ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1103

เย่เทียนรู้สึกได้ถึงพลังปราณไหลเวียนอยู่ในร่างกาย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เห็นหน้าที่ทำเป็นเต็มไปด้วยหัวเราะที่สะใจ ปีศาจเลือดมีการคิดนึกอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือจะขยี้เย่เทียนให้แหลกไปคามือ！

“ตายซะ！” ปีศาจเลือดคำรามในลำคอ ติดตามด้วยพากระบี่ที่ทอประกายแสงแดงจ้าจนแสบตาพุ่งแทงใส่ลำตัวเย่เทียน

ถ้าการจู่โจมครั้งนี้เข้าถึงเป้า นั่นหมายถึงเย่เทียนหมดสิทธิ์ที่จะมีชีวิตแน่นอน！

คนมุงกันดูการต่อสู้กันอยู่ก็มีไม่น้อย ต่างก็ลุ้นดูภาพสยดสยองกันจนเหงื่อหยด มีแต่ท่านจ้าวที่มองเห็นตัวของเย่เทียนชักกระตุกอยู่สองสามทีก็พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “ดูท่าจะเพิ่งเข้าถึงสภาวะสุดยอด สมแล้วจริง ๆ ที่มีเนื้อตัวพิสดาร！”

เจ้าสำนักของสำนักหมอเทพมีความมั่นใจมากในยาสูตรลับเฉพาะของเขาเอง เมื่อได้รู้ถึงมีการกระตุ้นการใช้งานของผู้สืบทอดของท่านจ้าวแล้ว เขามองไปที่ปีศาจเลือดด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสมเพช

“ใช่เรอะ？” เย่เทียนทำเสียงฮึเบา ๆ ตามด้วยเงาร่างหายแวบไป ทำให้แรงอันหนักหน่วงของการแทงกระบี่ลงไปของปีศาจเลือดต้องเจอกับความว่างเปล่า

"สวบ！"

ปฏิกิริยาแทบจะไวเท่าความคิด ปีศาจเลือดจัดการกับปีกที่หลังของตัวเองให้โอบห่อหุ้มตัวของเขาเข้าแน่นเข้ามา แต่เขายังคงประเมินแรงขาของเย่เทียนต่ำไป

“ปึง！”

ปีศาจเลือดถูกเตะกลิ้งกระดอนออกไป เหมือนลูกหนังอัดติดแน่นบนผิวก้อนหินก้อนหนึ่งที่เห็นกองอยู่ทั่วไป

“เมื่อกี้แกอัดเอาซะมันมือมากเลยนะ！” เย่เทียนแสยะยิ้มเดินเข้าไปหาปีศาจเลือด แล้วยื่นมือออกไปคว้าจับข้อเท้าของปีศาจเลือด ปีศาจเลือดพยายามดิ้นแต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด

ปีศาจเลือดมาถึงขณะนี้ก็ได้ใช้พลังเกินไปขนาดหนัก จึงเมื่อเจอเย่เทียนที่กำลังคึกคักฮึกเหิมพลังเต็ม ปีศาจเลือดหมดปัญญาแม้จะดิ้นต่อต้านยังไม่ไหว！

“ตอนนี้สะใจไม่ไหวแล้วมั้ง？” เย่เทียนใช้มือเพียงข้างเดียวจับข้อเท้าปีศาจเลือด วาดควงแขนออกไป ดูเหมือนปีศาจเลือดที่อยู่ในมือเป็นเศษผ้าผืนหนึ่ง กวาดใส่พื้นเสียงดังครืน ๆ จนพื้นเกิดเป็นหลุมใหญ่เป็นหลุม ๆ

คนมุงกันดูการต่อสู้กันอยู่ก็มีไม่น้อย เหล่าบรรดายอดมนุษย์อเมริกัน กลุ่มคนไร้ปรานีอีกทั้งพวกกลุ่มจัดตั้งต่างก็หลบมุมแอบไปข้าง ๆ เห็นภาพที่เป็นอยู่ทำเอาหลายคนตื่นเต้นจนลูกตาจะถลนออกนอกเบ้า

