หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 154

ตอนที่ซูฟาเสียงมาหาเรื่องในช่วงปีใหม่ ซูจื่อหังเคยพูดบอกเรื่องที่จะสร้างบ้านใหม่กับเขาไป ตอนนั้นชายหนุ่มยังเจาะจงพูดถึงเรื่องบ้านใหม่ที่จะสร้างให้ห่างจากลานบ้านของตระกูลซูด้วย เพื่อป้องกันเวลาที่เขากับถูซินเยว่ไม่อยู่ นางหยูจะถูกรังแกอีก

เพียงแต่ แม้ว่าซูจื่อหังจะคิดเช่นนั้น และปรึกษากับถูซินเยว่แล้ว แต่ทว่าทั้งคู่เดินสำรวจรอบหมู่บ้านหนึ่งวันเต็มๆ ก็ไม่เจอพื้นที่ที่เหมาะจะสร้างบ้านใหม่

หมู่บ้านต้าเย่แบ่งเป็นฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่มาก แต่จะว่าเล็กก็ไม่เล็ก

ตอนนี้บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่ แม้ว่าจะอยู่ท้ายหมู่บ้าน แต่ด้านหลังติดกับภูเขา และหน้าหันเข้าหาธารน้ำ ทัศนวิสัยกว้างไกล ทิวทัศน์ก็นับว่าดี ข้อเสียเพียงอย่างเดียวก็คือ บ้านขนาดเล็กไปหน่อย และรอบๆ ก็มีญาติพี่น้องแย่ๆ อาศัยอยู่

เดินมาทั้งวันแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ตกเย็นตอนที่กำลังกลับบ้าน ถูซินเยว่ก็ปลอบใจซูจื่อหังว่า "ไม่เป็นไร วันนี้หาไม่เจอ พรุ่งนี้ค่อยไปหาใหม่ หรือลองไปถามหัวหน้าหมู่บ้านดูว่ามีบ้านไหนจะขายที่ดินไหม"

"อื้อ เอาตามที่เจ้าว่านั่นแหละ" ซูจื่อหังพยักหน้า

เขานั้นไม่ได้รีบร้อน เพียงแต่ใกล้จะถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว ซึ่งปกติแล้วฤดูนี้จะมีฝนตกชุกมากที่สุด ดังนั้นบ้านคงทนรับฝนที่ตกต่อเนื่องเช่นนั้นไม่ไหวแน่นอน

ถึงตอนนั้นตนเองกลับไปที่สำนักบัณฑิต ซินเยว่กับแม่ต้องลำบากแน่ๆ จึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่วางใจ และต้องการสร้างบ้านใหม่ให้เสร็จโดยเร็ว เพื่อให้ภรรยาและแม่ได้เข้าไปอาศัย

ทั้งคู่พูดคุยกันว่าบ้านใหม่จะมีเครื่องเรือนอะไรบ้างตลอดทาง และกลับถึงบ้านโดยไม่ทันรู้ตัว

นางหยูได้อุ่นอาหารรอพวกเขาแล้ว เมื่อเห็นสีหน้าตอนที่ทั้งคู่เดินเข้าบ้าน นางก็พอจะคาดเดาได้บ้างแล้ว

นางถือชามไปพลาง แล้วพูดว่า "ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อนหรอก การสร้างบ้านไม่ใช่เรื่องง่ายๆ"

ถูซินเยว่พยักหน้า รับชามมา และตักข้าวให้กับทั้งสองคน จากนั้นก็เดินไปนั่งข้างโต๊ะ และพูดว่า "ในหมู่บ้านก็มีที่ดินที่ดีอยู่หลายผืน เพียงแต่ตำแหน่งไม่ค่อยจะดี"

การจะหาที่ๆ ตำแหน่งดีได้อย่างบ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

นางหยูพยักหน้า นางอยู่ในหมู่บ้านต้าเย่มานานขนาดนี้ก็ย่อมเข้าใจดี หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางหยูก็คีบหมูผัดผักดองให้ถูซินเยว่ แล้วพูดว่า "ไม่อย่างนั้น บ้านใหม่สร้างที่ตรงนี้ไหม"

"ไม่ได้" ซูจื่อหังปฏิเสธทันที

นางหยูรู้ว่าซูจื่อหังกำลังหวาดกลัวอะไร จึงรีบพูดว่า "ลูกชาย เจ้าก็วางใจเถอะ หลังจากเรื่องครั้งก่อน แม่ก็เชื่อว่าซูฟาเสียงไม่กล้ามาหาเรื่องเราอีกแล้ว สร้างไว้ที่นี่ก็ดี อยู่ใกล้ย่าของเจ้า ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ดูแลกันง่าย"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ถูซินเยว่ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ทันที

นางไม่รู้ควรจะว่านางหยูอย่างไรดีแล้ว เดิมทีคิดว่าหลังจากเรื่องครั้งก่อน นางหยูจะต้องได้รับบทเรียนบ้าง ใจก็เย็นชืดไปหมดแล้ว และจะไม่ไปมาหาสู่กับคนฝั่งนั้นอีกต่อไป

แต่คาดไม่ถึงว่า ในเวลาแบบนี้ นางหยูก็ยังจะช่วยแม่เฒ่าตระกูลซูอยู่อีก

เพียงแต่นั่นก็เป็นแค่ความรู้สึกภายในใจเท่านั้น ถูซินเยว่ไม่ได้แสดงออกมา เธอรู้ว่าความคิดนางหยูค่อนข้างโบราณ เห็นเรื่องกตัญญูสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด มิเช่นนั้นก็ไม่มีทางที่จะสอนสั่งลูกให้กตัญญูรู้คุณเช่นนี้

พ่อของซูจื่อหังจากไปเร็ว นางหยูรับปากกับอีกฝ่ายว่าจะดูแลแม่เฒ่าตระกูลซูให้ดี จึงไม่สามารถที่จะลืมคำมั่นสัญญาได้

ถูซินเยว่และซูจื่อหังสบตากันครู่หนึ่ง ยังไม่ทันที่เธอจะพูด ชายหนุ่มก็ชิงถามก่อนว่า "ซินเยว่ เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

"หา? ข้า?" ถูซินเยว่ชะงัก แล้วชี้นิ้วไปที่ตนเองด้วยท่าทางสับสน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน