ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1261

“ฉิบหาย! นี่มันตัวบ้าอะไรวะเนี่ย!”

ตอนที่เย่เทียนปลอบใจนานาโกะอยู่ ทันใดนั้นเฉิงชิ่งร้องแบบประหลาดใจออกมา จากนั้นแสงดาบอันยิ่งใหญ่ฟันลงไปยังสระมังกรพิษจากบนลงล่าง

“ซู่ซ่า!”

เสียงน้ำไหลอันน่าตกตะลึงดังขึ้น เวลานั้นยังมีเสียงคำรามของสัตว์ปีศาจตามมาด้วย ได้ยินจนเย่เทียนยักคิ้วขึ้น รีบหมุนตัวมองไปทันที

ระหว่างนั้นงูเหลือมสีดำขนาดใหญ่ตัวหนึ่งโผล่ขึ้นจากในสระน้ำแบบคนยืนขึ้น ถลึงดวงตากลมโตสีส้มจ้องเฉิงชิ่งอย่างไม่กะพริบ

“นี่ก็คือสัตว์ปีศาจสินะ!”

เย่เทียนไม่ใช่ไม่เคยเจอสัตว์ปีศาจมาก่อน แต่เห็นได้ชัดว่างูเหลือมดำตรงหน้าตัวนี้แตกต่างออกไป เกล็ดบนตัวของมันพอจะเห็นได้แจ่มชัด เป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเรียงตัวอย่างถี่ยิบ สิ่งสำคัญสุดคือด้านหลังหัวใหญ่โตของงูเหลือมดำตัวนี้มีเขาหนึ่งอัน!

พอตอนที่งูเหลือมดำคำรามอย่างโมโห เขาที่อยู่ด้านหลังอันนั้นยังคงดูดไอน้ำโดยรอบสระมังกรพิษไม่ขาดสาย กลายเป็นน้ำวนขนาดเล็กอันหนึ่ง

เมื่อสักครู่ที่เฉิงชิ่งฟันดาบนั้นลงบนหน้าผากของงูเหลือมดำแล้ว

อำนาจบารมีของแสงดาบเต็มที่มาก แต่ทว่าอานุภาพกลับไม่เพียงพอ

เฉิงชิ่งเห็นบาดแผลที่จางลงนั้นบนหน้าผากของงูเหลือมดำแล้วหางตากระตุกนิดหน่อย

เชี่ยอะไรเนี่ย นี่มันตัวอะไรกันแน่! ฟันไปทีหนึ่งยังไม่เป็นห่าอะไรเลย? สิ่งที่ยิ่งทำให้เขาเสียใจคือมือของตนเองนั้นเพราะแรงที่สะเทือนกลับจึงทำให้แอบรู้สึกชาอยู่บ้าง

นี่ไม่ใช่ลางสังหรณ์ที่ดี

“แม่งเอ๊ย ออกมาครั้งนี้จะต้องดวงไม่ดีแน่เลย ทำไมสิ่งที่เจอมันถึงมีแต่ปัญหายุ่งยากไปหมด!”

เฉิงชิ่งตำหนิอย่างไม่รู้ตัว

พูดขึ้นมาก็เหมือนบังเอิญ วิญญาณพันปีที่เจอเมื่อครั้งก่อนเดิมคือการขยายตัวของวิชาเต๋า ส่วนสัตว์ปีศาจตัวนี้ก็เป็นเหมือนกัน

ส่วนเฉิงชิ่งในฐานะนักบู๊เมื่อถูกบีบให้จำนนจึงทำได้เพียงบอกว่าเขาทักษะฝีมือไม่เชี่ยวชาญแล้ว

กลับไม่ได้หมายความว่าเฉิงชิ่งไม่เก่ง เพียงแค่จิตดาบของเขายังฝึกฝนออกมาได้ไม่สมบูรณ์แบบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเพียงอัจฉริยะของรุ่นหนุ่มสาว มีบางเรื่องเมื่อถึงที่สุดแล้วต้องประสบพอเจอกับความเป็นความตายถึงสามารถเข้าใจได้

ส่วนเฉิงชิ่งถึงแม้จะพูดว่าต่อสู้ทุกวันไม่พัก แต่เห็นได้ชัดว่าอันตรายที่แท้จริงถูกเจ้าบ้านเฉิงขัดขวางไว้แล้ว

ไม่มีความเข้าใจระหว่างความเป็นความตาย นี่ก็คือสาเหตุหลักที่เฉิงชิ่งติดอยู่แดนก่อนหน้าตั้งนาน

ตอนที่เย่เทียนกับเขาปะทะฝีมือกันยังรู้สึกถึงจุดนี้ได้เช่นกัน บางทีตัวเฉิงชิ่งเองก็รู้สึกถึงเหมือนกัน มิฉะนั้นคงไม่อยากติดตามอยู่ข้างกายเย่เทียนให้ได้หรอก

เขารู้ดีมากว่า ถูฮุยจะไม่ออมมือกับเขา

ตระกูลเฉิงที่คนนอกเห็นว่ายิ่งใหญ่เมื่ออยู่ในต่อหน้าถูฮุยเดิมทีกลับไม่ได้สำคัญอะไร บางทีตอนนี้เขาอาจจะยังไม่มีความสามารถกำจัดตระกูลเฉิงทิ้ง แต่ตระกูลเฉิงก็ไม่มีวิธีทำอะไรเขาได้เช่นกัน!

ฆ่าไม่ตายก็หลบซ่อนไว้ ด้วยความสามารถของถูฮุย คงมีสักวันหนึ่งจะบรรลุความสามารถในการกำจัดตระกูลเฉิงได้

ถึงตอนนั้นก็เป็นช่วงเวลาปวดหัวของตระกูลเฉิงแล้ว

นี่คือสาเหตุที่ตระกูลเฉิงสั่งห้ามเฉิงชิ่งเด็ดขาดว่าไม่ให้ไปท้าทายคนเก่งกาจพวกนั้น แต่เขาไม่ยอม!

เขาก็เป็นคนที่มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน เขาไม่ยินยอมเติบโตภายใต้การคุ้มครองของตระกูลเฉิงไปทั้งชีวิต! แบบนั้นเขามีแต่จะจมสู่ความธรรมดา นั่นถึงเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากที่สุด!

ถึงแม้จะตายไป เขาก็ต้องลองดูสักครั้ง!

เย่เทียนเข้าใจ และไม่สนใจด้วย นี่คือสาเหตุที่เฉิงชิ่งยอมเป็นเพื่อนกับเขา

“แค่ปัญหายุ่งยากเอง มันต้องมีจุดอ่อนบ้างแหละ!”

เย่เทียนชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นใช้มือกุมกระบี่วิญญาณแดงไว้ฟันเข้าไปตรงเขาอันเดียวบนหัวของงูเหลือมดำแล้ว

“ฟ่อ!”

งูเหลือมดำสัมผัสได้ถึงวิกฤตอันตราย ขู่คำรามใส่เย่เทียนทีหนึ่ง จากนั้นบิดขยับตัวสักหน่อย หลบการโจมตีของเย่เทียน

เฉิงชิ่งดวงตาแวววาว ย่อมจะไม่พลาดโอกาสดีๆ ตรงหน้านี้ไปได้อยู่แล้ว ดาบยาวในมือสั่นสะเทือนฉับพลัน

สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมทันใด ภายใต้การปลุกปั่นของพลังดาบเสื้อผ้ายังส่งเสียงดังพึ่บพั่บ ไม่เพียงเท่านี้ เขาก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่งทันที

แค่ก้าวเดียวนี้เอง ฝ่ามือของเขาเริ่มแตกลายเล็กๆ ดูแล้วน่าตกใจอยู่บ้าง แม้กระทั่งเพราะมือสั่นจึงจับดาบยาวในมือไว้ไม่ได้เท่าไร ใบหน้าค่อยๆ เปลี่ยนไปบิดเบี้ยวขึ้นมา