ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 121

“แค่ก ๆ ๆ ......”

หลังจากไอมาสักพัก ในที่สุดจังเวยก็เริ่มดีขึ้น และสายตาที่มองเย่เทียนก็เต็มไปด้วยความโกรธ

แต่ว่า ต่อหน้าคนมีอำนาจในการชี้ต้นตายชี้ปลายเป็น เขาจึงเป็นได้แค่เนื้อบนเขียงที่ถูกลิขิตให้โกรธแต่พูดไม่ได้

แล้วเย่เทียนจะไม่สามารถสังเกตเห็นสีหน้าความอาฆาตแค้นนัยน์ตาของจังเวยได้อย่างไร แต่เขาไม่สนใจมัน ได้แต่พูดซ้ำๆ ว่า “คุณชายใหญ่จาง คุณจะเหวอสิ! ผมยุ่งอยู่นะ ให้ไวเลย”

จังเวยตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ผม ผมไม่ได้เอาเงินมามากขนาดนั้น”

“ไม่ได้เอาเงินมามากขนาดนั้น?” เย่เทียนเบิกตากว้างแล้วหันมองไปที่สุนัขรับใช้ของจังเวย

ซึ่งเหล่าคนรับใช้ของคนรวยที่เคยเห็นความห้าวหาญของเย่เทียนก็กลัวมาก พวกเขาไม่คิดเลยว่าเย่เทียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้ แล้วจะกล้ามองหน้าเย่เทียนได้อย่างไร

โดยเฉพาะกลุ่มที่ตวาดส่งเสียงดังก่อนหน้านี้ พวกเขาได้แต่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเพราะกว่าเย่เทียนจะเอาเรื่องพวกเขา

“คุณชายใหญ่จาง ในเมื่อคุณไม่ได้เอาเงินมาเยอะขนาดนั้น คุณควรขอยืมกับลูกน้องคุณก่อนว่าไหม?” เย่เทียนรู้สึกขบขันและช่วยจังเวยแก้ไขปัญหา

แต่จังเวยก็ไม่กล้าปฏิเสธ ได้แต่รีบตะโกนขึ้นว่า “พวกเอ็งรีบเข้ามาเดี๋ยวนี้ ในตัวมีเงินอยู่เท่าไหร่ โอนมาให้หมด”

จากนั้น ฉากที่น่าสนใจก็ปรากฏขึ้น เพราะกลุ่มลูกสมุนของเศรษฐีที่ไม่เคยกลัวใคร แต่ตอนนี้กลับถูกบอดี้การ์ดที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนแบล็กเมล์!

เมื่อรีดไถเงินได้จากคนกลุ่มนี้มาเกือบสี่ล้าน เย่เทียนก็รู้สึกไม่คาดคิดมาก ลูกน้องของเหล่าเศรษฐีช่างรวยจริงๆ!

ต่อไปถ้าต้องการใช้เงินคงต้องรีดไถจากพวกเขาแล้ว ไม่สิ ต้องบอกว่าเดิมพันกับพวกเขา ถ้าอย่างนั้นยังต้องกังวลชีวิตที่มีความสุขในอนาคตอีกหรือ?

“มีแค่เท่านี้นะ” จังเวยพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ ในใจคิดอยากให้เย่เทียนสำลักน้ำลายตัวเองตายมาก แต่ไม่กล้าแสดงออกทางสีหน้าเลยแม้แต่นิด

“เงินก้อนนี้คิดเป็นสี่ล้านก็แล้วกันนะ ยังเหลืออีกหกล้านล่ะ!”

เย่เทียนพึมพำแล้วพูดแนะนำด้วยรอยยิ้ม “เอางี้ไหม คุณชายใหญ่จางเขียนหนังสือรับรองหนี้สินให้ผมได้ไหม?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนถึงกับเสียวสันหลังและแอบรู้สึกโชคดีว่าไม่ใช่คนที่มีปัญหากับเย่เทียน เพราะเย่เทียนคนนี้ไม่ใช่บอดี้การ์ดกระจอกแล้ว แต่เขาเป็นเหมือนแวมไพร์ดูดเลือดมากกว่า! คนบ้าอำนาจชัดๆ!

จังเวยนั้นเหมือนถูกทุบฟันหักแต่ก็ต้องกลืนเลือดในปากลงไป และหลังจากความกดดันจากความน่าเกรงขามของเย่เทียน เขาทำได้เพียงยับยั้งความโกรธในใจและเซ็นสัญญาหนี้สินให้เขาอย่างเชื่อฟัง

“ใช้ได้เลยนะ สมเป็นคุณชายใหญ่จางจริงๆ ใจถึงมาก!”

หลังจากตรวจสอบใบแจ้งหนี้อย่างละเอียดแล้ว เย่เทียนก็ตบไหล่จังเวยเบาๆ อย่างพึงพอใจ “ชำระส่วนที่เหลืออีกหกล้านในหนึ่งสัปดาห์ มิฉะนั้น ผมจะไปหาคุณเอง!”

เมื่อพูดจบ เย่เทียนก็ไม่ได้อยู่ต่อ เขาหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส เหลือเพียงภาพของแผ่นหลังอันน่าเกรงขามของเขาเท่านั้น

......

รถยนต์ค่อยๆ แล่นไปบนถนน เฉินหวั่นชิงที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับได้แต่จ้องมองไปที่เย่เทียนด้วยท่าทางแปลกๆ

แม้ว่าตอนที่อยู่โรงพนันหินเมื่อครู่นี้เธอไม่ได้พูดอะไร แต่สำหรับพฤติกรรมของเย่เทียนนั้น ทำให้เธอต้องสงสัยเหมือนถูกค้อนทุบเข้าที่หัวใจอย่างรุนแรง

ผู้ชายคนนี้ยังเป็น "สามี" ที่ไร้เดียงสาของเธอคนนั้นอยู่หรือเปล่า?

แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็เป็นถึงซีอีโอของบริษัทแซ่เฉิน เรื่องบางเรื่องเธอไม่จำเป็นต้องถามออกจากปาก แค่เก็บไว้คิดในใจของเธอเองเท่านั้นก็พอ

จากเรื่องของจางฟู่ฉีที่มีเจตนาร้ายต่อหวงเย่าโจว แม้กระทั่งเรื่องการถูกลักพาตัวของเธอ สิ่งเหล่านี้เย่เทียนก็มีส่วนร่วมทั้งนั้น