ในใจที่พวกเขาคิดอยู่ในตอนนั้นว่าเย่เทียนน่าจะเป็นคนที่ตายคนนั้นถึงถูก แต่ใครจะไปคิดว่าไอ้คนที่หายใจกำลังจะขาด ดูแล้วจะต้องถูกขยี้แหลกตายคามือปีศาจเลือดคนนั้นกลับพลิกฟื้นคืนพลังคึกคักฮึกเหิมขึ้นมา

พูดถึงพวกกลุ่มยอดมนุษย์ที่ถนัดการต่อสู้แบบประชิดตัวนั้น การต่อสู้ของเย่เทียนกับปีศาจเลือดที่ผ่านมาก็ทำให้พวกเขาตื่นเต้นกันตาแทบระเบิด ทำเอาพวกเขารู้สึกถึงอารมณ์ดุเดือดที่เลือดพล่าน

การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายนั้นต้องว่าเป็นการแลกกันด้วยเลือดเนื้อระดับสุดยอดกันเลยทีเดียว！

แต่แค่เพียงพลิกตัวก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างหักมุมชนิดไม่มีใครคิดได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ได้แต่อ้าปากตาค้างมองเย่เทียนแสดงอานุภาพ

เจ้าปีศาจเลือดหนอ หลายครั้งที่ออกพลังประหนึ่งสายฟ้าฟาดจู่โจมใส่คู่ต่อสู้ กระทั่งดูเห็น ๆ ว่าคู่ต่อสู้ไม่มีแววที่สู้แม้แต่จะต้านรับยังไม่มี！

แต่ไอ้ตัวที่ดูผอมแห้งไม่เห็นว่าจะมีแรงพลังอะไรนั่นเป็นไง？ไม่เพียงรับมือกับปีศาจเลือดแบบซึ่ง ๆ หน้า ที่สำคัญเขากลับเอาชนะมาได้！ส่วนเจ้าปีศาจเลือดที่ใคร ๆ แค่ได้ยินชื่อก็หน้าถอดสีนั้นตอนนี้กลับเหมือนเศษผ้าผืนที่ถูกจับโบกสะบัดเล่น ทุเรศ สุดจะทุเรศจริง ๆ ！

เย่เทียนก็ได้ระบายความคับแค้นในใจออกได้หมดในที่สุด กู่ก้องเสียงกังวานอย่างดัง เหวี่ยงปีศาจเลือดในมือขว้างไกลออกไป กระแทกตกลงกับพื้นอย่างหนักหน่วง ขนาดยุบลงเป็นหลุมใหญ่

เห็นสภาพการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้ที่วางมาดเป็นผู้เหนือชั้นยืนอยู่บนยอดเขาหลายท่านนั้นกระดกมุมปากกันดุกดิก

เจ้าสำนักแห่งสำนักหมอเทพเกิดรู้สึกมีอะไรผิดปกติขึ้นมาในใจ มองตาท่านจ้าวถามไปว่า “ท่านจ้าว ของที่ข้าให้ท่านไปนั่นมันไม่น่าจะโหดถึงขนาดนี้นี่นา！”

โหด！ใช่ ก็ตัวนี้แหละ วิถีหลักของสำนักหมอเทพนอกจากเคล็ดวิชาลับบางอย่างแล้วล้วนแต่เน้นด้านอ่อนโยน มีที่ไหนจะเป็นความดุดันอย่างที่เย่เทียนแสดงออกแบบนี้？

“อ๋อ ข้ากลัวว่าฤทธิ์ยานั้นอ่อนไปเลยเติมอะไรบางอย่างของข้าลงไป！” ท่านจ้าวยิ้มแหย ๆ พูดออกไปคำหนึ่ง