หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง นิยาย บท 64

“ด่าเจ้าน่ะสิ!” ถูหมิงซวนตอบโดยไม่ต้องคิด

หลังจากได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ถูซินเยว่ก็หัวเราะออกมา ที่ผ่านมาทุกคนต่างก็พูดว่าถูซินเยว่เป็นคนโง่และสติไม่ดี แต่ตอนนี้ในสายตาของถูซินเยว่ คนที่โง่อย่างสมบูรณ์แบบคือถูหมิงซวนนี่ต่างหาก

หลุมพรางตื้น ๆ แบบนี้ อีกฝ่ายกลับหลับหูหลับตาหลงกลได้ ช่างน่าอนาถใจเสียจริง ๆ

หญิงสาวปิดปากหัวเราะ

ถูหมิงซวนยังไม่เข้าใจในตอนแรก แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของอีกฝ่าย ก็ดูเหมือนจะเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันที นางจ้องมองถูซินเยว่อย่างเดือดดาล กัดฟันพูดขึ้นว่า "เจ้ากล้าเล่นลิ้นกับข้างั้นรึ!"

“ข้าเล่นลิ้นกับเจ้างั้นหรือ เจ้ายอมรับเองชัด ๆ ว่าตัวเองคือคนต่ำช้า จะมาหาว่าข้าเล่นลิ้นกับเจ้าได้อย่างไรกัน?" ถูซินเยว่หรี่ตาลง พูดอย่างยิ้มแย้มว่า "เออ นี่แน่ะ มีอีกเรื่องหนึ่ง เกรงว่าเจ้าก็คงยังไม่รู้ล่ะสิ"

“เรื่องอะไร?” เมื่อถูซินเยว่พูดเช่นนี้ ถูหมิงซวนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที จ้องมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย

แต่ถูซินเยว่กลับเดินเข้ามาหานางทีละก้าว ๆ ในขณะที่ถูหมิงซวนยังไม่ทันจะตั้งตัว จู่ ๆ ถูซินเยว่ก็ยกเท้าขึ้นมาถีบเข้าที่ลำตัวของถูหมิงซวนจนอีกฝ่ายตกคันนาลงไป

เดิมทีถูหมิงซวนคิดว่าถูซินเยว่ต้องการบอกจะความลับบางอย่างกับนาง ดังนั้นนางจึงไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาลอบทำร้ายตนเช่นนี้ คิดไม่ถึงว่าถูซินเยว่จะเลวทรามต่ำช้าถึงเพียงนี้

“เจ้ามันต่ำช้า” ถูหมิงซวนมีเวลาเพียงแค่พูดประโยคนี้ออกมาเท่านั้น จากนั้นนางก็กลิ้งตกคันนาไป

ในนาเต็มไปด้วยดินโคลน ดังนั้นแม้จะตกลงไปก็ไม่ได้ทำให้บาดเจ็บอะไร แต่ถูหมิงซวนเป็นคนที่ใส่ใจภาพลักษณ์ของตัวเองมาโดยตลอด ตอนนี้ทั้งตัวมีแต่ดินโคลนเปรอะเปื้อน ทั้งตัวเลอะเทอะและสกปรก ฆ่านางให้ตายเสียยังดีกว่า

นางกัดฟันกรอดนั่งอยู่บนดินโคลน มองดูถูซินเยว่ตรงหน้า และกรีดร้องออกมาว่า "นางคนชั่วช้าสารเลว เจ้ากล้าทำกับข้าแบบนี้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด"

“ข้าทำอะไรผิด?” ถูซินเยว่หัวเราะอย่างเยือกเย็นและพูดเบา ๆ ว่า “เจ้าโยนปิ่นปักผมของข้าลงไปในโคลนก่อน ข้าก็แค่ใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่งเท่านั้น ถูหมิงซวนเจ้าก็อย่าทำตัวเป็นพวกแพ้ไม่เป็นหน่อยเลย"

พูดจบ ถูซินเยว่ก็เหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้นโคลนตมหนึ่งที ขี้คร้านจะสนใจอีกฝ่าย จึงหันหลังกลับไปพร้อมกับปิ่นปักผมสีเงินของตน

ถูหมิงซวนในเวลานี้เกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว

ในที่สุดนางก็ลุกขึ้นมาจากดินโคลนและเดินกะโผลกกะเผลกกลับไปหาตระกูลเหลียง เมื่อมาถึงประตูบ้านตระกูลเหลียง โคลนบนตัวของนางก็ได้เกาะตัวเป็นก้อนแล้ว แถมยังส่งกลิ่นอันไม่พึงประสงค์อีกด้วย

พ่อแม่ของตระกูลเหลียงไม่ชอบนางเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ยิ่งรังเกียจขึ้นไปใหญ่ ถูหมิงซวนรู้สึกรู้สึกน้อยอกน้อยใจแต่ก็ไม่รู้จะพูดกับใคร จึงได้แต่ซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บฟืน ตักน้ำจากในบ่อมาล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด

เมื่อนึกถึงปิ่นปักผมสีเงินในมือของถูซินเยว่เมื่อตอนกลางวัน ถูหมิงซวนก็ริษยาจนอยากจะคลั่ง เห็นชัด ๆ ว่าของสิ่งนั้นต้องเป็นของตนจึงจะถูก ตั้งแต่เล็กจนโตถูซินเยว่ไม่มีอะไรสู้นางได้สักอย่าง หน้าตาก็อัปลักษณ์ นางมีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไรถึงได้ครอบครองในสิ่งที่ตนไม่มี

ตนพยายามทุกวิถีทางที่จะแต่งงานเข้ามาในตระกูลเหลียง แต่ตอนนี้เหลียงปินกลับปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เหตุใดนางจึงต้องแต่งเข้าบ้านตระกูลเหลียงด้วยเล่า?

เมื่อได้ยินเสียงด่าทอของพ่อแม่สามีจากด้านนอก ถูหมิงซวนก็อดทนต่อความหนาวเย็น หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เทน้ำทิ้ง เมื่อเข้านอนในเวลากลางคืน นางขึ้นเตียงไปก็เห็นเหลียงปินนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง จากนั้นจึงกัดฟันแน่น นึกถึงเป้าหมายของตัวเองจากนั้นก็ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มและกอดเหลียงปินจากทางด้านหลังอย่างอ่อนโยน

"ท่านพี่....."

น้ำเสียงของหญิงสาวนุ่มนวลและเย้ายวน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน