ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1120

ยอดมนุษย์ทุกคนล้วนเชื่อฟังคำสั่งของผู้แข็งแกร่ง ดังนั้นเมื่อบาทหลวงเขาเอาชนะซิต้าได้อย่างรวดเร็ว จึงได้เพียงเสียงชื่นชมยกย่องเท่านั้น ไม่มีใครโง่พอที่จะก้าวออกไปวิพากษ์วิจารณ์เขาเรื่องการใช้ความรุนแรงกับผู้หญิง

แน่นอนว่าอาจเป็นเพราะใบหน้าที่หล่อเหลาของบาทหลวง ที่ทำให้ผู้คนต่างชื่นชอบเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร

รอยยิ้มผุดขึ้นในดวงตาของกานโนเซน นากะ จากนั้นเขาก็ลอบโจมตี เย่เทียนถูกผลักขึ้นไปบนสังเวียนต่อสู้อย่างคาดไม่ถึง

เย่เทียนประมาทเกินไป ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นกานโนเซน นากะอยู่ในสายตา แต่ตอนนี้เขาเห็นว่าชายคนนี้ซ่อนอะไรไว้อย่างมิดชิดจริงๆ! ทันทีที่ลงมือเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว!

บนสังเวียนต่อสู้เย่เทียนดูไร้เดียงสา ส่วนกานโนเซน นากะกลับยักไหล่ เผยรอยยิ้มอันชั่วร้าย

นานาโกะวางมือลงบนดาบซามูไร แต่เย่เทียนกลับส่ายหัวเงียบๆ

โดยปกติแล้ว เย่เทียนควรทำตัวเป็นสุนัขจนวินาทีสุดท้ายจึงจะได้รับผลประโยชน์สูงสุด แต่ใครจะไปคิดว่าความประมาทชั่ววูบของเขาจะถูกคนฉวยโอกาส!

ช่างมันเถอะ ทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับสิ่งนั้นไม่ใช่เหรอ?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่เทียนก็มองกานโนเซน นากะด้วยรอยยิ้ม มันน่าเบื่อมากที่จะต้องประลองกับคนที่กำลังจะตาย! ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเย่เทียนเห็นความแข็งแกร่งพลังของฮิวจ์ เขาก็รู้สึกคันไม้คันมือ

อนิจจา ดูเหมือนว่าแผนของเราจะต้องเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

เย่เทียนทอดถอนใจอยู่ภายในใจ แล้วมองขึ้นไปที่บาทหลวง

เย่เทียนกำลังสังเกตบาทหลวง บาทหลวงก็กำลังสังเกตเขาเช่นกัน สำหรับชาวตะวันออกคนนี้ บาทหลวงมีสัมผัสว่องไวได้ถึงความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ ถึงอย่างไรก็มียอดนุษย์จำนวนไม่มากที่สามารถทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายได้

“ผมบอกว่าผมถูกคนผลักขึ้น คุณเชื่อไหม?”

“ผมเชื่อ!”

???

เย่เทียนถึงกับอึ้งไปในทันที บัดซบ สคริปต์นี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล! พี่ชาย คุณพูดแบบนี้ทำให้ผมต้องเกเรอีกแล้ว! มันน่าเศร้ามาก!

“ผมสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ในดวงตาของคุณ นี่คือการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่ง!”

บาทหลวงพูดจบก็วางเท้าชิดกัน พยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม ดูท่าทีสุภาพอ่อนโยนและจริงจัง เต็มไปด้วยมีกลิ่นอายของชนชั้นสูงในโลกตะวันตก ทำให้เย่เทียนยังมือยั้งใจไม่ได้!

ชายผู้นี้มีพิษจริงๆ! ไม่ถูก คนที่หล่อกว่าตนล้วนมีพิษ แม้ว่าเขาจะหล่อกว่าตนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ลิงตะวันออก คุณจะสู้หรือไม่?”

“ฮ่าฮ่า รูปร่างแบบนี้ ผมไม่คิดว่าเขาจะต้านทานหมัดจากบาทหลวงได้แม้แต่หมัดเดียวด้วยซ้ำ! มีใครอยากพนันกันสักหน่อยไหม?”

กลุ่มคนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเมื่อเห็นเย่เทียนมีรูปร่างแบบนี้ ส่วนเย่เทียนเมื่อเขาได้ยินคำว่าลิงตะวันออก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปในทันที มองลงมาด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

คนผิวดำถักเปียสกปรกมีสีหน้าแสดงความประชดประชัน ราวกับว่าไม่ได้เห็นเย่เทียนอยู่ในสายตาเลย

“ผมเกลียดคนปากเหม็นที่สุด!” เย่เทียนหรี่ตาและพูดออกมาประโยคหนึ่ง ไม่มีความโกรธเจืออยู่ในคำพูดของเขา แต่บาทหลวงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากลับขมวดคิ้วขึ้นมา

ผู้แข็งแกร่งจะยอมทนถูกดูหมิ่นเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาไม่ได้พูดอะไร มีแต่ใบหน้าของเขาที่เย็นชาลง