ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1221

เย่เทียนมองเขาแวบหนึ่งอย่างเหยียดหยาม

“ถึงแม้ฉันไม่ลงมือ พวกแกตระกูลเจี่ยงจะปล่อยฉันไปเหรอ? เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว แกยังเป็นเจ้าบ้านอีกต่างหาก พูดจาอะไรอย่าให้มันสิ้นคิดไปหน่อยเลย!”

เย่เทียนแบมือออก “ฉันให้เวลาพวกแกไปไม่น้อยแล้ว เดาว่าแกคงเริ่มเรียกคนแล้วมั้ง! แต่ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้ฉันไม่อยากรออีกต่อไป”

“สรุปแกจะทำอะไร!”

“ฉันทำอะไร?” เย่เทียนหรี่ดวงตาแล้วพูดจาดูถูกอย่างแรง “แกยังมีหน้ามาถามว่าฉันอยากจะทำอะไร!”

การแสดงออกของเย่เทียนดูเย็นชาดุร้ายขึ้นมามากกว่าเดิม “พวกแกมาออกหมายจับฉัน แน่นอนว่าฉันต้องแก้แค้นนะสิ! บนโลกนี้ไม่มีกฎที่โดนตีแล้วไม่สู้กลับสักหน่อย!”

“ตอนนี้ให้ทางเลือกพวกแกสองข้อ ข้อแรก เอาเงินมาแลกชีวิต ข้อสอง ฉันทำลายทั้งตระกูลเจี่ยงของพวกแกทิ้ง!”

ชั่วขณะนั้นคำพูดนี้ของเย่เทียนดึงดูดความวุ่นวายอย่างใหญ่โต

“ถุย! แกไม่ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง! แกไม่คู่ควร!”

“ยังจะมาทำลายตระกูลเจี่ยงพวกเรา คุยโวโอ้อวดชัดๆ!”

คนตระกูลเจี่ยงมีอารมณ์โกรธเคือง แต่สองฝ่ายที่สนทนากันอยู่กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ บนสีหน้า รวมทั้งเจี่ยงหลิน!

“แกอยากได้สิ่งของอะไรถึงจะสามารถกลับไป? ฉันพิจารณาดูได้!”

ชั่วพริบตาเดียวคำพูดของเจี่ยงหลินทำให้คนของตระกูลเจี่ยงเงียบเสียงลง เดาว่าพวกเขาเองก็นึกไม่ถึงว่าเจี่ยงหลินจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมา แต่ละคนต่างใช้สายตาที่เหลือเชื่อมองเขากันอยู่

“เจ้าบ้าน! ไม่ได้เด็ดขาดเลย! มันเป็นแค่ไอ้สารเลวคนหนึ่งมีสิทธิ์อะไรกัน!”

“ใช่! มาฆ่าผู้อาวุโสคุมกฎ และทำร้ายผู้อาวุโสใหญ่ต่อหน้าตระกูลเจี่ยงของพวกเรา นี่คือความอัปยศอดสูของตระกูลเจี่ยง!”

คนที่พูดย่อมเป็นคนของกลุ่มผู้อาวุโส รุ่นเด็กคนอื่นๆ ได้แต่ใช้สายตาที่แค้นเคืองจ้องเย่เทียนไว้

ถึงแม้พวกเขาไม่พอใจต่อคำพูดของเจี่ยงหลินอย่างมาก แต่ความน่าเกรงขามของเจี่ยงหลินเจ้าบ้านคนนี้ยังเจาะลึกเข้าไปยังจิตใจของผู้คน ทำให้พวกเขาไม่กล้ามีความคิดไม่เคารพสักนิดเดียว

“หุบปากไปให้หมดเดี๋ยวนี้!”

เจี่ยงหลินปล่อยอำนาจอันน่าเกรงขามของตนเองออกมาโดยตรง ชั่วขณะนั้นกลบเสียงต่อต้านของภายในตระกูลเจี่ยงลงแล้ว

เขาไม่มองทุกคนของตระกูลเจี่ยงที่ด้านหลัง แต่ว่าหันหน้ามองทางเย่เทียน “ว่ามาเถอะ แกอยากได้ของอะไร!”

เย่เทียนต้องยอมนับถือเจี่ยงหลิน

ผู้ชายคนนี้ช่างเย็นชาเหลือเกิน เย็นชาจนไม่เหมือนคนคนหนึ่ง! ในฐานะที่ตระกูลเจี่ยงเป็นถึงตระกูลบู๊โบราณ แม้ว่าจะเป็นศิษย์สำนักนอกนั่นก็ล้วนเป็นพวกหยิ่งยโสที่ดูถูกผู้อื่นทั้งสิ้น

แต่เจี่ยงหลินกลับมองแก่นสารของเรื่องราวได้แจ่มแจ้ง

เย่เทียนไม่มีความกังวลใดๆ แต่ตระกูลเจี่ยงของเขาไม่ใช่!

น่าเสียดายที่เจี่ยงหลินไม่ว่าเขาจะเย็นชาแค่ไหนก็ขวางเย่เทียนที่มาหาเรื่องไว้ไม่ไหว

“ฉันต้องการทั้งตระกูลเจี่ยง! แกพาศิษย์ของตระกูลเจี่ยงไสหัวออกไป ไม่ว่าไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่ทั้งตระกูลเจี่ยงเหลือไว้ให้ฉัน!”

เย่เทียนมองเจี่ยงหลินแบบยั่วยุ พูดเรื่องพวกนี้ออกมาเป็นการจุดอารมณ์ขุ่นเคืองของตระกูลเจี่ยงอย่างยิ่ง

“เชี่ย! มันก็คือมายั่วยุ!”

“เจ้าบ้านครับ เจี่ยงห้าวหลินขอออกรบครับ!”

“เจี่ยงชวงเฟิงขอออกรบครับ!”

คนกลุ่มหนึ่งต่างตะโกนอย่างโมโห คุกเข่าลงมาทันที ตะคอกด้วยเสียงสูง

“แกกำลังยั่วฉัน!” หน้าตาเจี่ยงหลินยังคงไร้ความรู้สึก มีเพียงแค่สายตาที่เย็นยะเยือกมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่สนใจผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายแก่แบบแกยิ่งไม่สนใจใหญ่เลย!” เย่เทียนยักไหล่แล้ว

คนเรานะ บางครั้งซื่อตรงเกินไปในที่สุดจะถูกคนรังแกเอา

เจี่ยงหลินคนแบบนี้มักจะคิดว่าตนเองอยู่เหนือกว่าผู้อื่น ยังแม่งมาออกหมายจับฉัน หรือว่าฉันก็ด่าพวกแกสักตั้งไม่ได้งั้นเหรอ? ทั้งอยากทำเรื่องชั่วทั้งอยากสร้างชื่อเสียงดีงาม พวกแกไม่คู่ควร

ตอนนี้แต่ละคนทำท่าทางว่าเป็นผู้ถูกกระทำกันหมด ทำให้ใครดู?

อาศัยความโกรธเคือง ในที่สุดเจี่ยงหลินก็ล้อมเย่เทียนไว้ในแดนฝนของตนเอง

“ดูแล้วแกยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองสินะ!”

ในสายตาของเจี่ยงหลินมีแสงเย็นเฉียบแวบผ่าน ยกมือทั้งสองขึ้นเล็กน้อย “แกไปตายได้แล้ว!”

หยาดฝนตกลงรวดเร็วฉับพลัน ราวกับใบมีดแหลมคม ชั่วพริบตาเดียวโจมตีจนรถยนต์ที่เย่เทียนขับมาเป็นรูพรุน ขณะเดียวกันยังมีเจี่ยงห้าวห้านซึ่งอยู่ด้านข้างรถโดนหยาดฝนเข้าจนสิ้นชีวิตไป

กลับไม่ใช่ว่าเจี่ยงหลินไม่อยากช่วย แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขายังไม่ได้บรรลุไปถึงแดนน้ำท่วม จึงไม่มีทางควบคุมแดนฝนได้ถึงที่สุด

บางทีนี่ถึงจะเป็นส่วนที่รู้สึกเสียใจมากสุดของเขา

“หือ?”

เดิมทีเจี่ยงหลินยังคิดว่าตนเองประสบความสำเร็จแน่นอน แต่ตอนที่มองเห็นเย่เทียนกลับขมวดคิ้วแทน

คาดไม่ถึงเจ้าหมอนี่ไม่ได้รับบาดเจ็บ!

กระบี่วิญญาณแดงบังอยู่บนยอดศีรษะของเขาโดยตรง หยาดฝนที่ตกลงอย่างรวดเร็วพวกนั้นเดิมทีไม่มีทางทะลุผ่านการขีดขวางของกระบี่วิญญาณแดงได้

“ไม่เสียแรงเป็นเครื่องรางทิพย์ชั้นสูง คาดไม่ถึงวิเศษขนาดนี้!”

ในสายตาของเจี่ยงหลินปรากฏแววตาอันละโมบ “ฉันจะดูหน่อยว่าแกยังจะยืนหยัดไปได้นานแค่ไหนกันแน่!”

“งั้นก็ไม่ต้องให้แกเป็นทุกข์แล้ว!”

มุมปากของเย่เทียนยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นทำท่าทางเชือดคอใส่เจี่ยงหลินไปทีหนึ่ง “ตระกูลเจี่ยงในวันนี้ ลบชื่อออกจากตระกูลบู๊โบราณ!”

พูดจบเย่เทียนจึงโคจรคัมภีร์หวงสุดกำลัง พลังอันเข้มข้นปะทุออกมาจากภายในร่างกายของเขา

“โง่เง่า!” เจี่ยงหลินพึมพำอย่างเหยียดหยาม อยู่ภายในแดนฝน ยิ่งวิชายุทธ์โคจรเร็ว เย่เทียนยิ่งสิ้นเปลืองพลังมาก ถึงตอนนั้นเขามีแต่จะตายเร็วกว่าเดิมเท่านั้นเอง

“งั้นเหรอ?” เย่เทียนหัวเราะเบิกบานออกมายิ่งขึ้น จากนั้นแบฝ่ามือออก แรงดึงดูดปรากฏขึ้น คาดไม่ถึงหยาดฝนถูกเขาดูดซับแล้ว!