หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 3

หลังจากที่ซูเฟิ่งอี๋จากไปแล้ว นางหยูก็เดินประคองเอวที่บาดเจ็บเดินไปหาถูซินเยว่ เมื่อเห็นสีหน้าเฉื่อยชาที่ไร้ความรู้สึกของถูซินเยว่ นางหยูก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเห็นใจ "เด็กน้อย เจ้ากลัวหรือเปล่า"

ถูซินเยว่เป็นแค่คนสติไม่ดี การแต่งงานผิดฝาผิดตัวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จริง ๆแล้วก็ไม่ส่งผลอะไรต่อนางมากนัก

"ข้าไม่เป็นไร" ถูซินเยว่ส่ายหัว สายตามั่นคงชัดเจน มองดูนางหยูร่างกายผอมบางที่อยู่ตรงหน้า จู่ ๆ เธอก็นึกถึงชายหนุ่มที่ถือร่มอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลถูเมื่อวาน ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ เธอรู้สึกคุ้นหน้านางหยูขึ้นมา

เมื่อเทียบกับซูเฟิงอี๋แล้ว นางหยูดูน่าถูกชะตากว่ามาก

เมื่อนางหยูเห็นว่าถูซินเยว่สามารถพูดกับเธอได้อย่างชัดเจน ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนดวงตาของเธอ

ไม่ใช่ว่าหลานสาวคนโตของตระกูลถูเป็นหญิงสติไม่ดีหรอกหรือ ทำไมถึงเข้าใจสิ่งที่นางพูดได้ล่ะ

กำลังจะเอ่ยปากถาม นางก็ได้ยินเสียงสาปแช่งของแม่นางเฉินผู้เป็นแม่สามีดังมาจากห้องด้านข้าง "นี่บ้านลูกชายรองน่ะ ทำอะไรกันอยู่ ยังไม่รีบทำอาหารเช้าอีก อยากให้ทั้งบ้านอดตายกันหมดหรือไง?”

นางหยูได้ยินเสียงบ่นด่า ใบหน้าแสดงความหวาดหวั่น กระวีกระวาดตอบกลับไปว่า "ท่านย่าของจื่อหัง ข้า ข้าจะไปทำเดี๋ยวนี้แหละ"

หลังจากถูกแม่นางเฉินดุ นางหยูก็ลืมไปว่ามีบางอย่างผิดปกติกับถูซินเยว่ จึงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงขอโทษ "ซินเยว่ ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ไปนั่งเล่นในห้องของจื่อหังก่อนเถอะ เดี๋ยวกินข้าวกินปลาเสร็จเรียบร้อย ก็จะพาเจ้าไปส่งที่บ้าน"

ถูซินเยว่คิดในใจว่าห้องครัวคับแคบแบบนี้ ร่างอ้วน ๆ ของตนอยู่ที่นี่ต่อไปก็ดูจะกินพื้นที่ จึงเดินออกไปอย่างว่าง่าย

เมื่อมาถึงลานบ้าน เธอก็หาห้องเล็ก ๆ โทรม ๆ เจอตามคำบอกเล่าของนางหยู บ้านตระกูลซูยังไม่ได้แยกครอบครัวออกไป ทั้งบ้านอาศัยอยู่ในลานบ้านเดียวกัน ซูจื่อหังต้องการอ่านหนังสือ และชอบความสงบ ดังนั้นเขาจึงอาศัยอยู่ที่ห้องในพื้นที่ด้านหลัง

ถูซินเยว่ยืนอยู่หน้าประตู กำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู แต่จู่ ๆ ก็เกิดลังเล

ว่ากันตามตรงแล้ว ตอนนี้ซูจื่อหังเห็นหน้าตนก็คงจะต้องเกลียดมากแน่ ๆ เดิมทีภรรยาของเขาควรจะเป็นถูหมิงซวนลูกพี่ลูกน้องของเธอ เมื่อนึกถึงถูหมิงซวนในความทรงจำที่ผิวขาวดูสะอาดสะอ้าน รอยยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน ส่วนตัวเธอซึ่งไม่ต่างอะไรจากหมูเดินสองข้า จื่อหังเมื่อเห็นหน้าเธอก็คงจะคลื่นไส้ คงคิดว่าเธอได้ทำลายชีวิตแต่งงานอันสวยงามของเขา

ถูซินเยว่รู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย สิ่งที่น่าสิ้นหวังยิ่งกว่านั้นก็คือของกินเมื่อครู่ไม่สามารถทำให้ท้องของเธออิ่มได้ และตอนนี้ เธอก็หิวอีกแล้ว!

เธอเวียนหัวตาลายนั่งลงกับพื้นพิงกำแพง ยังไม่ทันได้คิดอะไร จู่ ๆ ภาพตรงหน้าก็หมุน บ้านเก่าโทรมของตระกูลถูตรงหน้าเธอตอนนี้หายไปแล้ว

"นี่มันที่ไหน" ถูซินเยว่หรี่ตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือกระท่อมชาวนาที่สร้างด้วยไม้ไผ่ ข้าง ๆ มีแปลงผัก กลางลานบ้านมีบ่อน้ำอยู่บ่อหนึ่ง น้ำในบ่อใสสะอาดจนเห็นก้นบ่อ ถูซินเยว่เดินเข้าไปดูด้วยความฉงน พอมองลงไปในบ่อน้ำก็ตกใจจนสะดุ้ง

แม่เจ้า!

แม้จะรู้ว่าตัวเองย้อนอดีตมาในร่างของหญิงอ้วนคงจะไม่น่าดูเท่าไหร่ แต่คนที่อยู่ในเงาในน้ำนั่นคือผีงั้นหรือ ร่างกายไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยไขมันปกคลุมเท่านั้น แต่แป้งชาดสีแดงหนาเตอะบนหน้าเธอนั้นทำให้เธอดูเหมือนผีผู้หญิงก็ไม่ปาน ที่น่ากลัวที่สุดคือมีฝีมากมายอยู่บนใบหน้าของเธอ และผมของเธอก็ยุ่งเหยิงราวกับรังนก แถมยังมีดินโคลนติดอยู่

เมื่อครู่นางหยูไม่ตกใจกลัว แถมยังพูดคุยกับเธออย่างอ่อนโยน มันคงสร้างความลำบากใจให้นางจริง ๆ

ถูซินเยว่บุ้ยปาก กำลังจะวักน้ำมาล้างหน้า ทันใดนั้นพื้นผิวน้ำก็มีแมลงตัวเล็ก ๆ สีเขียวเข้มตัวหนึ่งบินออกมา

"พระเจ้า เจ้าน่าเกลียดจัง!"

ถูซินเยว่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ใครกันถึงไม่ให้เกียรติเธอเช่นนี้!

"ไม่ต้องหาแล้ว ข้าเองนี่แหละ!"

แมลงตัวน้อยบินแกว่งไกวอยู่ตรงหน้าเธอ

แมลงพูดได้? ถูซินเยว่คว้าแมลงด้วยปลายนิ้วแสดงความสงสัย ส่ายสายตาขึ้นลง ๆ มองดูแมลงที่เหมือนดักแด้ตรงหน้าเธอ ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาและพูดขึ้นว่า "เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะข้า เจ้าก็อ้วนไม่ต่างกันนั่นแหละ"

"เจ้าคนชั่ว ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ข้าคือภูตผู้พิทักษ์แห่งมิตินี้" แมลงน้อยมองถูซินเยว่อย่างไม่พอใจ มิติแห่งน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เลือกคนอัปลักษณ์แบบนี้มาได้อย่างไรกันนะ ดูไม่ได้เลยจริง ๆ "