ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1088

“เอาตามนี้ สิ่งแรกที่ผมต้องทำก็คือเข้าหากานโนเซน นากะผ่านทางนานาโกะ!” หลังจากที่เย่เทียนอธิบายแผนการของตัวเองเสร็จก็พูดออกมาด้วยความแน่วแน่

“ได้!”

“เห็นด้วย!”

หัวหน้าทีมกับเชคอฟหันมาสบตากันแล้วพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะตามที่เย่เทียนวางแผนมา เย่เทียนได้รับหน้าที่ในส่วนที่อันตรายที่สุดไปแล้ว ที่เหลือก็แค่งานที่ไม่ค่อยอันตรายอย่างการเก็บกวาดพวกลูกน้อง แล้วพวกเขายังมีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธด้วย?

“แต่ถ้าเป็นแบบนี้พวกสถานการณ์ของคุณก็จะค่อนข้างอันตรายเลยไม่ใช่เหรอ?” เชคอฟพูดจบก็ถามพร้อมขมวดคิ้ว

“หึหึ ผมเคยพูดไปแล้วไม่ใช่รึไง ขอแค่เราสามารถควบคุมกานโนเซน นากะได้ งั้นแผนที่วางไว้ก็ไม่ได้อันตรายแล้ว!” เย่เทียนพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

สำหรับเรื่องการทำลายนั้นเย่เทียนมีประสบการณ์ที่โชกโชนเลยล่ะ ส่วนเรื่องการควบคุมกานโนเซน นากะก็ต้องปล่ยให้เป็นหน้าที่ของช่ายเหมยเป่าแล้ว

ส่วนนานาโกะนั้น เย่เทียนมั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องเห็นด้วยกับแผนนี้แน่นอน เพราะทันทีที่แผนของเขาสำเร็จ ยอดมนุษย์ทั้งหมดของประเทศหยิงอาจจะตกอยู่ในความโกลาหลเพราะเรื่องนี้ก็ได้ ถึงตอนนั้นยังจะสนใจนานาโกะอีกเหรอ?

ยิ่งคิดเย่เทียนก็ยิ่งตื่นเต้น ความฮึดสู้ในใจของเขาก็ลุกโชนขึ้นมาทันที

“ตาแก่ ผมจะท้ายสู้กับคุณ!” ถึงการเปลี่ยนประเด็นที่รวดเร็วของเย่เทียนจะทำให้คนอื่นๆ ตกใจ แต่ทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องของเลือดปีศาจ ตอนนี้ทุกคนคงกำลังยิ้มที่ได้เห็นเย่เทียนถูกท่านจ้าวอัดแล้ว!

แต่สิ่งที่ทุกคนนึกไม่ถึงก็คือ หลังจากที่ได้ยินคำท้ายจากเย่เทียน ท่านจ้าวกลับเลือกที่จะปฏิเสธ!

“โอ๊ย! คนแก่จะฝืนสังขารไม่ได้ ฉันมันอายุมากแล้ว วันนี้ไม่ไหวแล้ว สู้ไม่ไหวแล้ว!” พูดจบท่านจ้าวก็เอามือขวาไปจับเอว แล้วเดินกระเผลกกระเผลกออกไป

แต่พอออกไปนอกห้องก็เห็นสาวสวยสองคนนั้น ท่านจ้าวจึงดีดตัวออกไป พุ่งเข้าไปอยู่ข้างๆ หญิงสาวทั้งสอง และไม่รู้ว่าพูดอะไร ไม่นานก็โอบหญิงสาวทั้งสองแล้วเดินจากไป เหลือไว้เพียงกลุ่มคนที่ในใจวุ่นวาย

“อะแฮ้ม ผมยังมีธุระต้องทำ ขอตัวก่อนนะ!”

“เออใช่ ผมก็เหมือนกัน เดี๋ยวก็จะออกเดินทางแล้ว ผมยังต้องไปเตือนพวกหมาป่ารุ่นเยาว์อีกว่าอย่าก่อเรื่องอะไรเข้า!”

ทุกคนต่างพากันเดินดุ่มๆ ออกไป เย่เทียนที่อยู่ตรงหน้าดูน่ากลัวมาก สายตาคู่นั้นราวกับจะกินคนแล้ว! แย่แล้ว! รีบหนี!

ต่างจากเย่เทียนที่อารมณ์ค่อนข้างดี ภายในโบสถ์คริสต์ที่ปกติค่อนข้างเงียบสงบตอนนี้กลับมีเสียงคนทะเลาะกันดังขึ้น

“แฟลิกส์ คุณต้องให้คำอธิบายกับผม! คำอธิบายที่สมบูรณ์แบบ!” อาร์ชบิชอป โบลล์ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนที่เคยมี ตวาดใส่แฟลิกส์ เสียงดัง น้ำลายที่ออกจากปากพุ่งใส่หน้า แฟลิกส์ อย่างชัดเจน

แต่ไม่ว่าโบลล์จะโกรธยังไง แฟลิกส์ ก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจ ราวกับโบลล์ที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงแค่อากาศ

“บัดซบ! คุณรู้รึเปล่าว่าเรื่องนี้มันก่อให้เกิดผลกระทบมากมายขนาดไหน? มีกองกำลังกว่าสิบฝ่ายเข้ามาประณามผมแล้ว คุณรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไอ้ตัวประหลาดนั่นไม่ไม่สมควรท่จะมีอยู่!” โบลล์บ่นอยู่ข้างๆ ไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงที่ขี้บ่นเลย

แฟลิกส์ ยังคงทำหน้าเรียบเฉย มีเพียงตอนที่ได้ยินคำว่าตัวประหลาดแววตาก็มีลำแสงที่เยือกเย็นวิ่งผ่าน จากนั้นเขาก็ลงมือแล้ว

ฝ่ามือใหญ่ๆ นั่นล็อกเข้าไปที่ลำคอของโบลล์ด้วยความเร็วที่ยากจะป้องกัน โบลล์ที่กำลังระบายอยู่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะจู่โจมเข้ามา เสียงที่พ่นออกมาก็หยุดลงทันที

“พูดพอรึยัง? ทำไมคุณถึงชอบทำแต่อะไรที่มันน่ารำคาญ!” แฟลิกส์ สบถออกมาจากนั้นก็ยกมือขึ้น แล้วยก โบลล์ลอยขึ้นจากพื้น