หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 48

เมื่อเห็นว่ามือนั้นกำลังจะตบลงมาบนไหล่ของถูซินเยว่ หญิงสาวหันไปทันทีและยกขวานขึ้นมาเหวี่ยงมันออกไป

ขวานนั้นแหลมคมมาก เธอต้องใช้มันอย่างระมัดระวัง ดังนั้นจึงใช้ด้านที่เป็นสันขวาน ทันทีที่เหวี่ยงออกไปก็ชนเข้ากับบางสิ่ง ชายที่อยู่ด้านหลังคนนั้นร้องโหยหวนออกมา เขากระโดดหลบออกไปทันที ประคองแขนเอาไว้เกือบจะร้องไห้ออกมา

“เจ้า นี่เจ้าจะฆ่าจะแกงกันอย่างนั้น!”

ภายใต้ท้องฟ้าสลัว ถูซินเยว่หรี่ตามองไปที่อีกฝ่าย เห็นเพียงชายคนหนึ่งอายุประมาณสามสิบปี มีผิวคล้ำแต่หนวดเคราถูกโกนออกไปจนเกลี้ยงเกลา แต่ทว่าเสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง มีรัศมีแห่งความชั่วร้ายแผ่ออกมารอบตัว แม้จะยืนอยู่ไกลขนาดนี้ แต่ถูซินเยว่ก็ยังได้กลิ่นตัวของอีกฝ่ายโชยมา ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น

เมื่อก่อนตอนที่เจ้าของร่างเดิมไม่ชอบอาบน้ำ กลิ่นตัวก็เหม็นพอแรงแล้ว นึกไม่ถึงว่ายังมีคนที่ตัวเหม็นกว่าเจ้าของร่างเดิมอีก

ก่อนหน้านี้เจ้าของร่างเป็นคนสติไม่ดี ไม่สนใจดูแลตัวเอง นางจึงสกปรกมอมแมม แต่ชายคนนี้ออกเสียงพูดได้อย่างชัดเจน และเห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นคนปกติธรรมดา คนปกติที่ไหนจะสกปรกได้ขนาดนี้ ทำเอาถูซินเยว่รู้สึกสะอิดสะเอียน

เธอจ้องเขม็งไปที่ชายคนนั้น ขมวดคิ้วยู่ย่น ไม่อยากคุยกับอันธพาลคนนี้ จึงหันหลังคิดที่จะเดินจากไป

แต่ชายคนนั้นกลับจงใจเดินเข้ามาขวางถูซินเยว่ไว้ ยักคิ้วหลิ่วตาพูดขึ้นว่า "อ้าว นี่ไม่ใช่หญิงอ้วนอัปลักษณ์หรอกหรือ？ไม่เจอกันนาน ข้าเกือบจะจำเจ้าไม่ได้แล้ว ทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วย？เจ้าไม่ได้แต่งงานกับตระกูลซูไปแล้วหรอกหรือ ดึกดื่นป่านี้ทำไมไม่อยู่ในบ้าน ออกมาทำอะไรข้างนอก”

ถูซินเยว่กลอกตา เธอมีอิสระที่จะไปที่ไหนก็ได้ และสามีของเธอก็ไม่เคยมาก้าวก่ายเธอแม้แต่น้อย แล้วคน ๆ นี้มีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่ง

“หลีกไป!” หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา

ตอนนี้เธอหิวมาก ความอดทนมีจำกัด และไม่อยากมีปากเสียงกับอีกฝ่าย หากเธอไม่สบอารมณ์ขึ้นมา อย่าหาว่าเธอไม่เกรงใจ ทำร้ายอีกฝ่ายเข้าให้

“แหม หญิงอ้วนอัปลักษณ์ เจ้าดุเหลือเกินนะ! ได้ยินมาว่าซูจื่อหังไปในอำเภอแล้ว ทำไมหรือ? ต้องทนเห็นหน้าเจ้าแบบนี้ทุกวัน คงจะกินข้าวไม่ลง เลยต้องหนีไปลี้ภัยในอำเภองั้นสิ? แต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้ว ข้าว่าซูจื่อหังคงไม่เคยแตะต้องตัวเจ้าเลยแน่ ๆ ดึกดื่นป่านนี้เจ้าคงรู้สึกเปลี่ยวเลยแอบย่องออกมา.....”

ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ แววตาของถูซินเยว่ก็ฉายแววมุ่งร้ายขึ้นมาทันที แต่ทว่ารอบ ๆ ตัวนั้นมืดเกินไป ชายคนนั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็น และยังคงพูดพล่ามต่อไปเรื่อย ๆ ขณะที่พูดเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ถูซินเยว่ได้พบกับคนในชนบทที่โหดร้าย ใจแคบ รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า และชอบนินทา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับอันธพาลในชนบท

หญิงสาวกำขวานในมือไว้แน่น แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่ถอยไปอีก อย่ามาหาว่าข้าไม่เกรงใจแล้วกัน"

เธอไม่เคยคิดจะรังแกใครก่อน แต่อันธพาลคนนี้ได้ล้ำเส้นขีดความอดทนของเธอแล้ว เธอจึงต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง

เมื่อเห็นน้ำเสียงที่ดุร้ายของถูซินเยว่ ชายคนนั้นกลับแผดเสียงหัวเราะเยาะออกมา เขาไม่เห็นถูซินเยว่อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ต่อให้เป็นหญิงอ้วนที่มีพละกำลังมหาศาลแล้วยังไง? ยังไงหญิงอ้วนก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นไปได้หรือที่จะแข็งแรงเทียบเท่าชายที่ทำไร่ไถนาอย่างพวกเขา?

ต้องบอกว่าผู้ชายผู้นั้นคิดผิดแล้วจริง ๆ

"น้องอ้วน หากเจ้าเกิดเหงาขึ้นมากลางดึกล่ะก็ พี่ชายคนนี้ไม่ถือสาเจ้าหรอกนะ ข้าจะช่วยให้เจ้าผ่อนคลาย.....” พูดตามตรง เขายังไม่เคยมีอะไรกับหญิงอ้วนมาก่อน....ถึงแม้ว่าจะไม่สบายมือเท่าไหร่ แต่เมื่อมองไปที่หุ่นที่เต็มไม้เต็มมือของถูซินเยว่นั้น ถึงเวลาอาจกระตุ้นความรู้สึกอื่นขึ้นมาก็ได้

ชายคนนั้นกำลังฝันหวาน ทันใดนั้นก็เห็นถูซินเยว่ที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยคำว่า “สาม” ออกมาเบา ๆ

สาม？

คาดไม่ถึงว่าทันทีที่ออกมา ก็เห็นผู้คนมาชุมนุมกันอยู่ที่นี่อย่างอึกทึกครึกโครม ราวกับว่ากำลังพูดถึงอะไรบางอย่าง.....

“ซินเยว่ถูกหลางฮุยข่มขืน พี่สะใภ้หยวนเป่าเห็นด้วยตาของนางเอง!”

มีคนเอ่ยปากพูดขึ้น

นางหยูรีบหันไปหาพี่สะใภ้หยวนเป่าอย่างรวดเร็ว พี่สะใภ้หยวนเป่าพูดด้วยใบหน้าอันซีดเซียว "ข้า ข้าก็ไม่รู้ ข้าไม่กล้าเข้าไปช่วย จึงรีบวิ่งมาเพื่อขอความช่วยเหลือ ตอนที่ข้าเพิ่งจะเดินไป หลางฮุยยังไม่ได้......."

“ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าหลางฮุยเป็นคนยังไง วัน ๆ ก็เอ้อระเหยลอยชายอยู่ในหมู่บ้าน ดีแต่กิน งานการไม่ทำ เขาชอบออกไปเดินเตร็ดเตร่ในตอนกลางคืน และข่มขืนหญิงหม้ายคนหนึ่งเมื่อไม่กี่ปีก่อน ทำเอาหญิงหม้ายคนนั้นเกือบตาย! "

เพียงแต่ว่าหลางหุยเป็นญาติกับพ่อบ้านของขุนนางในอำเภอ แม้ว่าคนในหมู่บ้านจะดูถูกและเกลียดชังเขา แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ทำได้เพียงขอให้แม่และภรรยาระวังอย่าออกไปเดินข้างนอกคนเดียวในเวลากลางคืน

“ผ่านมานานขนาดนี้ แย่แล้ว ถูซินเยว่ต้องคงต้องถูก.......ไปแล้วแน่ ๆ ”

แม้ว่าคำนั้นจะไม่ได้พูดออกมา แต่ในใจของทุกคนต่างก็รู้ดีว่า ตอนนี้ถูซินเยว่อาจจะถูกข่มขืนไปแล้ว

เมื่อนางหยูได้ยินเช่นนั้น ก็กลอกตาแทบจะเป็นลมล้มพับลงไป โชคดีที่คนข้าง ๆ คว้านางไว้ได้ทันเวลา นางส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่ต้อง ข้าอยาก ข้าอยากไปช่วยซินเยว่....... ขอร้องพวกเจ้าเถอะนะ ไปกับข้าเถอะ ซินเยว่อายุแค่สิบสี่ ได้โปรด....."

นางหยูเกือบจะคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขา