ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1028

“หมอนั่นอันตรายมาก!” ช่ายเหมยเป่าจ้องมองเย่เทียนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เย่เทียนเอามือลูบที่คางของตัวเอง แล้วมองเธอด้วยสีหน้าที่ขบขัน “ทำไม? เป็นห่วงผมเหรอครับ?”

ช่ายเหมยเป่ามองเขาด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ “คนเขาอุตส่าห์หวังดี!”

พูดจบก็เดินฟึดฟัดออกไป ส่วนชิโปโตะที่อยู่ข้างๆ ก็ทำหน้ายิ้มแล้วยื่นกุญแจห้องให้ “ท่านผู้นำ คุณไปพักก่อน เดี๋ยวผมขอไปหาเพื่อนคนหนึ่งเพื่อหาข้อมูลหน่อยครับ!”

“ระวังตัวด้วย!” เย่เทียนไม่ได้พูดเล่น อย่างน้อยจากที่เย่เทียนเจอๆ มา พวกเพื่อนๆ ของชิโปโตะนั้นค่อนข้างอันตรายเลยถ้าไม่ระวังหน่อยก็อาจถึงตายเอาง่ายๆ

เพราะตอนนี้พระสันตะปาปาเรียกชุมนุม การที่เหล่ายอดมนุษย์มารวมตัวกันอะไรก็เกิดขึ้นได้

ในตอนที่เย่เทียนเดินถือกุญแจมาถึง หน้าประตู ช่ายเหมยเป่าก็ถลึงตาใส่เขา

“มองอะไรหนักหนา เปิดประตู!” ช่ายเหมยเป่าพูดด้วยความโมโห

เย่เทียนเลิกคิ้วขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้? ผู้หญิงคนนี้ไม่มีความเจียมตัวในแบบของเชลยเลยรึไง! นึกว่าเขาโกรธไม่เป็นรึไง? แต่ไม่ว่ายังไงคืนนั้นก็เกิดเรื่องที่ไม่สามารถบรรยายได้แล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นการชดใช้กรรมที่วันนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วกัน

ส่วนเรื่องที่ว่าต่อไปจะใจร้อนอีกรึเปล่านั้น…หึหึ ร้องของผู้ชายจะพูดให้ชัดเจนขนาดนั้นทำไม

แต่ครั้งนี้ช่ายเหมยเป่าเคลื่อนไหวได้เร็วมาก พอเปิดประตูออกเธอก็พุ่งเข้าไปในห้อง แถมยังล็อกประตูด้วย

“นี่คุณทำอะไรเนี่ย!” เย่เทียนยืนอึ้งอยู่หน้าประตู

“หึหึ ครั้งนี้ไม่ต้องมาพูดว่าจะนอนโซฟาเลย ข้างนอกมีเตียง มีครบทุกอย่าง! ฉันดูว่าคนชั่วอย่างคุณจะใช้ข้ออ้างอะไรเข้ามา!” ช่ายเหมยเป่าพูดอย่างได้ใจ จากนั้นก็ทิ้งตัวไปข้างหลังอย่างงดงาม นอนลงบนเตียงนุ่มๆ

เย่เทียนไม่เคยรู้สึกเกลียดห้องชุดเท่าวันนี้มาก่อนเลย ชิโปโตะเองก็หวังดีอยากให้เย่เทียนได้อยู่สบายที่สุด แต่มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่ความหวังดีจะกลายเป็นเรื่องไม่ดีซะแล้ว

แต่หลังจากนั้นเย่เทียนก็เงยหน้า พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

วางของในมือลง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอย่างอื่น เสียงมือถือก็ได้ดังขึ้น ซ่านหงเลี่ยงโทรมา

“หัวหน้า มีอะไรให้ผมทำครับ?” เย่เทียนนวดไปที่หน้าผาก ภารกิจในครั้งนี้ไม่ง่ายเลย ถ้าเขาอยากให้มันสำเร็จไปอย่างราบรื่น เขาก็จำเป็นต้องลำบากหน่อยแล้ว

“เนื่องจากสาเหตุบางอย่าง ธิดางูเลยถึงก่อน ตอนนี้คุณอยู่ไหน? ผมจะให้เธอไปหาคุณ!” ซ่านหงเลี่ยงพูดมาตรงๆ

เย่เทียนแจ้งตำแหน่งของตัวเองไป “หัวหน้าครับ ที่นี่ผมเจอคนที่ชื่อว่าโคจิ กาโต้ ค่อนข้างหนักมือเลยครับ”

“โคจิ กาโต้? คุณบอกว่าเขาอยู่ที่ตูรินเหรอ?” พอซ่านหงเลี่ยงได้ฟังข้อมูลนี้ก็ถึงกับตกใจ “การเคลื่อนไหวของประเทศหยิงในครั้งนี้ก็ไม่ธรรมดา ในเมื่อแม้แต่หมอนี่ก็ออกโรง ถ้ามีโอกาส จัดการเขาซะ!”

เย่เทียน???ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนของความช่วยเหลือ แล้วทำไมจู่ๆ ดันมีภารกิจเพิ่มมาซะนี่? แต่กับพวกคนหยิงเย่เทียนก็ไม่ได้รู้สึกดีด้วยอยู่แล้ว อีกอย่างอีกฝ่ายก็เห็นเขาแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างตนกับยอดมนุษย์ของประเทศหยิง เกรงว่าทางนั้นคงทนไม่ไหวจนอยากมาหาเรื่องจะแย่อยู่แล้ว

“ครับ ยังมีอะไรสั่งอีกมั้ยครับ?”