หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 153

อะไรนะ?

หยวนเป่าตั้งสติไม่ทัน คิดว่าตนเองฟังผิด

เขาหันหลับมาและถามย้ำอีกครั้งว่า "เมื่อกี้เจ้าบอกว่าบ้านซินเยว่มีอะไรนะ?"

"โอ้ย ก็เสือไง!" หลิวชุนฮวากระทืบเท้าแล้วพูดเสริม

สีหน้าของอีกฝ่ายจนตอนนี้ก็ยังซีดขาว ท่าทางจะถูกเสี่ยวหวงทำให้ตกใจไม่น้อยจริงๆ

ครั้งนี้หยวนเป่าได้ยินชัดเจนแล้ว เพียงแต่เขาคิดว่าตนเองนั้นหูฝาด หัวหน้าหมู่บ้านก็เช่นกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

หลี่เม่าจึงรีบอธิบายว่า "บ้านซินเยว่มีเสือตัวใหญ่อยู่ พวกเจ้าไม่ได้ฟังผิด เป็นเสือของจริงที่ออกมาจากในป่า เสือที่กินคน!"

หลี่เม่าพูดพร้อมพยายามกระทืบเท้าตนเองเพื่อสื่อถึงความหวาดกลัวและความตกใจของตนเอง

ครั้งนี้หยวนเป่าและหัวหน้าหมู่บ้านก็เข้าใจเสียที

เสือ?

บ้านซินเยว่มีเสือ?

ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม พระเจ้า!!

"แล้วพวกหลางฮุยล่ะ?"

"มีเสือตัวใหญ่ขนาดนั้นอยู่ พวกหลางฮุยใครจะกล้าแตะต้องคนของตระกูลซู เสือตัวนั้นไม่กินพวกหลางฮุยก็ดีแค่ไหนแล้ว" หลี่เม่ามองหยวนเป่าอย่างไร้คำบรรยาย ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงถามคำถามที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมาได้

กลับเป็นหยวนเป่าที่พยักหน้าราวกับตรัสรู้ในอะไรบางอย่าง เท้าที่คิดจะก้าวออกไปเมื่อสักครู่ ก็ถอยครูดกลับมา แต่ละคนมองหน้ากันและพูดประโยคเดียวกันออกมาพร้อมกัน ถามว่า "ถ้างั้นพวกเรายังจะไปที่ตระกูลซูอีกไหม?"

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากไป แต่เพราะตระกูลซูมีเสือ ซึ่งมันน่ากลัวมากจริงๆ!

ทางด้านนี้ ถูซินเยว่นับเงินสิบตำลึงในมือ จากนั้นยิ้มตาหยีและพูดว่า "เงินสร้างบ้านใหม่ของเรากำลังขาดอยู่พอดี ทีนี้มีเงินเพิ่มมาอีกสิบตำลึง เงินเราก็พอแล้ว พวกเราก็สามารถสร้างบ้านใหม่ได้แล้ว!"

เสี่ยวหวงมานั่งลงข้างถูซินเยว่และส่ายหางตนเองอย่างภาคภูมิใจราวกับรู้ว่าตนเองได้สร้างผลงาน

"ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้าเลยนะ ดูท่าที่พาเจ้ากลับมารักษาแผลที่บ้านจะเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด!" ถูซินเยว่ก้มหน้าลงและใช้ใบหน้าถูไปมาบนหัวของเสี่ยวหวง

เสี่ยวหวงกระดิกหางไปมาอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองมองตรงไปที่ถูซินเยว่

ถูซินเยว่ดูก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ หญิงสาวยิ้ม จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า "เดี๋ยวข้าให้เจ้าทีหลัง!"

ตอนนี้ซูจื่อหังก็นั่งอยู่ข้างๆ เธอจึงไม่สะดวกไปตักน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ออกมา

เสี่ยวหวงถูแขนถูซินเยว่ไปมาอย่างเชื่อฟัง

ทางด้านนี้ นางหยูเรียกได้ว่าตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อเห็นเฉินหัวพาคนจากไปแล้ว นางถึงเดินออกมาจากข้างในบ้านด้วยใจหวาดหวั่น แต่ยังไม่ทันจะปริปากพูดอะไร น้ำตาก็หลั่งไหลลงมาก่อนแล้ว

"ท่านแม่ ท่านร้องไห้ทำไม?"

ถูซินเยว่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ซูจื่อหังพยุงนางหยูนั่งลง แล้วพูดปลอบอีกฝ่ายว่า "ท่านแม่ ไม่เป็นไรแล้ว มันผ่านไปแล้ว หลังจากเรื่องในวันนี้ ต่อไปพวกเขาคงไม่กล้ามาอีกแล้ว"

ในบ้านมีเสือ ถ้าพวกเขายังกล้ามาก็คงไม่กลัวตายแล้วจริงๆ

นางหยูพยักหน้ารัวๆ แต่กลับพูดไม่ออกสักคำเดียว หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็ยื่นมือออกมาชี้ไปที่เสี่ยวหวงและพูดว่า "วันนี้ต้องขอบคุณเสือใหญ่จริงๆ ต่อไปนี้เริ่มจากข้า ข้าต้องดีกับเสือให้มากขึ้น"

ก่อนหน้านี้นางหยูหวาดกลัวเสี่ยวหวงอย่างกับอะไร แต่ตอนนี้พอเห็นเสี่ยวหวงกลับเสมือนเห็นผู้มีพระคุณ

เสี่ยวหวงกระดิกหางของตนเองอย่างภูมิใจ ท่าทางดูหยิ่งยโสและแฝงด้วยความได้ใจเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน