หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 49

พวกเขาทั้งหมดเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน นางหยูร้องไห้น้ำมูกน้ำลายไหล แม้ว่าทุกคนจะกลัวหลางฮุย แต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วก็ไม่มีใครปฏิเสธ

หยวนเป่าช่วยพยุงนางหยูลุกขึ้น แล้วประคองภรรยาของตัวเอง พูดขึ้นว่า ให้ภรรยาของข้านำทาง พวกเราไปดูด้วยกัน"

คนที่อยู่ด้านหลังก็รีบตามไปด้วย บางคนต้องการไปช่วยจริง ๆ แต่บางคนแค่อยากไปดูด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินไปที่คันนา ซูเฟิ่งอี๋ที่แอบอยู่หลังบ้านก็โผล่หัวออกมาอย่างเงียบ ๆ ใบหน้าของนางก็เปล่งประกายระยิบระยับด้วยความตื่นเต้นดีอกดีใจ

นางรีบหันกลับมาอย่างเร็ว และดึงแม่เฒ่าตระกูลซูที่เตรียมตัวกำลังจะนอนให้ออกมา

“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังมีเสียงดังเอะอะอยู่อีกล เกิดอะไรขึ้น” ถูกซูเฟิ่งอี๋ลากแม่เฒ่าให้เดิมตามหลังทุกคนไป แม่เฒ่าตระกูลซูก็ขมวดคิ้วและถามขึ้นอย่างสงสัย

ซูเฟิ่งอี๋ยิ้มกว้างและพูดว่า "ท่านแม่ ท่านยังไม่รู้ล่ะสิ ได้ยินมาว่าถูซินเยว่วออกไปเจอเข้ากับหลางฮุยกลางดึก และถูกข่มขืนบนคันนานู่น"

"อะไรนะ?" เมื่อแม่เฒ่าตระกูลซูได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้นทันที หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า "ขายหน้า ขายหน้า ขายหน้าเกินไปแล้ว เรื่องอับอายขายหน้าเช่นนี้เกิดขึ้นกับตระกูลซูของพวกเราได้อย่างไร เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่นานก็ถูกคนหยามเกียรติเช่นนี้ ต่อไปออกไปข้างนอกคงถูกหัวเราะเยาะ"

ความคิดแรกของแม่เฒ่าตระกูลซูคือตระกูลซูคงต้องอับอายขายหน้าเพราะเรื่องนี้ ไม่ได้เป็นห่วงถูซินเยว่แต่อย่างใด

ในใจของซูเฟิ่งอี๋เต็มไปด้วยความปิติยินดี อับอายขายหน้าจะเป็นไรไป? เมื่อนึกถึงครั้งก่อนที่ถูซินเยว่กล้าทำเช่นนั้นกับตน นางก็หวังว่าอีกฝ่ายจะถูกข่มขืน ภรรยาที่มีมลทินเช่นนี้ ดูซิว่าถึงเวลาซูจื่อหังจะยังยอมรับนางอยู่ไหม

สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไป เมื่อก่อนมีแต่ถูซินเยว่รังแกนาง นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีวันนี้เช่นกัน

“แต่ก็นึกไม่ถึงว่า ซินเยว่สภาพนั้น ยังมีคนอยากข่มขืนนางด้วย...." ซูเฟิ่งอี๋หัวเราะเยาะ จากนั้นลูบแขนที่ขนลุกซู่พูดว่า “ไม่รู้จริง ๆ ว่าฝ่ายนั้นมองเห็นอะไรในตัวถูซินเยว่ ท่านแม่ ท่านดูซินเยว่สิ หญิงอ้วนอัปลักษณ์ที่มีแต่ฝีหนองเต็มหน้าแบบนั้น ไม่แน่ว่านางอาจจะสมยอมก็เป็นได้"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ใบหน้าของหญิงชราแห่งตระกูลซูก็สั่นสะท้านทันที นางกัดฟันพูดขึ้นว่า "ถ้านางทำสิ่งที่ไร้ยางอายแบบนั้นขึ้นมาจริง ๆ ตระกูลซูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ข้าจะไม่มีทางปล่อยนางไปเด็ดขาด ต้องแจ้งให้หัวหน้าหมู่บ้านทราบ แล้วขังนางไว้กับหมูในคอก"

แม่เฒ่าตระกูลซูให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของตระกูลซูมากกว่าสิ่งอื่นใด ขณะที่พูดสิ่งนี้ เจตนาฆ่าก็ฉายแววชัดในดวงตาของนาง แม้แต่ซูเฟิ่งอี๋ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกใจ

อย่างไรก็ตาม ไม่นานนางก็สงบลง

ใครใช้ให้นางชั่วร้ายแบบนั้น ต่อให้ถูกขังอยู่ในคอกหมูก็สมควร

“ท่านแม่ อยากรู้ว่านางจงใจให้ท่าหรือเปล่า เดี๋ยวไปถึงก็จะรู้เอง หากว่าหน้าของนางกำลังฉายแววพึงพอใจอยู่ล่ะก็ คงเป็นนางที่ให้ท่าเองแน่ ๆ "

ซูเฟิ่งอี๋ประคองแม่เฒ่าตระกูลซู ฝีเท้าก้าวเร็วขึ้นเรื่อย ๆ อยากจะบินไปดูให้รู้แล้วรู้รอดว่าถูซินเยว่ตอนนี้เป็นเช่นไรกันแน่

ต่างจากซูเฟิ่งอี๋ที่เต็มไปด้วยความคิดแย่ ๆ นางหยูที่เดินอยู่ข้างหน้าเป็นห่วงถูซินเยว่มากจริง ๆ

เดิน ๆ อยู่ ในใจก็เต็มไปด้วยความเสียใจและโทษตนเอง เป็นความผิดของนางทั้งหมดที่นางไม่สามารถทำงานด้วยมือที่ไร้ประโยชน์ได้ หากมือตนยังดีอยู่ก็สามารถออกไปเก็บผักป่ากับซินเยว่ได้ เด็กคนนี้ซื่อสัตย์และจิตใจดี อีกทั้งยังดีกับจื่อหังมาก หากซินเยว่เป็นอะไรไปขึ้นมาจริง ๆ อย่าว่าแต่ซูจื่อหังจะไม่ให้อภัยนางเลย แม้แต่ตัวนางเองก็คงไม่ให้อภัยตัวเองเช่นกัน

เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ ดวงตาของนางหยูก็แดงก่ำ น้ำตากำลังจะไหลออกมา

เห็นหลางฮุยนอนอยู่ที่หัวมุม ร่างกายโชกไปด้วยเลือด มีขวานปักอยู่ตรงกลางเป้ากางเกง เลือดไหลหยดลงมาตามใบมีด หลางฮุยจะตายแหล่มิตายแหล่ หายใจรวยริน ใบหน้าเขียวช้ำบวมเป่ง บอกไม่ได้เลยว่าจุดไหนยังมีสภาพดีอยู่

ผู้หญิงที่ขี้กลัวบางคนกรีดร้องออกมาทันที และก้าวถอยหลังเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชาย

คนอื่น ๆ ก็มองดูหลางฮุยด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน แต่แต่ละคนเต็มไปด้วยความตกใจ ใครทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ น่าสมเพชจริง ๆ

แม้ว่านางหยูจะกลัวมากเช่นกัน แต่เมื่อมองดูหลางฮุยที่กำลังจะตาย ก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า "ซิน ซินเยว่ของบ้านข้าล่ะ?"

“ท่านแม่ ข้าอยู่นี่" ในทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังลอยมาจากที่ไม่ไกล และถูซินเยว่ก็เดินมาจากทิศทางตรงกันข้ามโดยแบกตะกร้าไว้บนหลังและพูดด้วยรอยยิ้ม "ข้ากลับบ้านไปไม่เห็นท่าน ที่แท้พวกท่านก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่เอง มาทำอะไรกันหรือ?"

ทุกคนตกตะลึง แม้ว่าหญิงสาวจะยิ้มหวาน แต่ก็ดูแปลก ๆ เมื่ออยู่บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝีหนอง

ซูเฟิ่งอี๋ถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา "เจ้า เจ้ากลับบ้านไปแล้ว? เป็นไปได้ยังไง เจ้าถูกหลางฮุยข่มขืนไม่ใช่หรือ?"

“ข่มขืน?” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถูซินเยว่ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย มองไปที่ใบหน้าของซูเฟิ่งอี๋ ทั้งทั้งที่ใบหน้าของหญิงสาวราบเรียบ แต่ไม่รู้ว่าทำไมซูเฟิ่งอี๋กลับรู้สึกว่าใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นเยือกเย็นราวกับคมมีด ทำเอานางตัวสั่นไม่เป็นตัวของตัวเอง

“เจ้า เจ้าจ้องข้าทำไม? น่ะ นี่ไม่ใช่ข้าพูดเองนะ ทุกคนเขาก็บอกว่าเจ้าถูกข่มขืน!"

“ท่านป้า จับขโมยต้องมีหลักฐาน นับประสาอะไรกับเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าไปทำอะไรให้เจ้าขุ่นเคืองขึ้นมาอีก เจ้าถึงอยากจะทำลายชื่อเสียงของข้าแบบนี้" ถูซินเยว่เดินไปหาซูเฟิ่งอี๋ช้า ๆ เลิกคิ้วถามว่า "เจ้าดูข้าซิ ทุกคนดูข้าซิ ข้าดูเหมือนคนที่ถูกข่มขืนมาอย่างนั้นรึ?