ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 100

ภายในทางบันไดเงียบสงัด

ทอมมี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คิดในใจว่าเมื่อกี้ตัวเองหูฝาดรึเปล่า

แต่กันไว้ดีกว่าแก้ เขาทำมือให้จอห์นหยุดก่อน และเดินลงบันไดไปอย่างระมัดระวัง

เขายืนอยู่ตรงทางบันไดระหว่างชั้นห้าและชั้นหก ยิงปืนอีกหลายนัดเข้าไปที่ประตูบันไดไปชั้นห้า

ปังปัง!

เสียงปืนดังแสบหูเงียบไปอย่างรวดเร็ว ภายในทางบันไดยังคงเงียบ

ใจของทอมมี่ที่จ่อมาถึงคอหอยกลับไปที่เดิม เขาหัวเราะเยาะตัวเองและคิดว่าตัวเองระแวงเกินไป

“ไม่เป็นไรแล้วจอห์น”

จอห์นที่แบกเฉินหวั่นชิงอยู่ถึงเดินลงมาทางบันไดและแซว “ทอมมี่ ฉันว่านายคงไม่ได้ประสาทกินเพราะผู้หญิงสองคนเมื่อคืนใช่มั้ย?”

“นายสิประสาทกิน”

ทอมมี่กรอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินนำลงบันไดไปก่อน

ทว่า ทันทีที่เขาก้าวลงมาถึงชั้นห้าก่อน เย่เทียนที่ซ่อนตัวอยู่ตรงประตูก็เปิดประตูด้วยความเร็วแสงและถีบออกไปอย่างแรง

เย่เทียนไม่ได้ออกแรงถีบเต็มที่ แต่แค่จัดการกับคนธรรมดาที่ยืนอยู่ตรงทางบันได แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นทหารรับใช้ก็สามารถถีบตกบันไดได้โดยง่าย

แต่ผลลัพธ์กลับทำให้เย่เทียนส่งเสียงเอ๋อย่างอดไม่ได้

ทอมมี่ยันตัวไว้ไม่ให้ร่วงลงไปได้ มิหนำซ้ำยังพลิกมือยิงกลับมาได้ด้วย

ปัง!

เย่เทียนที่เตรียมพร้อมก่อนแล้วหลบกระสุนได้ด้วยความเร็วแสง และกระโจนตัวเข้าไปประหนึ่งวิญญาณ ต่อยเข้าที่แขนเขาจนปืนตกลงไปที่พื้น

“เวรเอ๊ย”

ทอมมี่สบถ ปืนเพิ่งจะหลุดมือไป มือซ้ายก็คว้าไปที่น่องและหยิบมีดสั้นเปล่งประกายเยียบเย็นออกมาหนึ่งเล่ม แทงไปที่เย่เทียน

เรื่องนี้ทำเอาเย่เทียนแปลกใจนิดหน่อย หมัดที่ต่อยออกไปทีหลังเขาตั้งใจเพิ่มแรง แต่ก็แค่ทำให้เขาปล่อยปืนไปเท่านั้น

มีเพียงความเป็นไปได้เดียว นั่นก็คืออีกฝ่ายพอมีความสามารถอยู่บ้างจริงๆ

แปลกใจส่วนแปลกใจ ไม่ได้หมายความว่าเย่เทียนจะยั้งมือ เขาเห็นว่ามีดสั้นกำลังจู่โจมเข้ามา จึงรับด้วยหมัดใหญ่เช่นเดียวกัน

จะใช้กายเนื้อรับมีดสั้นของฉันรึ?

ทอมมี่กระตุกยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก คงจะมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ทำแบบนี้

ทว่าวินาทีต่อมาเขากลับหัวเราะไม่ออก

นาทีที่กำปั้นกำลังจะปะทะกับมีดสั้น ทันใดนั้นไหล่ของเย่เทียนสั่นเทิ้ม หมัดขนาดเท่าหม้อเปลี่ยนทิศทางในพริบตา ก่อนจะกระแทกเข้าหัวของทอมมี่อย่างแรง

ปึ้ง!

หลังจากโดนไปหมัดหนึ่งเต็มๆ ทอมมี่ก็ล้มลงไปกับบันได

มองผ่านแสงอ่อนๆจากดวงจันทร์พอจะเห็นได้ว่าใบหน้าของเขายุบเข้าไปอย่างสยองขวัญ ตายจนไม่รู้จะตายยังไงแล้ว

“ทอมมี่!”

