หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 151

"แน่นอนอยู่แล้ว" ถูซินเยว่ทำปากจู๋ แล้วมองไปที่หลางฮุยซึ่งกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้หวาย และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ในเมื่อพาเขามาด้วย ก็แสดงว่าเป็นคนหนุนหลังที่เขาหามาไม่ใช่หรือ? ผู้ชายทั้งคนกลับต้องให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ เป็นที่พึ่ง น่าขายหน้าจริงๆ"

หญิงสาวปากร้าย เพียงประโยคเดียวก็ทำเอาคนที่อยู่ตรงข้ามโกรธจัด

โดยฉพาะหลางฮุย เดิมทีเขาก็โกรธแค้นถูซินเยว่อยู่แล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาก็ยิ่งโกรธแทบบ้าตาย

"เจ้า! นังแพศยา! เจ้ากล้าพูดเช่นนี้งั้นรึ!"

"นี่เป็นพี่ใหญ่ของหลางฮุย เราพึ่งพี่ใหญ่แล้วจะทำไม?!" เถียนชุ่ยฮวาโต้เถียงอย่างไม่ยอมแพ้

เฉินหัวเองก็ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจเช่นกัน "ปากคอเราะร้าย เห็นแล้วน่ารังเกียจจริงๆ ทีี่บ้านไม่สั่งสอนเลยจริงๆ!"

ถูซินเยว่ส่งเสียง "หึ" ในลำคอ อีกฝ่ายไม่พูดไม่จา ก็บุกเข้ามาทุบเตะบ้านพวกเขาจนพัง แบบนี้หรือคือคนที่มีการสั่งสอน

ซูจื่อหังดึงมือถูซินเยว่ไปนั่งลงด้านข้าง แล้วยกมือเทน้ำชาแก้วหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าถูซินเยว่ พร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนว่า "ที่รัก ดื่มชา"

"อื้อ" ถูซินเยว่พยักหน้า แล้วยกขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็วางลง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ชาวันนี้เหมือนจะออกขมๆ หน่อยนะ"

"ข้าใส่ใบชาเยอะไปหน่อย เดี๋ยวข้าเปลี่ยนกาใหม่ให้"

ทั้งสองคนพูดคุยกันราวกับไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ทำราวกับว่าพวกเขาเป็นอากาศธาตุ

เฉินหัวโมโหจนปากบิดปากเบี้ยว ใบหน้าสั่นเทา ขนาดที่แป้งที่ทาบนหน้าหลุดลอกตกลงมา นางกัดฟัน และพูดด้วยความโมโหว่า "พวกเจ้า...พวกเจ้าอย่าให้มันมากไปหน่อย! คิดว่าข้าไม่กล้าแตะต้องพวกเจ้าจริงๆ น่ะหรือ? ข้าจะบอกเอาไว้นะ ที่วันนี้ข้าพาคนมาขนาดนี้ก็เพื่อจะสั่งสอนวิธีการเป็นคนให้พวกเจ้า!"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ก็เหมือนเฉินหัวได้ความมั่นใจคืนมา แสยะยิ้มแล้วพูดว่า "พวกเจ้า ทุกคนไปจัดการ อะไรที่ทุบทิ้งได้ไปทุบทิ้งให้หมด!"

"ใครกล้าก็ลองดู!" ถูซินเยว่ลุกพรวดขึ้น และใช้มือตบไปบนโต๊ะอย่างแรง เมื่อกี้หญิงสาวไม่พูดไม่จา พวกเขาก็ยังสัมผัสไม่ได้

แต่พอถูซินเยว่ลุกขึ้นมา และมองด้วยสายตาที่ดุดันราวกับคมดาบ เสมือนว่าจะแทงทะลุผู้คนที่อยู่ตรงหน้า

เดิมทีบรรดาคนรับใช้ที่จะรุกหน้าเข้าไปทุบสิ่งของ เมื่อเห็นสีหน้าของถูซินเยว่ก็ก้าวถอยหลังไปอัตโนมัติ

ไม่ใช่เพราะพวกเขาขี้ขลาด แต่เป็นเพราะบรรยากาศรอบตัวของถูซินเยว่น่ากลัวเกินไป!

สายตาและความดุดันนั้นราวกับจะฆ่าพวกเขาให้ตาย

เมื่อเฉินหัวเห็นว่าพวกเขาไม่เพียงไม่รุกหน้าแต่กลับถอยหลังอีก สีหน้าก็ย่ำแย่ราวกับกลืนกินแมลงวันเข้าไปทั้งตัว นางขมวดคิ้วและตะคอกว่า "พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่เล่า ยังไม่รีบไปทุบทิ้งอีก!"

"ขอรับ"

ฮูหยินออกคำสั่งมาแล้ว ถ้าพวกเขาไม่ทำตามก็จะไม่ได้รับค่าแรง

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ทันใดนั้นก็เห็นซูจื่อหังที่นั่งเงียบๆ มาตลอดหยิบมีดตัดฟืนขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "พวกเจ้าใครกล้าเดินหน้าอีกสักก้าว ข้าก็เอาชีวิตคนนั้น!"

ทุกคนชะงัก

เฉินหัวกัดฟันและกระทืบเท้าว่า "อย่าไปเกรงใจพวกมัน เอาชีวิตพวกมันเลย! ก็แค่ชีวิตชั้นต่ำๆ สองชีวิต ข้าไม่เอาไว้ในสายตาหรอก!"

พ่อเฒ่าของนางนั้นเป็นพ่อบ้านของนายอำเภอ ก็แค่ชีวิตกระจอกๆ ของคนในชนบทสองชีวิตกลบเกลื่อนไปได้ง่ายๆ อยู่แล้ว!

เมื่อมีการรับประกันของเฉินหัว ชายฉกรรจ์แต่ละคนก็มีความกล้ามากขึ้น พวกเขาหยิบท่อนไม้ คาบไม้หาบและไม้กวาดที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา ซึ่งบางคนชักมีดสั้นจากตรงเอวออกมาด้วย

"ที่รัก" ซูจื่อหังขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้ายืนข้างหลังข้า ระวังอย่าให้บาดเจ็บล่ะ"

"ไม่ได้" ถูซินเยว่รีบส่ายหน้า พูดว่า "ถ้าจะเผชิญหน้าก็ต้องเผชิญหน้าด้วยกัน!"

เธอไม่มีทางยอมเป็นไอ้ขี้ขลาดที่เอาแต่หลบอยู่หลังคนอื่น หนีเอาตัวรอดแค่คนเดียว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน