ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1198

เจี่ยงเจิ้งไห่ขมวดคิ้ว ในเวลานี้เย่เทียนรู้สึกเป็นภัยคุกคามต่อเขามากขึ้น ซึ่งมันทำให้เขาลังเลใจเล็กน้อย

เขาบ้าคลั่งมาก แต่เขาก็รู้วิธีรักษาชีวิตด้วย!

“คนเราจะโลภเกินไปไม่ได้! เครื่องรางทิพย์ตัวนี้เจ้าสามารถเอาไปได้ และตอนนี้เจ้าสามารถออกไปได้แล้ว!” ในที่สุดเจี่ยงเจิ้งไห่ก็ยอมประนีประนอม เขารู้สึกกลัวแล้ว!

เย่เทียนหัวเราะและส่ายหัวเบาๆ จากนั้นก็หยิบดาบยาววิญญาณแดงไว้ในมือ เขาชี้ไปที่ดอกบัวทองทะเลทรายที่อยู่ไกลออกไป “อันนั้น ฉันก็จะเอาเหมือนกัน!”

เจี่ยงเจิ้งไห่ขมวดคิ้วอย่างแน่นหนา “เจ้ามาจากโลกภายนอก ฉันสามารถเข้าใจอารมณ์ของเจ้าได้ แต่ยังมีอีกหลายสิ่งในโลกนี้ที่เจ้ายังไม่รู้! อย่าปิดกั้นทางของตัวเองเลย!”

เย่เทียนหัวเราะ “ข้าจะสอนความจริงให้เจ้าได้รู้จัก ถ้าเจ้าต้องการจะสอนผู้อื่นเจ้าต้องมีกำลังเพียงพอก่อน! เจ้า! เจ้ายังไม่คู่ควร!”

หลังจากพูดจบวิญญาณสีแดงในมือก็หมุนกลับ เย่เทียนก็เร่งตัวขึ้นทันที

รูม่านตาของเจี่ยงเจิ้งไห่หดตัว “บ้าคลั่งจริง! ในเมื่อเจ้าจะรนหาที่ตายเอง งั้นฉันก็จะทำให้เจ้าสมหวัง!”

“ทุบตีกูแล้วยังจะมาพูดมากอยู่ที่นี่อีก ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน!” เย่เทียนกำดาบยาววิญญาณแดงไว้ในมือแล้วฟันลง

แม้ว่าเย่เทียนจะไม่ค่อยรู้เรื่องวิชาดาบนัก แต่วิถีของวิชาบู๊นั้นเข้าเส้นทางเดียวกันอยู่แล้ว บวกกับการสนับสนุนของคัมภีร์หวง แม้ว่าพวกเขาจะฟันกันอย่างไม่เป็นท่า ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถห้ามไว้ได้

“บ้าเอ๊ย!”

สีหน้าของเจี่ยงเจิ้งไห่มืดมนอย่างยิ่ง และเหรียญทองแดงในมือของเขายังคงขว้างใส่เย่เทียนอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าส่วนใหญ่จะถูกเย่เทียนดีดปลิวออกไป แต่ก็สามารถขัดขวางการโจมตีของเย่เทียนได้อย่างสำเร็จ

“พวกเจ้ามัวแต่รีรออะไรอยู่! ตามอารมณ์ของเขาแล้วจะปล่อยพวกเจ้าไปได้งั้นหรือ?”

เจี่ยงเจิ้งไห่ตะโกนใส่ผู้ชมที่อยู่ตามรอบข้างอย่างโกรธจัด

“ไม่ใช่มั้ง ผู้ชายคนนี้จะบ้าคลั่งแบบนี้จริงๆ เหรอ!”

“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าเครื่องรางทิพย์จะให้ความมั่นใจกับเขามากเกินไป ดอกบัวทองแห่งทะเลทรายนี้ยังอยากจะกลืนเพียงลำพัง นี่มันกำลังรนหาที่ตายชัดๆ!”

“ตระกูลลั่วของเราไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเก่งกล้ามากขนาดไหน!”

ด้วยการตะโกนของเจี่ยงเจิ้งไห่ ผู้ชมรอบข้างต่างก็ตัดสินใจเลือกข้างเช่นกัน

“รนหาที่ตาย!”

ในขณะที่เย่เทียนกำลังจะไล่โจมตีเจี่ยงเจิ้งไห่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกร่างกายหนักขึ้น หันศีรษะไปมอง มีผู้ชายที่มีพัดในมือเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ เขา

มีแสงสีฟ้าติดอยู่บนร่างกายเขา นี่ถึงเป็นสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ความเคลื่อนไหวของเขาช้าลง

ไม่มีอะไรจะพูด ในเมื่อเจ้ากล้าที่จะลงมือ งั้นก็ไปตายเถอะ!

ในเวลานี้เย่เทียนไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตัวเอง และความโกรธก็ได้ทำให้เกิดหมอกสีแดงในดวงตาของเขา และเมื่ออารมณ์ของเย่เทียนได้รับผลกระทบ ดาบยาววิญญาณแดงในมือของเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นพิเศษ

“ฮ้วด!”

ร่างกายของเย่เทียนกลายเป็นแสงดาบไปทั้งคน และก็ได้ตรงเข้าไปต่อหน้าคนที่แอบยิงธนู

ในเวลานี้การเย้ยหยันบนใบหน้าของอีกฝ่ายยังไม่ได้หายไป จากนั้นก็ค่อยๆ กลายเป็นความกลัว และท้ายที่สุดก็ยิ่งมึนงงเข้าไปอีก

เพียงแต่ในตอนนี้ศีรษะของเขาถูกแยกออกจากร่างกายของเขาไปแล้ว สำหรับพัดด้ามจิ้วนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นเครื่องรางทิพย์ และเย่เทียนก็ได้คว้ามันไว้ในมือโดยตรง

ดูด!

พลังชี่แท้ที่อ่อนแอแต่เดิมถูกเติมเต็มในทันที หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่เจี่ยงเจิ้งไห่ด้วยการแสดงออกที่โหดเหี้ยม

ในเวลานี้เจี่ยงเจิ้งไห่มีความรู้สึกว่าถูกสัตว์ร้ายจับจ้อง ทำให้เขาขนลุกไปทั่วร่างกาย และร่างกายของเขาก็หลบไปข้างหลังโดยไม่ลังเล ไม่กล้าที่จะสัมผัสกับเย่เทียนเลย

อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่ที่สามารถมาได้นั้นต่างก็เป็นคนหยิ่งผยอง ตอนนี้ได้เห็นเย่เทียนเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างดุร้ายในทันใด และพวกเขาทั้งหมดก็มองหน้ากันและพุ่งเข้าหาเย่เทียน

พวกเขารู้ดีอยู่ในใจว่า ด้วยการปรากฏตัวของเย่เทียน มีเพียงสองเส้นทางอยู่ต่อหน้าพวกเขา

สละดอกบัวทองทะเลทราย หรือฆ่าเย่เทียนให้ตาย!

ตัวเลือกแรกคือการรักษาชีวิต แต่ตัวเลือกที่สอง ให้ผลตอบแทนที่สูงมาก!

“ต่อไปนี้ จงทำตัวเป็นผู้ชายคนหนึ่ง!”

หลังจากพูดจบชายชุดดำก็ออกไปอย่างลอยๆ ทิ้งให้เจี่ยงเจิ้งไห่ที่มีสีหน้ามืดมนอยู่เพียงลำพัง กำหมัดแน่นๆ ร่างกายของเขาก็สั่นเทาเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะโกรธมาก เจี่ยงเจิ้งไห่ก็ยังคงพยายามควบคุม มองย้อนกลับไปที่ดอกบัวทองทะเลทรายอย่างไม่เต็มใจ ในแววตาของเจี่ยงเจิ้งไห่แสดงถึงความไม่เต็มใจเล็กน้อย แต่สติก็ได้ทำให้เขาเลือกที่จะจากไป

ที่นี่…….มันอันตรายเกินไป!

ชายชุดดำไม่ได้รวมกองกำลังกับผู้ใด และสำหรับผู้ยอดฝัมือคนหนึ่งแล้วไม่เคยสนใจที่จะรวมกำลังกับผู้อื่นเลย

เมื่อเหลือบมองดาบยาววิญญาณแดงอย่างผ่านๆ ชายชุดดำก็จ้องมองไปที่บนร่างของเย่เทียน “เจตนาฆ่าเข้าสู่ร่างกาย ถ้าเจ้ายังไม่ควบคุมอีก ต่อไปอาจจะถูกเครื่องรางทิพย์นี้ควบคุมจริงๆ!”

“เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จะกลายเป็นเจ้าปีศาจ และเป็นที่ต้องฆ่าของทุกคน!”

เย่เทียนพยายามอย่างเต็มที่ในการควบคุมในเวลานี้ สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยหมอกสีแดงบางเวลา และบางเวลาก็แสดงถึงสีที่งุนงง ซึ่งดูผิดปกติอย่างมาก

หน้าหนังสือในร่างกายยังคงเปล่งแสงสีทองอย่างต่อเนื่อง และเข้าใกล้ดาบยาววิญญาณแดงวิญญาณสีแดงอย่างต่อเนื่อง

แต่ด้วยพรแห่งพลังโลหิตอันอุดมสมบูรณ์ ทั้งสองฝ่ายก็คงอยู่นานโดยไม่ล่าถอย

“แก......ถ้าจะสู้ก็สู้ อย่ามัวแต่พูดไร้สาระ!”

ชายชุดดำส่ายหัวเบาๆ “ฉันเชื่อว่าเจ้ามีความสามารถในการควบคุมตัวเอง! ฉันจะรอเจ้าอยู่ที่ระดับสูงสุดของบู๊โบราณ!”

หลังจากพูดจบชายชุดดำก็กระโดดกลับมา และหายตัวไปในความมืดสนิท

คนคนนี้ แปลกมาก เย่เทียนสามารถรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้แสดงความเป็นศัตรูออกมา แต่กลับมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน แต่มันก็ไม่สำคัญแล้ว ในเวลานี้ผู้คนในเมืองโบราณทั้งเมืองหรือไม่ก็จะกลายเป็นศพ หรือไม่ก็ต้องอพยพออกจากเมืองโบราณ

ความสงบเงียบกลับมาอีกครั้ง และเย่เทียนที่ควบคุมตัวเองได้เป็นส่วนใหญ่เดินทีละก้าวไปยังดอกบัวทองทะเลทรายบนแท่นบูชาในระยะไกล

การเดินทางในครั้งนี้ได้รับผลจำนวนมากมาย แต่ก็มีความกังวลซ่อนเร้นมากมายเช่นกัน

สิ่งที่ได้มาก็คือดอกบัวทองทะเลทรายโดยธรรมชาติดาบยาววิญญาณแดง และสถานะแดนพลังผนึกจินตันที่มั่นคงมากขึ้น แต่ความกังวลที่ซ่อนเร้นก็มาจากสิ่งนี้เช่นกัน