ขณะนั้น จอห์นที่แบกเฉินหวั่นชิงอยู่เพิ่งจะเดินมาถึงทางเลี้ยวบันไดระหว่างชั้นห้าและชั้นหก ก็เห็นร่างของเพื่อนตัวเองที่ร่วงลงไป

“ฟัค ไปตายซะ!”

จอห์นหน้าตาเหี้ยมเกรียม โยนเฉินหวั่นชิงที่ไม่ได้สติไปด้านข้างโดยไม่ถนอมเลยสักนิด เขาคว้าปืนกลตรงอกและกดไกปืนโดยไม่ลังเล

ปังปังปัง!

เปลวไฟอันเกรี้ยวกราดพุ่งออกจากปลายกระบอกปืนกล กระสุนมากมายถาโถมใส่เย่เทียน

"ไอ้ระยำสมควรตาย บังอาจมาฆ่าเพื่อนของฉัน ฉันจะฆ่าแก!"

เสียงปืนไม่อาจกลบเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งของจอห์น

ได้รับคำอธิบายเช่นนี้ เย่เทียนขมวดคิ้วเป็นปม สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้

หลังจากเกิดเรื่องคืนนี้ เขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายทำได้ทุกอย่างเพื่อบรรลุจุดประสงค์

เย่เทียนจึงเอ่ยขึ้นเรียบๆ "เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลเจิ้นจริงๆ พวกนายส่งคนไปจับตาดูตระกูลเจิ้นไว้!"

พอเขาพูดแบบนี้ สีหน้าซิงเฉียนหู่ก็อึมครึมลง

"ตระกูลเจิ้นมีมลทินจริงๆ หรือเราจะจับอีกฝ่ายไปเลยดีมั้ย"

"ไม่ได้!"

เย่เทียนเอ่ยเสียงเย็นโดยไม่ต้องคิด "หากขาดตระกูลเจิ้นไปอีกฝ่ายต้องรู้ตัวแน่ๆ กลัวว่าจะยิ่งระมัดระวังขึ้นอีก หากต้องการลากตัวอีกฝ่ายออกมาให้หมดฉันยังต้องใช้ตระกูลเจิ้นอยู่! "

"พวกนายฟังให้ดี ฉันไม่ได้มาหารือกับพวกนาย แต่บอกผลลัพธ์กับพวกนายโดยตรง จะทำตามคำสั่งของฉันหรือจะแก้ปัญหานี้กันเอง!"

เย่เทียนโมโหแล้วจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเขารู้ข่าวจากปากกู้กวนชี ตอนนี้เฉินหวั่นชิงอาจจะถูกอีกฝ่ายนำตัวไปแล้วก็ได้

จะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดเขาก็นึกกลัวขึ้นมา

คนอื่นๆไม่พอใจกันมาก ไม่ว่ายังไงซิงเฉียนหู่ก็เป็นครูผู้สอนในเขตทหารของพวกเขา จะปล่อยให้เด็กหนุ่มที่ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามมาตำหนิแบบนี้ได้ยังไง

แต่ซิงเฉียนหู่ไม่มีทีท่าโกรธเคืองเลยสักนิด เขามองเย่เทียนพร้อมกล่าว "ได้ครับ ทุกอย่างเอาตามที่คุณพูดเลย!"

ต่อจากนั้น ซิงเฉียนหู่ออกคำสั่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาต่อหน้าเย่เทียน ให้จับตาดูตระกูลเจิ้นอย่างใกล้ชิดยี่สิบสี่ชั่วโมง

คราวนี้เย่เทียนถึงมีท่าทีอ่อนลง ทว่าสีหน้ายังคงไม่สู้ดีอยู่

“ในเมื่อจัดการเสร็จแล้วจะอยู่ที่นี่ต่อไปทำไม หรือจะให้ฉันไล่พวกนายออกไป?”

ท่าทางของเย่เทียนจะบอกว่าไม่โอหังคงไม่ได้ เขาไม่เห็นพวกซิงเฉียนหู่อยู่ในสายตาเลยสักนิด

ซิงเฉียนหู่รู้ว่าตัวเองบกพร่องหน้าที่ เขาหัวเราะเฝื่อนๆและเอ่ย “เรื่องวันนี้พวกเราจะรับผิดชอบเอง รบกวนคุณเย่ปกป้องประธานเฉินไว้ด้วยนะครับ พวกเราจะไม่เปิดเผยตัวตนของคุณแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน”

พูดจบซิงเฉียนหู่ก็โบกมือ ท้ายสุดแล้วบรรดาเจ้าหน้าที่เขตทหารก็ไม่ได้พูดอะไรสักประโยค และตามซิงเฉียนหู่ออกไปจากที่นี่