ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 101

“ภารกิจล้มเหลวแล้วเหรอ?”

ณ สถานที่แห่งหนึ่งในเจียงหนัน ในบ้านส่วนตัวธรรมดาหลังหนึ่ง ชายฉกรรจ์กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ใช่ครับ ล้มเหลวแล้ว”

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายฉกรรจ์ คือเจิ้นเซ่าเฉินอย่างคาดไม่ถึง!

เขาไม่ได้พาใครมาด้วย ถึงอย่างไรสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำนั้นสำคัญมาก ยิ่งคนรู้น้อยยิ่งดี

“ดูเหมือนว่าคนในเขตทหารเจียงหนันจะเข้ามาเกี่ยวข้องจริงๆ ไม่เช่นนั้น ด้วยฝีมือของลูกน้องสองคนของผม การบุกเข้าไปในฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่มีความสามารถในการป้องกันแทบจะเป็นศูนย์ มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย”

ดวงตาของชายฉกรรจ์หรี่ลง แสงระยิบระยับแวบผ่านเข้ามา

“เป็นไปไม่ได้ ผมจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของบริษัทแซ่เฉินอย่างใกล้ชิด ไม่เห็นแม้เงาของเขตทหารเลย”

เจิ้นเซ่าเฉินส่ายหัว

ชายกำยำยิ้มเยาะพลางพูดว่า “ถ้าเขตทหารต้องการแอบเข้าไปในบริษัทแซ่เฉินจริงๆ หมากที่คุณวางไว้ในบริษัทแซ่เฉินจะสืบเสาะเส้นสนกลในยังไง”

“ช่างมันเถอะ เรื่องนี้พักไว้ก่อน อันที่จริงการวิจัยก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ในเมื่อไม่สามารถจับเฉินหวั่นชิงได้ ก็รอจนกว่าพวกเขาจะทำการวิจัยและพัฒนาเสร็จ ค่อยไปแย่งเอาซึ่งๆ หน้า”

เขาแสดงความมั่นใจออกมาอย่างมากในขณะที่พูด ราวกับว่าสิ่งใดที่เขาต้องการ จะไม่มีอะไรที่หนีรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้

แต่เจิ้นเซ่าเฉินกลับไม่กล้าที่จะเชื่อ เขาพยักหน้าซ้ำๆ พลางพูดว่า “ทุกอย่างแล้วแต่พี่ใหญ่หมาป่าโลภจะสั่งมาเลย!”

ชายผู้นี้เป็นพี่ใหญ่ของแก๊งหมาป่าโลภที่สังหารทหารกล้าตายและหมาป่า!

…

ในเวลานี้ ภายในบ้านพัก เฉินหวั่นชิงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาจากอาการเจ็บปวด

เธอลืมตาขึ้นมองและพบว่าตนเองกลับมาถึงบ้านแล้ว เธออึ้งไปเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ พลันลุกขึ้นนั่งทันที ความเจ็บปวดส่งออกมาจากลำคอ

ต่อมาความทรงจำก่อนสลบไปก็ผุดขึ้นในหัวสมองของเธอ

“ฉัน...ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ก็ผมช่วยคุณไว้ยังไงล่ะ”

เย่เทียนเอ่ยปากพูดอย่างไม่ปิดบัง “คุณไม่รู้หรอกว่าสถานการณ์ในตอนนั้นคับขันแค่ไหน ผมเสี่ยงอันตรายบุกเข้าไปปราบเขา ช่วยคุณให้รอดตายจากทะเลเพลิงมาได้อย่างหวุดหวิด ผมทำได้ไม่เลวใช่ไหม?”

“คุณช่วยฉันออกมาเหรอ?”

เฉินหวั่นชิงขมวดคิ้ว ในน้ำเสียงมีความไม่เชื่อแฝงอยู่

ถึงอย่างไรก็มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในฐานการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ และเธอก็ได้ให้เย่เทียนออกไปตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่รู้ข่าวล่วงหน้า เย่เทียนจะมาทันเวลาได้อย่างไร?

จะว่าไปแล้ว อันธพาลสองคนนั้นแค่มองก็รู้ว่าไร้ความปรานี ซ้ำยังมีปืนอยู่ในมืออีก

แม้ว่าเย่เทียนจะมีความสามารถ แต่ก็ไม่มีทางมาช่วยเธอได้เร็วขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ร่างกายของเย่เทียนแทบไม่มีอาการบาดเจ็บเลย มันแตกต่างจากที่เขาบอกว่า “รอดตายหวุดหวิด” มาก!

“แน่นอน ผมเล่าความจริงให้คุณฟัง”

เย่เทียนนั่งลงตรงหน้าเฉินหวั่นชิงอย่างเต็มภาคภูมิ ถอนหายใจพลางพูดว่า “ผมไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะโหดร้ายขนาดนี้ จริงๆ แล้ว ผมได้ช่วยคุณสะสางปัญหามาแล้วครั้งหนึ่ง ก็เรื่องที่ท่าเรือนั่นแหละ ใครจะรู้ว่าฝ่ายนั้นจะกล้ามาอีก”

“ที่รัก คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตราบใดที่มีผมอยู่ที่นี่ ผมจะคอยปกป้องคุณเอง!”

“อ้อ ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ไม่นึกเลยว่าคุณจะยิ่ง...”

เฉินหวั่นชิงเห็นเขายิ่งคุยโวไปเรื่อยๆ ไม่จบสิ้น ก็อดแสดงสีหน้าเหยียดหยามไม่ได้

“ยิ่งเก่งกาจมากขึ้นเรื่อยๆ ใช่ไหม?”

เย่เทียนตัดบทเธอ แล้วพูดเองอย่างภาคภูมิใจ

“ไม่ใช่”

เฉินหวั่นชิงส่ายหน้าพลางยิ้มเยาะพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยว่าหน้าคุณจะหนาขึ้นเรื่อยๆ! คุยโวได้โดยไม่ต้องคิดเลย”