ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1170

พอเฉินหวั่นชิงเอายาสมุนไพรมาเย่เทียนก็ไม่รีรอแม้แต่น้อย รีบทำหารปรุงยาทันที

หลังผ่านไปประมาณสามชั่วโมง เย่เทียนถึงได้เดินออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

หลังจากที่กินยาเข้าไป เหลียงเยว่หรูก็เริ่มไอ

ทุกครั้งที่ไอก็จะมีเลือดสีดำป่ะปนออกมาด้วย อุณหภูมิร่างกายก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ สถานการณ์ไม่ค่อยน่าดูสักเท่าไหร่

“เย่เทียน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“รีบใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ด ทำให้อุณหภูมิร่างกายลดต่ำลง!”

พูดจบเย่เทียนก็รีบเอาเข็มเงินออกมา แล้วแทงลงไปตามตัวของเหลียงเยว่หรู

หลังจากที่ฝังเข็มเสร็จ มันก็ทำให้เขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

“หวั่นชิง คุณช่วยประคองเยว่หรูก่อน!”

พูดจบเย่เทียนก็ตบไปที่หลังของเหลียงเยว่หรูเบาๆ ระหว่างนั้น เย่เทียนก็ค่อยๆ ถ่ายทอดพลังชี่แท้เข้าไปทีละน้อย แสงสีทองก็ได้สว่างขึ้นที่ฝ่ามือของเขาเหมือนกัน

“ผุบ!”

เหลียงเยว่หรูพ่นเลือดออกมาคำใหญ่ กระจายเต็มโต๊ะ แถมยังมีเสียงซู่ซ่าดังขึ้นด้วย บ่งบอกว่าพิษนี้รุนแรงแค่ไหน

“ตอนนี้ต้องปล่อยไว้แบบนี้ก่อน!”

เย่เทียนหายใจเข้าลึกๆ ถึงอาศัยเครื่องรางทิพย์จะทำให้เขาบรรลุถึงแดนผนึกจินตันได้ในทีเดียว แต่หลังผ่านการต่อสู้ครั้งใหญ่มา พลังชี่แท้ของเขาก็เผาผลาญไปมากพอสมควร

แต่สิ่งที่ทำให้เขาปวดหัวคือ ถึงฝีมือจะเพิ่มขึ้นแต่มันก็กินพลังงานมากขึ้นเหมือนกัน

จากทรัพยากรในตอนนี้ ถ้าเขาคิดจะรักษาพลังให้อยู่ในระดับสูงสุดเป็นเวลานานกลับเป็นเรื่องที่ยากมาก

ในที่สุดตอนนี้เย่เทียนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกคนที่แข็งแกร่งพวกนั้นถึงชอบไปซ่อนตัวเพื่อฝึกตน เพราะการที่จะออกมามันต้องจ่ายค่าตอบแทนที่มากเกินไป!

จะชดเชยพลังชี่ทิพย์ที่เสียไปยังไงช่างเป็นปัญหาที่ใหญ่หลวงจริงๆ จะให้หวังพึ่งเครื่องรางทิพย์ทุกครั้งก็คงไม่ได้มั้ง!

“คุณไม่มีวิธีอะไรเลยเหรอคะ?” ตอนนี้เฉินหวั่นชิงถือว่าเข้าใจความสามารถของเย่เทียนแล้ว จึงอดที่จะถามด้วยความร้อนใจไม่ได้

“พิษนี่มันโหดมาก ผมทำได้แค่ใช้พลังชี่แท้ผนึกมันไว้เท่านั้น ส่วนเรื่องที่เยว่หรูจะฟื้นขึ้นมาได้เมื่อไหร่ก็อีกเรื่องหนึ่ง มันต้องขึ้นอยู่กับตัวเธอเองแล้ว!” เย่เทียนขยี้หว่างคิ้ว

“คุณเองก็ไม่ต้องร้อนใจไป ฉันเชื่อว่าคุณต้องหาทางได้แน่!”

กับเหลียงเยว่หรูนั้นในใจของเฉินหวั่นชิงค่อนข้างซับซ้อน แต่ไม่ว่ายังไงมันก็สำคัญไม่เท่าชีวิต

เหลียงเหวินเห้าทีตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่เมืองเอกพอได้รับสายจากลูกน้องก็ตกใจอย่างมาก

“ว่าไงนะ? คุณหนูเป็นยังไงบ้าง?”

