ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 11

เย่เทียนลงมือกะทันหัน นี่คือเรื่องที่ใครก็นึกไม่ถึงทั้งนั้น

เหลียงเยว่หรูใช้สายตาที่ไม่อยากเชื่อมองทางเย่เทียน

เวลานี้จากมุมของเธอสามารถมองเห็นหน้าด้านข้างของเย่เทียนได้พอดี ทั้งที่มุมปากมีรอยยิ้มไม่เป็นพิษเป็นภัยอยู่ ลงมือขึ้นมาทำไมถึงได้......

โหดเหี้ยมขนาดนั้นล่ะ?

ซุนปินก็หน้าตางุนงง จนกระทั่งหลังจากความเจ็บปวดที่ศีรษะลอยมา เขาถึงได้สติเข้ามาฉับพลัน

จับศีรษะไปด้วย พูดตะโกนแบบหน้าอาฆาตแค้นเต็มที่ไปด้วย “สารเลว ฉัน ฉันจะฆ่าแก! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! ยังกล้าตีหัวฉันอีก ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ โยนลงแม่น้ำ......”

เขาพูดยังไม่ทันจบ เย่เทียนรีบยกมือทันที ตบไปบนหน้าเขาโดยตรงสักครั้ง

ป้าบ!

เสียงดังชัดทีหนึ่ง หน้าซีกหนึ่งของซุนปินบวมโตอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ขณะเดียวกันตามมาด้วยเสียงร้องอันน่าเวทนา

“แกพูดต่อไปอีกสิ ดูว่าแกจะพูดไปได้ถึงเมื่อไร”

เห็นซุนปินที่หน้าบวมแดงเหมือนหัวหมู และศีรษะแตกเลือดสาด บนหน้าเย่เทียนยังคงมีรอยยิ้ม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาติก่อนเขาตะลุยอย่างอิสระในโลกทหารรับจ้างมาหลายปี ทำตัวเด็ดขาดมาแต่ไหนแต่ไร จะเป็นพวกใจอ่อนมีเมตตาได้อย่างไรกัน?

ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามกล้ายั่วยุเขา งั้นก็ต้องชดใช้บางอย่าง

แต่อย่างไรก็ตามอยู่ประเทศจีนสังคมปกครองด้วยกฎหมายแบบนี้ ไม่มีทางทำเรื่องฆ่าทิ้งโดยตรงได้ ได้เพียงใช้วิธีที่ค่อนข้างอ่อนโยน มาลงโทษเพื่อตักเตือนอีกฝ่ายสักที

ถูกต้อง สำหรับเย่เทียนแล้ว ที่ตอนนี้เขาตีหัวซุนปินจนแตก และตบหน้าซ้ำอีก เป็นสิ่งที่ค่อนข้างอ่อนโยนแล้วจริงๆ

เวลานี้ เหลียงเยว่หรูถึงตอบสนองเข้ามาทันใด รีบเดินเข้ามาอย่างไว “เย่เทียน ช่างเถอะ อย่าเอาจนถึงตายเลย”

“เหลียงเยว่หรู เธอมันผู้หญิงหลงระเริง ปกติดูเหมือนจิตใจงามมีคุณธรรมสูง นึกไม่ถึงจะแอบมั่วสุมกับผู้ชายคนอื่น ยังให้ชายชู้ของเธอมาตีฉันอีก ฉันไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่!”

ซุนปินหน้าดุร้ายเต็มที่ ต่อยไม่ชนะเลยแค่ทำปากดีให้ได้เปรียบกว่าแทน

ผู้หญิงคนหนึ่ง โดนคนใส่ร้ายแบบนี้ เหลียงเยว่หรูสีหน้าดูแย่ขึ้นมาในชั่วขณะหนึ่ง

เย่เทียนกลับไม่พูดพร่ำทำเพลง พลิกมือตบเข้าไปอีกทีอย่างรุนแรง

ป้าบ!

“โอ๊ย......”

ซุนปินร้องคำรามอีกครั้ง หน้าอีกซีกหนึ่งก็บวมแล้ว

“ยังจะพูดอีกไหม?”

เย่เทียนหรี่ตายิ้ม

“แม่งเอ๊ยแน่จริงก็ฆ่าฉันเลยสิ!”

โดนตบมาสองที ซุนปินหน้าบวมถึงที่สุดจนคล้ายหัวหมู ฟันร่วงไปสองสามซี่ เดาว่าเดินออกไปแม่เขาคงจำไม่ได้แน่

แต่ถึงจะแย่แค่ไหนก็ต้องพยายามสุดกำลัง เขายังคงจ้องเย่เทียนอย่างโหดร้าย เพราะเขาไม่เชื่อว่าเจ้าหมอนี่จะกล้าฆ่าเขา

ขอเพียงวันนี้เขาออกไปจากที่นี่ได้ รับรองว่าจะกลับมาคิดบัญชีเจ้าหมอนี่ทันที

“ดูท่าทาง แกไม่กลัวตายจริงๆ!”

เย่เทียนส่ายหน้า ถีบออกไปทีหนึ่งอย่างแรง

ตึง!

ซุนปินกระเด็นออกไป กระแทกบนโต๊ะที่ด้านหลัง เกิดเสียงดังโครมสั่นสะเทือน

เมื่อสักครู่เป็นเพียงเสียงเอะอะเบาๆ ดึงดูดผู้คนบางส่วนของโต๊ะข้างเคียง

แต่พอเย่เทียนถีบไปรอบนี้ ทำให้ทั้งผับโกลาหลโดยตรง

ทุกคนมองเข้ามาทางนี้กันแล้ว แม้แต่ดีเจยังหยุดลงทันที

“เกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรแล้ว?”

“เอ๋ นั่นไม่ใช่คุณชายซุนเหรอ? ใครใจกล้าขนาดนี้ นึกไม่ถึงกล้าตีคุณชายซุนจนน่าอับอายแบบนี้?”

“ซุนปินเขาเห็นว่าตัวเองคบหาสมาคมกับแก๊งไผ่เขียว แต่ไหนแต่ไรเที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่ไปทั่ว วันนี้ดูท่าจะเจออุปสรรคยากเข้าแล้ว!”

“มีอะไรสนุกดูแล้ว!”

ทุกคนต่างถกเถียงกันไป แต่ว่ามีพรรคพวกหลายคนที่เป็นเพื่อนกับซุนปินวิ่งเข้าไปพยุงซุนปินขึ้นมาแล้ว