ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1102

เหนือขึ้นไปจากหุบเขาตรงบริเวณหัวเขา ท่านจ้าวกับคนทั้งกลุ่มยืนอยู่ที่นั่น

ถ้าเย่เทียนมองเห็นคงต้องตะโกนทักทาย คนทั้งกลุ่มนั้นจะมีปรมาจารย์ไร้เจตสิกกับนักพรตเต๋าชิงเฟิง！

แต่บรรดาเจ้าสำนักที่เป็นปูชนียบุคคลที่น่าเคารพนับถือในใจของเย่เทียนเหล่านี้ตอนนี้กลับกำลังวิจารณ์นินทาเขาอยู่

“ดูท่าผู้นำของพวกเรานี้มีความก้าวหน้าในช่วงนี้ขึ้นไปได้ไม่น้อยเลยนะ！” นักพรตเต๋าชิงเฟิงวางมาดเหนือชั้น มือไพล่หลังข้างหนึ่ง สะพายกระบี่ยาวพาดหลัง ดูบุคลิกสมสง่าไม่เบา

“กระบวนท่าฝ่ามือจ้งเหินไป่เหอนี้เป็นหนึ่งในเจ็ดกระบวนฝีมือระดับสุดยอด ที่ไม่เห็นมีใครฝึกได้มานานปีแล้ว ผู้นำของพวกเราคนนี้มีคุณลักษณ์พิเศษระดับฟ้าบันดาลจริง ๆ มีความสามารถใช้เวลาอันสั้นฝึกวิชากระบวนหมัดนี้ได้อย่างคล่องแคล่วใช้ได้ดั่งใจ ช่างยากแท้ ช่างหาได้ยากแท้จริง ๆ ！”

ทุกคนในกลุ่มผงกหัวพยักหน้า แต่บนใบหน้าแต่ละคนเป็นรอยยิ้มที่แฝงด้วยเลศนัย

ถึงยังไงก็ยังมีเจ้าสำนักแห่งสำนักหมอเทพยังพอมีน้ำใจ มองดูเย่เทียนที่ยืนหยัดสู้อย่างยากลำบากก็ได้พูดออกมาว่า “เท่าที่พวกเราดูกันเป็นไง？พลังฝีมือไอ้เจ้าปีศาจเลือดตัวนี้เหนือความคาดหมายพวกเรามาก ท่านผู้นำคงไม่เป็นไรมั้ง！”

“วางใจได้ ข้าได้วางแผนเตรียมพร้อมไว้แล้ว ของที่ท่านให้ข้านั้นได้ถูกข้าแอบฝังใส่เข้าไว้ในตัวของท่านผู้นำอย่างไม่รู้ตัวแล้ว ดูตามสภาพการณ์แล้วน่าจะใกล้เปิดแล้ว” ท่านจ้าวพูดอมยิ้มอยู่ข้าง ๆ

“ท่านก็อย่าได้พูดอะไรมากไป ความรู้สึกที่ได้ตบผู้นำเล่นมันช่างสะใจดีแท้！” ท่านจ้าวพูดสรุปตบท้ายไป ก็ด้วยเย่เทียนไม่ได้อยู่ด้วย มิฉะนั้นคงต้องเล่นงานเขาอย่างเอาเป็นเอาตายแน่！

ปรมาจารย์ไร้เจตสิกมองหน้าเจ้าสำนักแห่งสำนักหมอเทพ “อมิตตาพุทธ ที่พวกเรามาในครั้งนี้มีเรื่องใหญ่ที่ต้องทำ เรื่องทางด้านของท่านผู้นำคงไม่ใช่เรื่องที่พวกเราต้องใส่ใจ ต้องเรื่องเกี่ยวกับพวกนักรบกองกำลังครูเสดนั้นสิที่ต้องปวดหัว！” “หลายปีมานี้ข้าคอยจับตามองพฤติกรรมของพระสันตะปาปาท่านนี้อยู่ แต่ข้าก็มองเขาไม่ออก！” ท่านจ้าวขมวดคิ้ว มองไปทางด้านหลังของหุบเขาแล้วส่ายหน้า

ท่านจ้าวเป็นผู้ที่ไม่มีใครที่จะรู้จักใครต่อใครได้ชัดเจนกว่าเขาอีกแล้ว พอได้ยินท่านจ้าวพูดมาแบบนี้ พวกกลุ่มปรมาจารย์ไร้เจตสิกต่างก็มีสีหน้าหนักใจ “ดูท่าครั้งนี้ต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่！”

ท่านจ้าวเก็บหน้าทะเล้นขึ้นอย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็น “เหตุการณ์ครั้งนี้จะแปรสภาพในรูปไหนคงต้องรอผู้นำหนุ่มน้อยของพวกเราท่านนี้แล้ว”

“พูดอย่างนี้หมายถึงยังไง？” ทั้งหมดพอได้ยินที่พูดก็ต่างหันมองไปยังตัวเขา

“ท่านผู้นำมีปัญญาหลักแหลมอย่างเหนือชั้น และดูมีศักดิ์ศรีบารมีกับตัว ที่พระสันตะปาปาคิดอยากทำนั้นไม่พ้นจากความใคร่อยากแข่งบารมีลิขิตฟ้า อยู่รับบุญควันธูปที่มนุษย์เดินดินบูชาให้มากแล้ว เลยคิดอยากจะใหญ่ให้ยิ่งขึ้นไปอีก！”

ท่านจ้าวสะบัดฮึออกจมูกเบา ๆ “หนังสือเล่มที่ว่านั้นถึงข้ายังไม่เคยเห็น แต่คงไม่แคล้วเป็นเรื่องเกี่ยวกับชะตาลิขิต แต่ทว่าเรื่องชะตาลิขิตนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาแก่งแย่งกันได้เลยนะ ไอ้แก่นั่นมันคงจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว！”

พวกกลุ่มปรมาจารย์ไร้เจตสิกก็ไม่ได้ต่อความใด ๆ ได้แต่ต่างคนต่างมองหน้ากัน “หวังว่าเป็นแค่นั้น！”

“หึ ๆ พวกท่านก็อย่ามัวทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกันอยู่เลย ผู้นำของพวกเราคนนี้ไม่ธรรมดา！” ท่านจ้าวพูดจบก็หัวเราะทำเชิดคางมองไปที่เย่เทียน

ฝ่ายตัวเย่เทียนไม่เคยคิดรู้สึกถึงว่าการสู้ศึกจะมีเหตุการณ์ยากลำบากขนาดนี้ ร่างกายของเขาตอนนี้ดูเชื่องช้าลง ไม่ใช่ถูกพิษหรือเป็นอะไร แต่เป็นความเหนื่อยล้ามาก！

ด้วยมาตรฐานร่างกายของเย่เทียนยังรู้สึกถึงกับเหนื่อยล้า จะเห็นได้ถึงความยากลำบากของการสู้ศึกในครั้งนี้