ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 10

เหลียงเยว่หรูที่กำลังคุยได้ดีกับเย่เทียนพอได้ยินเสียง ก็หันหน้ามองไป เห็นผู้ชายรูปหล่อที่ใส่ชุดลำลองคนหนึ่งเดินมาช้าๆ

ผู้มาเยือนใบหน้าขาวผ่อง ในมือถือเบียร์ไว้ขวดหนึ่ง ตอนเดินเข้ามา บนตัวมีกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมแบบเข้มข้น กลิ่นหึ่งมาก

เหลียงเยว่หรูขมวดคิ้ว ทนไม่ไหวต้องโบกมือแล้ว ไล่กลิ่นเหม็นหึ่งในอากาศไป

ชัดเจนมาก เธอรู้จักกับอีกฝ่าย บนใบหน้างดงามเผยสีหน้าหมดความอดทนนิดๆ

“ฉันอยู่ที่ไหนเกี่ยวอะไรกับนายซุนปินด้วย?”

“ไม่เกี่ยวกันจริงๆ ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียววิ่งมาสถานที่แบบนี้คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไร”

ซุนปินอึ้งทึ่ง ถูจมูกอธิบายแบบกระอักกระอ่วน สายตาย่อมตกอยู่บนตัวเย่เทียนที่อยู่ข้างเหลียงเยว่หรูเป็นธรรมดา

เขาได้ยินคนอื่นรายงานถึงรีบร้อนเข้ามา

เหลียงเยว่หรูมีสถานะอย่างไร ซุนปินรู้ชัดแจ้ง นั่นเป็นเจ้าหญิงในวงนี้ของพวกเขาเลยนะ!

ขอเพียงเป็นคนที่สามารถแฝงตัวมาในวงการนี้ของพวกเขาได้ ไม่มากก็น้อยล้วนมีความคิดต่อเหลียงเยว่หรู

เขาซุนปินก็คือหนึ่งในนั้น

ตอนนี้เห็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งใกล้ชิดนางฟ้าของตนเองขนาดนี้ ชั่วขณะนั้นระแวงขึ้นมาแล้ว

“เยว่หรู นี่ใครกัน? ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยเจอ?”

ยังไม่รอให้เย่เทียนเอ่ยปาก เหลียงเยว่หรูดวงตาประกายแวววาว กอดแขนเย่เทียนไว้โดยตรง

“เขาคือแฟนของฉัน! ไม่มีธุระอะไรนายก็รีบไปเถอะ! อย่ามารบกวนพวกฉันออกเดต!”

“แฟน?”

ซุนปินสีหน้าอึมครึม ปฏิกิริยาแรกก็คือเป็นไปไม่ได้!

ส่วนเหลียงเยว่หรูขยับไปข้างหูเย่เทียน ใช้เสียงที่มีแค่สองคนได้ยินอธิบาย “เย่เทียน เจ้าหมอนี่น่ารำคาญจะตายแล้ว ขอร้องนายช่วยฉันหน่อยนะ”

เสียงเล็กนุ่มนวล ลมหายใจหอมสดชื่น

เย่เทียนเพียงรู้สึกจักจี้ที่คออยู่บ้าง บวกกับเหลียงเยว่หรูกอดเข้ามา ทำให้แขนข้างหนึ่งของเขาแนบอยู่กลางส่วนอ่อนนุ่มโดยตรง รสชาติของมัน มหัศจรรย์จนพูดไม่ถูกเสียจริง

ฟังคำพูดเหลียงเยว่หรูอีก เย่เทียนหัวเราะเงียบๆ พยักหน้าเบาๆ

สาวงามมาขอร้องเองถึงที่แล้ว ย่อมต้องช่วยสักหน่อย

ส่วนซุนปินมองท่าทางใกล้ชิดปานนี้ของสองคน สีหน้าอึมครึมลงไปมากที่สุด พินิจพิเคราะห์เย่เทียนรอบหนึ่งอย่างละเอียด

ใส่ชุดลำลอง แต่งตัวถือว่าสะอาดดี แต่ในความคิดเขา กลับไม่มีอะไรแตกต่างกับสินค้าข้างถนน

ชั่วขณะนั้น ซุนปินยังคงหัวเราะ

“เยว่หรู เธออย่าหลอกฉันเลย แค่เด็กเหลือขอคนหนึ่งเอง จะเป็นแฟนเธอได้ยังไงกัน?”

หลังจากหยุดไป เขาพูดต่ออีก “เยว่หรู ไม่ใช่ฉันว่าเธอนะ ตอนนี้จิตใจคนในสังคมอันตรายมาก เธออย่าเอาแต่คบเพื่อนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ถ้าไม่อย่างนั้นเกิดปัญหาอะไรมาฉันจะอธิบายกับคุณอาเหลียงยังไงกันล่ะ?”

เย่เทียนที่ตั้งแต่ต้นจนจบกินดื่มดูละครอย่างสงบขมวดคิ้วขึ้นมา ในคำพูดซุนปินที่ตีวัวกระทบคราดเขาจะฟังไม่ออกได้อย่างไรล่ะ?

เดิมทีเขาไม่อยากถือสาหาความมากนัก จึงถือโอกาสเมินเฉยเจ้าหมอนี่ไป

แต่ซุนปินเสนอหน้าเข้ามาเองอย่างน่ารำคาญขนาดนี้ นี่ถ้าไม่ต่อยสักยกคงผิดต่อคนอื่นเขามาก!

“ซุนปิน! หุบปากเน่าของนายซะ!”

แต่น่าเสียดาย เย่เทียนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เหลียงเยว่หรูก็พูดอย่างโกรธเดือดดาล “เย่เทียนเป็นคนยังไง ฉันรู้ดีที่สุด ดีกว่านายพันหลายเท่า! นายรีบไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”

ซุนปินเห็นเหตุการณ์ มองเหลียงเยว่หรูด้วยท่าหน้าไม่อยากเชื่อ ในใจพรั่งพรูความคับข้องใจที่พูดยากขึ้นมา

คนเหลือขอนี้ ยังดีกว่าเขาได้พันล้านเท่า? หรือว่าตนเองแย่ขนาดนี้จริง? แม้แต่เจ้ายาจกยังเทียบไม่ได้?