ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1209

เหลียงเหวินเห้าและเย่เทียนยืนอยู่ตรงหน้าต่างตึกชั้นสอง

เหลียงเหวินเห้าขมวดคิ้ว “จะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้เหรอ? กลุ่มคนที่ทรยศ แค่หันหลังก็หักหลังคุณทันที!”

“นั่นคือผลที่ฉันต้องการ!” เย่เทียนไม่สนใจ “ยิ่งพวกเขามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น”

เมื่อเหลียงเหวินเห้าได้ยินก็ไม่พูดอะไร จากความสามารถของเย่เทียนความกังวลของเขาจึงเป็นแค่ส่วนเกิน

“ฉันจะไปดูศพของตระกูลหลี่กับสำนักหมื่นลี้ส่วนพวกเขาจะต้องรบกวนคุณอาเหลียงแล้วล่ะ!”

“ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน!”

เมื่อได้ยินว่าเย่เทียนกำลังจะจากไป เหลียงเยว่หรูก็รีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“คุณควรรักษาแดนให้มั่นคง แม้ว่าคุณจะฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว แต่สำหรับพลังยุทธ์คุณก็ยังเข้าใจได้ไม่ลึกซึ้ง ซึ่งมันกลับเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย” เย่เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วปฏิเสธเธอ

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือร่างกายของคุณยังอ่อนแออยู่เล็กน้อย และคุณต้องช่วยฉันติดต่อเรื่องการประมูลใต้ดิน”

แม้ว่าการปฏิเสธของเย่เทียนนั้นสมเหตุสมผล แต่เหลียงเยว่หรูก็ยังไม่พอใจ และมองเขาแล้วทำปากหมู

“ต้องเชื่อฟังเสี่ยวเทียน!”

เหลียงเหวินเห้าโบกมือของเขา “อีกฝ่ายหนึ่งเป็นยอดฝีมือในการใช้ยาพิษ ถ้าพวกเขาใช้เธอมาบีบบังคับเสี่ยวเทียนควรทำยังไง? อย่าดื้นรั้น!”

“พวกคุณพูดยังไงก็ถูกต้องไปหมด!”

เหลียงเยว่หรูกลอกตาใส่เหลียงเหวินเห้าด้วยความไม่พอใจ จากนั้นจึงฝืนใจเดินขึ้นไปชั้นบน และปิดประตูอย่างแรง

“เด็กคนนี้! นิสัยแย่มาก!” หลังจาเหลียงเหวินเห้าพูดจบก็มองไปที่เย่เทียนด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

เย่เทียนลูบจมูกของตัวเอง “ถ้าชินแล้วก็โอเค! คุณอาเหลียง ผมขอตัวไปก่อนนะ!”

เหลียงเหวินเห้าในฐานะที่เป็นพ่อเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนี้รู้สึกไม่พอใจ แต่ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายเขาทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และดุเสียงเบา “ใครให้คุณยอดเยี่ยมเกินไป เรื่องความเจ้าชู้ชอบหลอกลวงคนอื่นดูสิคุณจะจัดการยังไง!"

……

หลังจากออกจากตระกูลเหลียงแล้ว เย่เทียนก็ติดต่อซ่านหงเลี่ยง

หลังจากได้รับที่อยู่ที่แน่นอนของซ่านหงเลี่บงก็ขับรถไปหา

เนื่องจากเหตุผลพิเศษของสำนักหมื่นลี้กับตระกูลหลี่ ดังนั้นจึงไม่ได้นำร่างฝังลงดิน แต่ถูกเก็บไว้บนภูเขาที่แห้งแล้งกันดารทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเอก

ตรงนั้นมีสถานเก็ยศพที่สืบทอดมาตั้งแต่สมัยโบราณ และคนธรรมดาไม่รู้จักที่ตั้งที่นั่นเลย

โชคดีที่มีจีพีเอสนำทาง ก็เลยหาไม่ยากเกินไป

เพียงแต่ว่าเมื่อถึงบริเวณใต้ภูเขา เย่เทียนก็เห็นคนรู้จัก

“โอ้? เขายังไม่ตายเหรอ?”

เย่เทียนหยุดรถและเดินลง ชายคนนี้ดูเหมือนเป็นขอทานข้างถนน ผมยุ่งกระเซิง และบนร่างกายมีกลิ่นแปลกๆโชยออกมา

คาดว่าคงไม่มีใครคิดว่า คนตรงหน้าเขาเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหลี่ที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เย่เทียนรู้สึกลำบากใจ ชื่อหลี่ฮวนหยุน!