“ตอนนี้ยังไม่ได้รับข้อมูลอะไร เรื่องในครั้งนี้หน่วยย่อยของประเทศเป็นคนรับช่วงต่อ ตอนนี้เราจึงยังไม่สามารถหาข้อมูลจากในนั้นได้ครับ”

“ซ่านหงเลี่ยง!” เหลียงเหวินเห้าพยายามฝืนตัวเองให้ใจเย็นลง หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่งก็หยิบมือถือที่เก็บไว้ใต้ลิ้นชักของโต๊ะทำงานมานานออกมา

การที่เหลียงเหวินเห้ามาถึงวันนี้ได้ก็มีเส้นสายที่กว้างขวางเหมือนกัน

ไม่นานเขาก็หาเบอร์ของซ่านหงเลี่ยงเจอ

“หัวหน้าซ่าน ผมคือเหลียงเหวินเห้า! ยินดีที่ได้รู้จักครับ!”

“ประธานเหลียงอะไรไร้สาระละก็ไม่ต้องพูดแล้ว เหตุการณ์ในครั้งนี้ไม่ว่าใครก็ต้องรับผิดชอบ!” ตอนนี้หัวของซ่านหงเลี่ยงยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว หลังจากที่นายพลเฝิงดึงดันที่จะขังนักบู๊พวกนั้นเอาไว้ เบอร์ของเขาก็ถูกโทรเข้ามาจนเเทบไหม้แล้ว!

“หัวหน้าซ่านเข้าใจผิดแล้ว! ลูกสาวบ้านผมดื้อรั้น ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน แต่ตอนนี้ผมขอถามเรื่องลูกสาวได้มั้ยครับว่าเป็นยังไงบ้าง?”

“เหลียงเยว่หรูเหรอครับ?” ซ่านหงเลี่ยงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดสิ่งที่ทำให้เหลียงเหวินเห้าต้องตกใจออกมา

“ตอนนี้เธอน่าจะอยู่กับเย่เทียนครับ!”

เฝิงเจิ้นเหอพูดจบก็พูดเสริมไปว่า “เนื่องจากคนพวกนี้มีความเกี่ยวข้องกับบริษัทแซ่เฉินค่อนข้างมาก ควรจัดการยังไงก็ต้องให้คุณตัดสินใจด้วย!”

“เข้าใจแล้วครับ!”

นี่ถือเป็นการเข้าหาอย่างมากแล้ว จะให้เย่เทียนปฏิเสธความหวังดีของอีกฝ่ายก็ไม่ได้

ประเด็นคือการรักษาเหลียงเยว่หรูอาจจะต้องให้ทางการช่วยด้วยก็ได้ แถมเย่เทียนก็อยากเข้าร่วมการขุดคุ้ยเบาะแสแบบนี้เหมือนกัน

ไม่แน่อาจจะค้นพบเศษเครื่องรางทิพย์ที่มากขึ้นก็ได้ และอาจจะได้เครื่องรางที่สมบูรณ์ด้วย!

เหลียงเหวินเห้าไม่ได้ช้าไปกว่าเฝิงเจิ้นเหอเท่าไหร่

พอเย่เทียนวางสาย เฉินหวั่นชิงก็ยื่นมือถือมาให้เขา ประมาณว่าให้เย่เทียนรับสาย

“เย่เทียนพูดครับ!”

“เย่เทียน? ตอนนี้อาการของเยว่หรูเป็นยังไงบ้าง?”

“คุณลุงเหลียง ผมจะพูดแบบไม่ปิดนะครับ ตอนนี้อาการของเยว่หรูแย่มาก!’

“ว่าไงนะ?” เหลียงเหวินเห้าเป็นคนที่ค่อนข้างเคร่งขรึม เวลาทำงานหรือพูดก็ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าสักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่เขาได้รู้สถานการณ์ที่แท้จริงของเหลียงเยว่หรูก็เก็บอาการไม่อยู่อีกต่อไป

“อีกเดี๋ยวฉันจะถึงเมืองเจียงหนัน ไม่ว่าต้องใช้วิธีอะไร ก็ต้องช่วยเยว่หรูให้ได้!”

“ครับ!”

ไม่รู้ว่ารถของเหลียงเหวินเห้าขับมาเร็วขนาดไหน หลังจากที่วางสายไปไม่นาน ขบวนรถของเหลียงเหวินเห้าก็มาถึงหน้าวิลล่าของเฉินหวั่นชิงแล้ว

“เยว่หรู!”

ตอนที่เหลียงเหวินเห้าเจอเหลียงเยว่หรู ชายวัยกลางคนที่เคยน่าเกรงขามคนนี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า พอเห็นเข็มที่ฝังอยู่ตามตัวก็ไม่กล้าสัมผัส ทำได้แค่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดเท่านั้น