กล้าหาญขนาดนี้ นี่มันปีศาจชัด ๆ !

เฉินหัวก็ไม่อยากคะยั้นคะยอซูเฟิ่งอี๋ต่อไป พูดพรางสะบัดผ้าไป "หากเจ้ากล้าโกหก ข้าจะทำให้เจ้าเห็นดีเอง !" พูดจบก็หันหลังเดินไปทางกระท่อมหลังเล็กพร้อมด้วยคนและม้าของนาง

ในเวลานี้ ถูซินเยว่และซูจื่อหังกำลังปิดประตู เพื่อทำตาข่ายดักกุ้งในห้องครัวอยู่

ได้ยินเสียงถีบประตูดังขึ้นกะทันหันจากด้านนอก ถูซินเยว่ขมวดคิ้วถามขึ้น "ใครกัน กลางวันแสก ๆ ทำอย่างกับจะเข้ามาปล้นจี้กัน"

ไม่รู้จักเคาะประตูดี ๆ ถึงขั้นต้องถีบประตูกันเลยหรือ ?

นางหยูที่เดิมทีก็เป็นคนขี้ขลาดอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงถีบประตู ก็เผยสีหน้าท่าทางเป็นกังวลออกมาทันที พร้อมถามขึ้น "ถีบประตูเข้ามากลางวันแสก ๆ ทำเหมือนพวกเราไปทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจอย่างนั้นแหละ "

นางหยูไม่พูดขึ้นก็คงดีกว่านี้ พอพูดซูจื่อหังก็นึกถึงแม่นคนหนึ่งที่นามว่า เถียนชุ่ยฮวา มาขวางถูซินเยว่และเขาก่อนหน้านี้ที่หน้าประตูโรงเตี๊ยมเทียนเซียง

ถ้าหากเขาจำไม่ผิด ตอนที่เถียนชุ่ยฮวาเดินมาถึง ก็ทิ้งประโยคหนึ่งเอาไว้ด้วยความโกรธ ว่านางจะไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ เด็ดขาด

หรือว่า...

ซูจื่อหังกับถูซินเยว่มองตากันสื่อสารกันทางสายตา ยืนยันว่าอีกฝ่ายก็คิดถึงความเป็นไปได้นี้เหมือนกับตนเอง

"ท่านแม่ ท่านกับซินเยว่ไปนั่งรอข้างในก่อน เดี๋ยวข้าออกไปดู" ในฐานะที่ตนเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน ในเวลาแบบนี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็นคนเผชิญหน้าเอง

ขณะที่ซูจื่อหังกำลังพูดอยู่ เขาก็วางเข็มกระสวยในมือลงแล้วยืนขึ้น

ขณะที่เขากำลังเปิดประตูเพื่อออกไป เขาเห็นว่าประตูลานบ้านถูกคนถีบออกแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน