ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1236

“ของที่พวกเราพอจะเสนอให้นายได้ไม่มากนัก แต่นายปฏิเสธมันไม่ได้”

นักพรตเหอเหมือนคาดการณ์ได้แต่แรกแล้วว่าเย่เทียนจะพูดเรื่องแบบนี้ เวลานี้จึงหัวเราะออกมา ค่อยๆ พูดสองคำออกมาว่า “ข่าวกรอง!”

“ข่าวกรองเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประเมินค่าไม่ได้ เป็นไปได้ว่าคือเรื่องไม่มีมูลความจริงตามข้างทางแต่เป็นข่าวที่ช่วยชีวิตคน และเป็นไปได้ว่าคือข่าวที่แม่นยำ แต่ทว่าทำให้ตกอยู่ในกับดักของอีกฝ่าย”

“สำหรับความจริงเท็จของข่าวกรอง พวกเราก็ไม่มีทางตัดสินได้ แต่ฉันเชื่อว่านายจะต้องมีวิธีของตัวเองแน่!”

ข่าวกรองที่ประเทศให้คำมั่นสัญญา สำหรับเย่เทียนแล้วนี่ยังเป็นเรื่องที่ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธได้จริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีของดีอะไรจริง สิ่งของในคลังสมบัติตระกูลเจี่ยงคงไม่ทำให้คนมากมายขนาดนี้ตกใจได้!

ท้ายที่สุดความสามารถจะพัฒนาออกมาทีละนิด แต่ไม่ใช่ว่าเร่งคลอดนักรบชุดแล้วชุดเล่าออกมาในชั่วพริบตา เย่เทียนเชื่อว่ากองกำลังพิเศษพิจารณาและชั่งน้ำหนักทางด้านนี้มาดี ส่วนเขาก็ไม่ยอมพะวักพะวนเรื่องพวกนี้เหมือนกัน

“ถ้าผมต้องการหินทิพย์ ผมอยากครอบครองสิทธิ์ในการได้ซื้อก่อน!”

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา!” นักพรตเหอพยักหน้า “ฉันคิดว่านายปะทะฝีมือกับพระฉือเทียนแล้วมั้ง!”

“อันนี้พวกคุณก็รู้กันด้วย?”

นักพรตเหอหัวเราะอย่างลึกลับสักหน่อย “อย่าประเมินพลังข่าวกรองของประเทศต่ำสิ ความสามารถของนายแกร่งมากก็จริง แต่ถ้าพูดถึงการรวบรวมข่าวกรอง พวกเราย่อมมีวิธีอันแน่นอน”

“ไม่อย่างนั้นพวกเราแต่ละคนจะไม่เป็นคนตาบอดกันหมดหรอกเหรอ?”

“มีเหตุผล! สรุปว่าพระฉือเทียนรูปนี้มีที่มาอย่างไร? เขาเก่งมาก!”

เย่เทียนสีหน้าเคร่งขรึม พระฉือเทียนสามารถพูดได้ว่าเป็นการมีตัวตนที่ความสามารถใกล้เคียงกับเขามากที่สุดในบรรดาคนหนุ่มสาวที่เขาเจอมา

ถ้าเย่เทียนโจมตีสังหารเขาแบบไม่สนใจทุกอย่างย่อมสามารถทำได้อยู่แล้ว แต่ทำแบบนี้เย่เทียนก็จะได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน ได้ไม่คุ้มเสีย

“พระฉือเทียน เป็นศิษย์ที่ได้รับการถ่ายทอดโดยตรงของเจ้าอาวาสวัดต้าจินกางในโลกบู๊โบราณ ว่ากันว่าคนคนนี้ตอนห้าขวบเข้าไปถ้ำต๋าโม่ จนกระทั่งอายุยี่สิบสามปีถึงออกมาจากในถ้ำ แต่ไม่รู้ประสบพบเจออะไรมา บางครั้งสติสัมปชัญญะถึงดูบ้าๆ บอๆ”

“ถึงแม้สติสัมปชัญญะมีปัญหา แต่ความสามารถของเขากลับจริงจังน่าเชื่อถือ”

“ตอนที่เพิ่งลงจากภูเขาสังหารศิษย์สำนักเชียนเฮ่อที่อยู่ลำดับห้าสิบเอ็ดในลำดับเยาว์ของโลกบู๊โบราณ จงเทียนฉิงสู้จนมีชื่อเสียงโดดเด่น!”

“ฆ่าคนลำดับห้าสิบเอ็ดก็มีชื่อเสียงโดดเด่นแล้วเหรอ?”

เย่เทียนอดแสดงความสงสัยต่อวิธีการพูดอันนี้ไม่ได้

นักพรตเหอกลับหัวเราะแล้วเงยหน้ามองเขาแล้ว “ทำไม? ดูถูกลำดับเยาว์อันนี้เหรอ? จะว่าไปนายก็มีโชคได้อยู่ในรายชื่อด้วยนะ!”

“ผม?”

“ถูกต้อง!” นักพรตเหอพยักหน้าแล้ว “โจมตีและตั้งรับโดยพื้นฐานถือว่านายเป็นยอดฝีมือแล้ว แต่ลำดับของนายอยู่ลำดับสี่สิบเจ็ด! ก็คือยอดฝีมือเพียงคนเดียวในลำดับเยาว์ของตอนนี้ที่ได้รับการใส่ชื่อไว้โดยไม่อยู่ในโลกบู๊โบราณ”

“พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าบังเอิญเจอ?”

“บังเอิญเจอ? เป็นไปได้อย่างไร!” นักพรตเหอหัวเราะออกมา

“คนเหล่านี้ไม่มีใครไม่ใช่อัจฉริยะผู้ได้รับการคัดเลือกมา คนเหล่านี้รู้ดีมากว่าตัวเองกำลังทำอะไร ถ้าความสามารถนายไม่แกร่งพอ ไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขามากพอ พวกเขาจะไม่มาท้าทายนายเพราะเงินรางวัลน้อยนิดเท่านั้นหรอก!”

นักพรตเหอพูดจบมองเย่เทียนแวบหนึ่ง “พวกเราได้รับข่าวที่แม่นยำมาแล้ว ตอนนี้อัจฉริยะในลำดับเยาว์ส่วนใหญ่เดินออกมาจากในโลกบู๊โบราณแล้ว นั่นคือเพื่อมาท้าทายนาย!”

“ดูแล้วครั้งนี้ผมแหย่รังแตนเข้าจริงแล้วสิ!”

เย่เทียนพึมพำอย่างเหยียดหยามสักหน่อย “แต่ว่าในเมื่อมาแล้ว สู้ให้ตายก็ได้!”