ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1197

“เป็นอย่างไร? อยากจะลองวัดกันดูสักหน่อยไหม?” ชู่เฟิงมองเจี่ยงเจิ้งไห่อย่างขี้เล่น

เจี่ยงเจิ้งไห่ตกตะลึง แล้วก็เยาะเย้ยเช่นกัน “เอาสิ! งั้นก็มาดูกันว่าใครจะฆ่าใครก่อน!”

ชู่เฟิงออกแรงที่ปลายเท้าของเขา กลายเป็นเงาดำและลอยไปทางเย่เทียน เจี่ยงเจิ้งไห่ก็ไม่เต็มใจที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง และก็ตามไปด้วยเช่นกัน

ในเวลานี้ผู้คนส่วนใหญ่ที่อยู่รายล้อมดอกบัวทองทะเลทรายก็ได้วิ่งไปหาเย่เทียน

สำหรับพวกเขาแล้วเครื่องรางทิพย์ที่มีความสามารถโจมตีก็เป็นสมบัติชิ้นหนึ่งที่ไม่สามารถละทิ้งได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจากวิสัยทัศน์ในปัจจุบัน ดาบยาวเล่นนี้อาจจะเป็นเครื่องรางทิพย์ระดับสูงอีกด้วย!

เย่เทียนหลับตาแน่นในเวลานี้ และเมื่อบ้านพังทลายลง มือของเขาก็ได้จับอยู่ที่ด้ามดาบยาวแล้ว

“ไอ้คนต่ำต้อย ความโชคดีของเจ้าข้าจะช่วยเก็บไว้ให้แล้ว!”

ชายคนหนึ่งที่มีตาน่าเกลียดและเจ้าเลห์มาถึงที่ตรงหน้าเย่เทียนเป็นอันดับแรก เหยียดฝ่ามือของเขาออกมาและคว้าไปทางเย่เทียน และมุมปากของเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกส่วนโค้งขึ้นมาอย่างได้ใจ

เขาเป็นลูกศิษย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของสำนักเซินซิง และความสามารถของการหลบหนีที่ยอดเยี่ยมเพียงพอที่จะดูถูกเหล่าฮีโร่

ดูเหมือนว่าโอกาสเช่นนี้จะสร้างขึ้นเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ดอกบัวทองทะเลทรายนั้นสำคัญกว่าจริงๆ แต่สำหรับเขาแล้ว ดาบยาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมาะกับเขามากกว่า!

ตราบใดที่เขาได้ดาบยาวมา เขาก็สามารถละทิ้งดอกบัวทองแห่งทะเลทรายได้อย่างสมบูรณ์!

เขารู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

เพียงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะคำนวณสิ่งหนึ่งผิดไป

เย่เทียนอ่อนแอและเปราะบางอย่างที่เขาคิดจริงหรือไม่?

เมื่อฝ่ามือของชายคนนี้กำลังจะเหยียดไปถึงต่อหน้าเย่เทียน เย่เทียนที่หลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาในทันที

สายตานั้นทำให้ผู้คนตกใจกลัว และก็ทำให้เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งโดยตรง

“ต่ำต้อยงั้นเหรอ?”

เย่เทียนตะคอกออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นดาบยาวในมือของเขาก็หันไปเล็กน้อย และแสงสีแดงก็หายวาบไป

พวกที่เรียกว่าลูกศิษย์สำนักเซินซิงนั้นเลื่อนไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้น.......ก็ไม่มีหลังจากนั้นอีกเลย

เมื่อร่างของเขาแยกเป็นสองซีกและหล่นลงกับพื้น บรรดาผู้ที่สมองมีปัญหาพุ่งเข้าต่างก็หยุดร่างกายของตัวเอง และมองไปที่เย่เทียนด้วยความประหลาดใจ

คนที่มีจิตสำนึกในตัวมักจะเป็นผู้ฉลาด

พวกเขาล้วนเป็นผู้ชั้นยอดในโลกบู๊โบราณ และแน่นอนว่าพวกเขาสามารถเห็นความแข็งแกร่งของเย่เทียนได้อย่างชัดเจน และไม่มีใครกล้าเห็นเขาอย่างชัดเจน

สมบัติมันล้ำค่าจริงๆ แต่เมื่อเทียบกับชีวิตแล้วมันไม่ถือเป็นอะไรเลย

“โอ๊ย? มันช่างรุนแรงมากเลยทีเดียว!”

เสียงขี้เล่นของชู่เฟิงก็ดังมาจากด้านหลังเย่เทียน

เย่เทียนไม่ได้ใช้ความคิดเลย หันดาบยาวในมือของเขา และฟันลงไปที่เขาโดยตรง

ดาบยาวฟาดผ่านชู่เฟิงแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บใดๆ และชู่เฟิงยังคงมีรอยยิ้มที่เจ้าเลห์อยู่บนใบหน้า

“เศษเงา?”

“มีความรู้นิ! แม้ว่าเจ้าจะมาจากโลกภายนอก แต่ก็ไม่เป็นไร ฉันเชื่อมั่นในความแข็งแกร่ง และส่งมอบดาบยาวออกมา ฉันสามารถพิจารณาปล่อยให้คุณมีชีวิตอยู่ได้!” ชู่เฟิงยังคงรักษาน้ำเสียงที่สง่างามของเขาไว้

“ไว้ชีวิตฉันงั้นเหรอ?” มุมปากของเย่เทียนยกขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างแท้ของชู่เฟิงในระยะไกล

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังมองไม่เห็นสถานการณ์เลย! ช่างมันเถอะ เพราะยังไงก็มาจากโลกภายนอก ฉันเดาว่าเจ้าจะเป็นผู้ยอดฝีมืออยู่ที่นั่นจริงๆ แต่อยู่ในโลกบู๊โบราณ เจ้าจะยังถือเป็นอะไรได้อีก!”

หลังจากที่ชู่เฟิงพูดจบ เขาก็ถอนหายใจเบาๆ “ฝ่ามือไล่ลม!”

ร่างของชู่เฟิงได้รวมเข้ากับในความมืดอีกครั้ง

และฝ่ามือของชู่เฟิงจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นข้างๆ เย่เทียน ซึ่งแต่ละครั้งมันก็เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นภาพลวงตา แต่ละครั้งที่ตกลงสู่บนร่างกายนั้นมันไม่ใช่ประสบการณ์ที่ดีอย่างแน่นอน

“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้ฉันดูว่าโลกบู๊โบราณของพวกเจ้าแข็งแกร่งแค่ไหน! ดูสิว่าฉันจะตัดอุ้งเท้าสุนัขของเจ้าทิ้งได้หรือไม่!”

แววตาที่โหดเหี้ยมฉายแววผ่านดวงตาของเย่เทียน

จักรพรรดิสังหารฟ้าดิน!