ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1202

เมื่อเย่เทียนตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาก็อยู่ในห้องพยาบาลแล้ว

ขนาดนี้บาดแผลบนร่างกายของเขาได้รับการรักษาแล้ว ข้างๆมือของเขา เฉินหวั่นชิงผล็อยหลับไปพร้อมกับสีหน้าที่อ่อนล้า

เย่เทียนถอนหายใจเบาๆ จากนั้นเอื้อมมือไปลูบผมของเฉินหวั่นชิงเบาๆ

“อือ? เย่เทียน คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เฉินหวั่นชิงตกใจตื่นขึ้น เห็นเย่เทียนมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มเธอลุกขึ้นยืนโดยไม่ลังเลและโผเข้ากอดเย่เทียน

สาวสวยอยู่ในอ้อมแขน สิ่งที่นุ่มนวลคุ้นเคยเอนพิงอยู่บนหน้าอย่างแรง ทำให้เขาถูไปมาโดยไม่รู้ตัว

เฉินหวั่นชิงหน้าแดงทันที รีบผลักเขาออกไป มองเขาด้วยความโกรธ

“เป็นสามีภรรยากันแล้ว กลัวอะไรกัน!” เย่เทียนคว้ามือของเฉินหวั่นชิง มีเรื่องบางเรื่องเข้าใจกันโดยไม่เอ่ยคำใดๆ

“ดูเหมือนผมเข้ามาไม่ถูกจังหวะแล้วมั่ง!”

เสียงหัวเราะคิกคักของเฝิงเจิ้นเหอแว่วมา คราวนี้ยิ่งทำให้เฉินหวั่นชิงรู้สึกเขินอายมากขึ้นไปอีก แต่ยังไงเธอก็เป็นถึงประธานหญิง ดังนั้นเธอจึงระงับความเขินอายได้อย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่าเฝิงเจิ้นเหอมีเรื่องจะหารือ เธอพยักหน้าและเดินออกไป

“นายพลเฝิง ขอบคุณมาก!”

เย่เทียนพยักหน้าให้เขา

เฝิงเจิ้นเหอก็ไม่เกรงใจ และนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ

“คุณสลบไปเป็นเวลาสามวันสามคืน ในระหว่างนี้โครงร่างคร่าวๆของเมืองโบราณที่ถูกฝังไว้ได้จัดการขุดออกมาแล้ว! หลังจากเฝิงเจิ้นเหอพูดจบก็เหลือบมองเย่เทียน: “ดาบยาวนั่นเป็นสมบัติที่คุณพบในเมืองโบราณเหรอ?”

“ใช่!”

เย่เทียนกวักมือ ดาบวิญญาณแดงก็กระโดดตรงเข้าไปที่ฝ่ามือของเย่เทียนและครางเสียงเบาๆ

“ของวิเศษ!”

เฝิงเจิ้นเหอพูดด้วยความอิจฉาตาร้อน “จริงสิ อยู่ที่เมืองโบราณมีสถานการณ์พิเศษอะไรมั้ย?”

“นายพลเฝิง คุณเคยได้ยินเรื่องโลกบู๊โบราญไหม?”

เย่เทียนหรี่ตาและถาม ข้อมูลที่เขามีนั้นคงไม่ครอบคลุมละเอียดเท่าข้อมูลของประเทศ และมีข้อมูลลับสุดยอดบางอย่างไม่สามารถสืบได้ง่ายๆ

“ทำไมจู่ๆถึงถามเรื่องนี้ล่ะ”

เฝิงเจิ้นเหอเลิกคิ้ว แต่ในเมื่อเขาตอบแบบนี้ เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าโลกบู๊โบราญดำรงอยู่จริง!”

ในนั้นผมฆ่าคนไปจำนวนมาก คนเหล่านี้ต่างบอกว่าพวกเขามาจากโลกบู๊โบราญพลังแข็งแกร่งมาก แต่หยิ่งยโสมาก! "

“อะไรนะ?” เฝิงเจิ้นเหอเบิกตากว้างทันที“คุณฆ่าคนไปเยอะ คนเฝ้าแดนไม่ได้ขัดขวางเหรอ?”

เป็นเช่นนั้น! เฝิงเจิ้นเหอรู้ข้อมูลด้านนี้จริงๆ!

แต่ลองคิดดูแล้ว ถ้าทะเลทรายถ่ากันนี้ธรรมดาไม่มีอะไรจริงๆ ก็คงไม่ต้องให้จอมพลขั้นฟ้าประจำการเฝ้าอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว!

“ตอนที่ฉันฆ่าคนไม่ได้ขัดขวาง แต่ตอนที่ฉันเด็ดดอกบัวทองทะเลทรายเขาเดินออกมา จากนั้นมันถนัดมือพอดีก็ถูกผมฆ่าทิ้ง” น้ำเสียงของเย่เทียนผ่อนคลาย ราวกับว่าเขากำลังเล่าเรื่องเล็กๆ

แต่เฝิงเจิ้นเหอที่อยู่ด้านข้างตกตะลึง

อะไรวะ? ถนัดมือพอดีก็ฆ่าคนเฝ้าแดน? ท่านจอมยุทธ์! คุณกำลังล้อเล่นหรือเปล่า?

“คุณหมายถึง คุณฆ่าคนเฝ้าแดนเหรอ?” เฝิงเจิ้นเหอกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น แล้วถามด้วยท่าทางตกใจ

“ใช่!” เย่เทียนพยักหน้า: “มีปัญหาเหรอ?”

“มีปัญหาแล้ว!”เฝิงเจิ้นเหอเคร่งเครียด

“ทรงตัวมาก! แต่ว่าบนตัวคุณมีอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้หอมนัก?” เฉินหวั่นชิงอยู่ต่อหน้าผู้คนอายที่จะถามรายละเอียด ตอนนี้นั่งอยู่บนเครื่องบินส่วนตัว ถือว่ามีช่องทางที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว

“คุณหมายถึงสิ่งนี้เหรอ?”

เย่เทียนหยิบกลีบดอกบัวทองทะเลทรายชิ้นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ

เฉินหวั่นชิงจ้องตาเป็นมัน รีบพยักหน้าและแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากรอบหนึ่ง

ท่าทางนี้ สำหรับผู้ชายมีผลกระทบอย่างไรสามารถจินตนาการได้ ไอ้ตัวน้อยตั้งขึ้นทันที

“คุณรู้สึกได้ถึงชี่ทิพย์บนนี้เหรอ?”

แม้ว่าจะเป็นเครื่องบินส่วนตัว แต่ยังไงก็ว่าจ้างคนอื่น และพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็อยู่ด้านข้าง เย่เทียนก็คงไม่สามารถที่จะกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าโดยตรง ดังนั้นได้แต่ระงับอารมณ์ตื่นเต้นไว้แล้วถามว่า

“ก็ได้จริง! และหลังจากฝึกฝนวิชายุทธ์ที่คุณมอบให้ฉัน ฉันรู้สึกตรงนี้อบอุ่นและผ่อนคลายมาก! เมื่อก่อนตอนทำแบบนั้นจะเจ็บมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว "

เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างส่วนตัว ขณะที่เฉินหวั่นชิงพูดน้ำเสียงเบามาก

เย่เทียนเหลือบมองกลีบดอกบัวทองในมืออย่างแปลกใจ ดูเหมือนของสิ่งนี้สำหรับชี่แท้จะมีพลังดึงดูดถึงตายได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์ของเหลียงเยว่หรูก็ไม่ชัดเจน ตัวเองก็ตะกละ ไม่อย่างนั้นพูดไปแล้วก็ต้องเก็บไว้ให้เฉินหวั่นชิงบ้าง

“หลังจากรักษาเยว่หรูแล้ว เหลือเท่าไหร่ก็เป็นของคุณหมด!”

เย่เทียนพูดได้คำเดียวว่ารู้สึกผิด

เฉินหวั่นชิงกลอกตามองเขา “นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว หรือว่าคุณยังกังวลว่าฉันจะแย่งของคุณเหรอ?” แต่ว่าของสิ่งนี้หอมจริงๆนะ

เย่เทียนไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่เดินไปหาเฉินหวั่นชิงแล้วนั่งลง “หมุนเวียนพลังยุทธ์ ให้ผมดูก่อนว่ามีจุดไหนผิดปกติหรือไม่"

สีหน้าที่จริงจัง และน้ำเสียงที่จริงใจอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สิ่งที่ทำให้ เฉินหวั่นชิงหน้าแดงก็คือฝ่ามือเจ้าหมอนี่ร้อนแรงเหลือเกิน ลูบไปทั่วร่างกาย ทำให้แก้มของเธอแดงชมพูราวกับแอปเปิล

“นี่!” เฉินหวั่นชิงเหลือบมองเขาด้วยความรู้สึกรักใคร่ แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งสองนั่งคลอเคลียกัน จนมาถึงเมืองเจียงหนัน