ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1234

“นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

ตอนที่เย่เทียนเตรียมไปรอคอยที่ห้องพักผ่อน เสียงแปลกใจดังขึ้น

จากนั้นเฉินหวั่นชิงเดินเข้ามาภายใต้ฝูงชนจำนวนมาก

“ประธานเฉิน!”

“คนนี้คือสามีฉันเอง คุณทำงานดีมาก ไปทำงานต่อเถอะ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยมองเย่เทียนอย่างแปลกใจ จากนั้นเดินไปด้านข้างด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกผิด

คนอื่นก็รู้ภาษากันมาก ต่างแยกย้ายออกไปหมด เฉินหวั่นชิงพาเย่เทียนเดินไปที่ห้องพักผ่อนแล้ว

“กลับมาไม่โทรหาสักหน่อยล่ะ? ฉันว่านายเล่นอยู่ที่เมืองเอกจนเสียการเสียงานแล้วจริงๆ!” เฉินหวั่นชิงพูดแบบตำหนิ เธอที่เดิมทีเต็มไปด้วยเสน่ห์หลังจากที่ฝึกฝนวิชาน้ำชุ่มแล้ว ร่างกายยิ่งอ่อนเยาว์ขึ้น ลักษณะหน้าตาสวยหยาดเยิ้ม

เย่เทียนหัวเราะแล้วส่ายหน้า “ฉันไม่ได้ไปพักผ่อนเที่ยวเล่นสักหน่อย! ใช่แล้ว ฉันจำได้เธอเคยบอกฉันว่า บริษัทมีการลงทุนอยู่ที่ซินเฉิงในเมืองเจียงหนัน ที่ดินผืนนั้นเอามาได้หรือยัง?”

“เอามาได้เรียบร้อยแล้ว!”

เฉินหวั่นชิงมองเขาอย่างสงสัยพอสมควร “ทำไมถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ? นายไม่ใช่ไม่สนใจเรื่องของบริษัทสักนิดเหรอ?”

“ฉันอยากได้ที่ดินผืนนี้!”

เฉินหวั่นชิงมองเขาแวบหนึ่ง “นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เดิมบริษัทอยากเปิดเส้นทางการท่องเที่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิวทิวทัศน์บริเวณรอบของซินเฉิงก็สวยมากด้วย แต่ว่าในเมื่อนายอยากได้ งั้นนายก็เอาไปแล้วกัน”

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่ต้องผ่านคณะผู้บริหารเหรอ?”

“ตอนนี้คนของคณะผู้บริหารอยากจับนายไว้ให้แน่นจะตายอยู่แล้ว นายคงไม่รู้ว่าชื่อเสียงของตัวเองในบริษัทแซ่เฉินดังมากขนาดไหนมั้ง!” เฉินหวั่นชิงพูดแบบอารมณ์เสีย

“ใช่แล้ว นายจะเอาที่ดินผืนนี้ไปทำไม?”

“สร้างบ้านอยู่ไง!”

เย่เทียนยักไหล่แล้ว “ที่พักครั้งก่อนโดนคนเผาแล้ว บ้านของพวกเราอยู่ไม่ไกลจากในเขตเมือง ส่วนบ้านที่ฉันอยากสร้างมีประโยชน์ต่อการฝึกฝนมาก”

“ได้! เรื่องนี้ไม่มีปัญหามากเท่าไร ใช่แล้ว ไอ้อ้วนห่าวก็ฟื้นแล้วนะ แต่เขาบอกว่าเขาอยากกลับไปทำอาชีพเดิม ฉันเลยให้เงินทุนเขาไปก้อนหนึ่ง”

“ทำก่อสร้าง? นี่ก็ได้อยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาไม่ค่อยเหมาะมาทำเรื่องชกต่อยฆ่าฟันเท่าไร”

เย่เทียนหัวเราะแล้วพยักหน้า

“ใช่แล้ว ตอนค่ำกลับบ้านไปกินข้าวด้วย คุณปู่อยากจะคุยกับนายหน่อย!” เฉินหวั่นชิงพูดจบน้ำเสียงเต็มไปด้วยการตำหนิ “ตอนนี้นายเป็นคนดังแล้วสินะ แม้แต่คุณปู่ยังต้องนัดนายล่วงหน้า!”

“พอแล้ว! เธออย่าพูดเหน็บแนมฉันเลย!” เย่เทียนส่ายหน้า

“ตอนนี้ฉันจะไปหาไอ้อ้วนห่าวเพื่อปรึกษาสักหน่อย สังคมจะเปลี่ยนแล้ว สถานที่นี้ยังสร้างขึ้นมาให้ไวน่าจะดีกว่า! เรื่องเกี่ยวข้องในนั้นมากพอสมควร อาจจะต้องเตรียมการสักช่วงหนึ่ง”

“เหลียงเยว่หรูก็มาแล้วสินะ!” ทันใดนั้นเฉินหวั่นชิงถามขึ้น

“หา!” เย่เทียนตกตะลึงครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ปิดบัง

“งั้นได้ ถึงตอนนั้นฉันจะติดต่อหล่อนเอง ยังไงตัวหล่อนเองอยู่ที่เมืองเจียงหนันก็ไม่มีที่ไหนให้อาศัย ให้หล่อนมาพักในบ้านเถอะ!”

ชั่วขณะที่เย่เทียนได้ยินคำพูดนี้ก็ตื่นเต้นแล้ว “ที่รัก เธอหมายความว่า......”

เฉินหวั่นชิงหัวเราะเล็กน้อย “อย่าฝันหวานขนาดนั้น! นายนะเหรอ ไสหัวไปสร้างสถานที่ฝึกฝนของนายในหุบเขาแบบเป็นเด็กดีเถอะ! บ้านหลังนี้นายอย่าคิดกลับมาชั่วคราว! เชอะ!”

มองเฉินหวั่นชิงส่ายเอวออกไป รอยยิ้มบนหน้าของเย่เทียนก็ยิ่งหลงระเริง

ได้แต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ ยังจะมีความต้องการอะไรอีกล่ะ!

อาการบาดเจ็บของไอ้อ้วนห่าวยังสาหัสมากอยู่ ถ้าไม่ใช่ได้รับยากวิเศษของเย่เทียนและยากายภาพอยู่ไม่ขาด ครึ่งชีวิตที่เหลือเขาอาจจะใช้ชีวิตอยู่บนเตียงแล้ว

แต่ไอ้อ้วนห่าวในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายคนรวย