ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 125

ชายหนุ่มที่ถือกล่องกระดาษแข็งที่พยายามจะหลบหนีไม่ได้สนใจสถานการณ์ที่อยู่ข้างหลังเขาเลย เมื่อมองเห็นทางแยกที่อยู่ไม่ไกลจากเขา ใบหน้าของเขาก็ดูตื่นเต้นและดูได้ใจมาก

เพราะตรงหน้ามีรถคันหนึ่งรอเขามานานแล้ว ขอเพียงเขาขึ้นไปบนรถนั้นได้ เงินจำนวนแปดล้านก็จะโอนเข้าที่บัญชีเขาทันที!

ถูกต้อง!

นี่คือเงินแปดล้านอันมหาศาลที่เจ้าของโรงพนันหินจ่ายให้พวกเขา! ซึ่งเป็นเงินที่ไม่รู้ต้องใช้การโกงกี่รอบพวกเขาถึงจะหามาได้!

แน่นอน ชายหนุ่มรู้ดีว่าหยกในกล่องมีมูลค่าสูงกว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คิดจะได้มัน ดังนั้นเขาเลือกที่จะรับเงินค่าจ้างแปดล้านจึงจะคุ้มกว่า

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังฝันถึงชีวิตอันงดงามในอนาคตของเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นชาของผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง “กล้าหนีอีกเหรอ? เชื่อไหมว่าผมจะหักขาคุณ!”

ชายหนุ่มสะดุ้งตกใจจนวิญญาณแทนหลุดออกจากร่าง เขาค่อยๆ หันกลับไปมอง และคนที่เขามองเห็นนั้นถ้าไม่ใช่เย่เทียนแล้วจะเป็นใครได้?

“นาย......นี่มัน......” ชายหนุ่มตกตะลึงอย่างสุดขีด

เมื่อกี้ระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองอย่างน้อย 10 เมตรขึ้นไป ระหว่างนั้นยังมีผู้คนที่ยืนขวางอยู่ เขานึกไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเย่เทียนกับเฉินหวั่นชิงไล่ตามมาติดๆ ได้อย่างไร

“เอากล่องคืนมานะ!” สีหน้าของเย่เทียนเคร่งขรึมอย่างที่สุด

เมื่อนึกถึงสถานะตัวตนของเขา แต่วันนี้กลับถูกโจรกระจอกเล่นลิงชิงบอล ซึ่งมันก็ทำให้เขาเหลือทนมาก

เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำพูดนั้น เขาก็แสดงท่าทีที่ดุร้าย จากนั้นหันกลับไปแล้วใช้เท้าเตะไปที่เย่เทียน

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนเปล่งประกายความเย็นเยือกออกมา และเขาก็สวนกลับด้วยเท้าของเขาอย่างไม่ลังเล

ผ๊วะ!

เสียงกระแทกอย่างรุนแรงและเสียงคร่ำครวญดังขึ้นพร้อมๆ กัน ขาขวาของชายหนุ่มคนนั้นหักและหันไปอีกข้างอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ซึ่งทำให้คนมองแล้วคลื่นไส้มาก

ในขณะที่เขามีความคิดว่าจะลงมือทำร้ายเย่เทียน เขาก็ถูกลิขิตให้มีจุดจบที่น่าเศร้านี้แล้ว

เมื่อชายหนุ่มล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด เย่เทียนก็รีบเอื้อมมือออกไปคว้ากล่องกระดาษแข็งในมือของคนร้ายและนัยน์ยังคงเต็มไปด้วยความเย็นชา

ฉากที่รุนแรงนี้ทำให้ผู้คนที่กำลังโกรธอยู่ตกตะลึงอย่างไม่ต้องสงสัย แม้แต่เฉินหวั่นชิงในตอนนี้ก็รู้สึกผิดหวังมาก

ชายผู้เป็นสามีของเธอคนนี้เคยเป็นคนไร้ประโยชน์มาก่อน แต่หลังจากมีทักษะความสามารถในการต่อสู้แล้วเขาก็สร้างปัญหาไปทั่ว เธอจนปัญญาแล้วจริงๆ!

หวี้หว่อ! หวี้หว่อ！

ในเวลานี้ เสียงไซเรนอันเป็นเอกลักษณ์ของรถตำรวจก็มาถึงในที่สุด

เมื่อมั่นใจว่าตำรวจได้เข้าควบคุมสถานการณ์แล้ว เฉินหวั่นชิงไม่แม้แต่จะมองหน้าเย่เทียน ได้แต่หันหน้าแล้วเดินจากไปเหมือนกับเย่เทียนเป็นสิ่งแปดเปื้อนสำหรับเธอ

เย่เทียนถึงกับแปลกใจ เขาได้แต่อ้าปากแต่ไม่ได้ร้องเรียกให้เธอหยุดลง

เหตุผลคือจี้เยียนหรันน่าจะมากันแล้ว มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ทักทายเธอ และที่สำคัญคือเขาอยากรู้จริงๆ ว่าใครที่ช่างกล้าขนาดนี้ ถึงได้มาเล่นโชว์ละครสัตว์กับเขา!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เทียนเก็บสายตาและรอยยิ้มอันขมขื่นกลับมาจากเฉินหวั่นชิง จากนั้นหันมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังจับขาของเขาแล้วร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด “ผมไม่ชอบความยุ่งยาก บอกผมมาว่าใครสั่งคุณมาที่นี่?”

แต่ว่าชายหนุ่มดูเจ็บปวดอย่างมาก และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเย่เทียนแล้ว ได้แต่จับขาขวาที่พิการไปแล้วของเขาแล้วร้องคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง

จากนั้นเย่เทียนเลิกคิ้วแล้วเหยียดเท้าไปที่ขาซ้ายที่ยังสมบูรณ์ของชายหนุ่มคนนั้นและพูดอย่างเย็นชาว่า “ใครให้คุณมาชิงหยก? ถ้าไม่พูด ขาอีกข้างของคุณก็จะใช้งานไม่ได้อีก!”

แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบสนอง จี้เยียนหรันวิ่งเข้ามา “เย่เทียน!”

“จี้เยียนหรัน ช่วยด้วยครับ! มันจะฆ่าผม!” ชายหนุ่มดูเหมือนจะพบกับฟางเส้นสุดท้ายในชีวิตของเขา

“ลู่เฟิง?” จี้เยียนหรันเหลือบมองชายหนุ่มคนนั้นและขมวดคิ้วขึ้นทันที