ในเวลานี้หลี่ฮวนหยุนถูกคนกลุ่มหนึ่งขวางทางไว้ คนที่เป็นหัวหน้าคือชายหนุ่มที่ย้อมผมสีเขียว

พูดตามตรง ทรงผมแฟชั่นสีเขียวแบบนี้เย่เทียนรู้สึกรับไม่ได้จริงๆ

“คุณชายหลี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

“น้องเจ็ด……เฮียเจ็ด ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

“เพี๊ยะ!”

น้องเจ็ดเหวี่ยงมือไปตบหลี่ฮวนหยุนโดยตรง! “เรียกใครว่าน้องเจ็ด ไม่มองดูสถานะตัวเองในตอนนี้! มีคุณสมบัติพอไหม?”

คนที่อยู่เบื้องหลังน้องเจ็ดก้าวไปข้างหน้าทีละคน ชกไปที่หลี่ฮวนหยุนหลายหมัดจนล้มลงกับพื้น

ดวงตาของหลี่ฮวนหยุนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่เขากลับอดกลั้นและไม่พูดอะไรสักคำ อดทนรับหมัดต่อยและเตะของคนอื่นอย่างไม่เต็มใจ

“ถุย! ตอนนั้นฉันตาบอดจริงๆที่อยู่ฝั่งแก ตอนนี้ฐานะตัวตนของฉันแตกต่างกันแล้ว มีสักกี่คนในเมืองเอกที่กล้าแตะต้องฉัน? ตระกูลหลี่ของแกเป็นบทเรียนให้ฉันได้ซึมซับ!”

กำลังของคนพวกนี้อย่างมากก็แค่กลั่นแกล้งคนธรรมดา และคนธรรมดาที่พลังอ่อนแอ เย่เทียนเพียงใช้มือข้างเดียวก็สามารถทำให้พวกเขากลิ้งลงกับพื้น จากนั้นพวกมันก็จับแขนของตัวเองและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ฉันเองก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนฆ่าล้างตระกูลหลี่ เธอบอกฉันทีได้ไหม?” เย่เทียนเอนตัวลง

ในสายตาของน้องเจ็ด ในเวลานี้เย่เทียนก็เหมือนปีศาจ

“ฉันบอกว่า! เป็นพี่ใหญ่ของฉันชื่อเย่เทียน!”

ประโยคนี้ทำให้ใบหน้าของเย่เทียนสดใสขึ้นในทันที และหลี่ฮวนหยุนที่พยายามลุกขึ้นนั่งก็ตกใจเช่นกัน และเหลือบมองเย่เทียนแล้วมองไปที่น้องเจ็ด

พูดตามตรง ลึกๆในใจของหลี่อวนหยุนก็ไม่คิดว่าจะเป็นเย่เทียน แม้ว่าทั้งสองจะเคยต่อสู้กันมาก่อน แต่เย่เทียนก็ไม่ได้แสดงอารมณ์วิกลจริตใดๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากงานเลี้ยงในคืนนั้น หลี่ฮวนหยุนก็ล้มเลิกความคิดเช่นนั้นกับเย่เทียน

ตอนนี้คำพูดของน้องเจ็ดเริ่มแสดงพิรุธออกมา และสามารถพูดได้ว่าได้เปิดเผยออกมาว่าฆาตกรเป็นคนอื่น!

“แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

เย่เทียนถามด้วยรอยยิ้ม

“พี่……พี่ใหญ่ท่านเป็น?”

“ฉันชื่อเย่เทียน!”

“อ๊ะ?” น้องเจ็ดเบิกตาค้าง จากนั้นก็กลืนน้ำลายอย่างแรง

“เป็นไปได้ไหมที่ลูกน้องฉันมากเกินไป? ทำไมฉันถึงจำคุณไม่ได้ล่ะ?”

ตัวจริงเจอตัวปลอมเหรอ? โดยสัญชาตญาณของน้องเจ็ดรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เมื่อนึกถึงความสยดสยองที่อยู่เบื้องหลังของตัวเอง ตัวก็สั่นสะท้านทันที

“ฉันพูดไม่ได้! ถ้าฉันพูดออกไปจะต้องตาย! ไว้ชีวิตฉันเถอะ อ๊ะ!”

ร่างกายของน้องเจ็ดกระตุกอย่างกะทันหัน จากนั้นอาเจียนเป็นฟอง และก็กลอกตาและเป็นลมหมดสติเสียชีวิตทันที

ทันใดนั้นเย่เทียนก็หันหัวและมองเข้าไปในป่าที่อยู่ไม่ไกล แล้วรีบวิ่งออกไปเหมือนเสือชีตาห์