ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1262

ยาภายในของหวายสวรรค์คือของล้ำค่าที่ควบคุมสิ่งมีพิษบนโลก ขณะเดียวกันก็คือของล้ำค่าที่สิ่งมีพิษทั้งหมดใฝ่ฝันหาแม้ยามหลับ

ขอเพียงงูเหลือมดำกลืนยาภายในนี้ไปแล้ว ไม่แน่ว่ามันอาจจะสามารถวิวัฒนาการได้อีกครั้ง แม้กระทั่งสามารถพุ่งเข้าไปแดนมังกรคะนองน้ำได้ แต่ที่น่าเสียดายคือยาภายในของหวายสวรรค์มันจะไม่มีวันได้รับไปตลอดกาล

ชี่กระบี่ที่มีความรู้สึกคมกริบเจาะทะลุเกราะเกล็ดงูที่ทั้งหนาทั้งแข็งนั้นของมันไปโดยตรง ชั่วพริบตาเดียวผ่าส่วนสำคัญของมันจนเกิดบาดแผลขนาดใหญ่

“สวบ!”

ตามมาด้วยเสียงเบาๆ ทีหนึ่ง ยาภายในของงูเหลือมดำถูกชี่กระบี่แทงทะลุโดยตรง

กระบี่นี้เหมือนไม่มีสิ่งใดต้านทานได้ แม้จะเป็นยาภายในอันแข็งแกร่งไร้ที่เปรียบก็ยังคงเปลี่ยนไปเป็นเศษเล็กเศษน้อยภายใต้กระบี่นี้

ทั้งตัวของงูเหลือมดำเริ่มบวม กลายเป็นสภาพที่อากาศธาตุไหลเวียนอยู่ในตัวงูเหลือมดำเรื่อยๆ

“ฟู่!”

งูเหลือมดำส่งเสียงคำรามแบบจะลาตายออกมา ศึกรอบนี้มันสู้อย่างหดหู่ใจเหลือเกิน

ทั่วทั้งในหุบเขาหนอนสามารถพูดได้ว่ามันคือราชาโดยแท้จริง แต่ตอนนี้มันกลับถูกกดขี่มานานขนาดนี้ แม้กระทั่งมันสูญเสียชีวิตไปก็ยังไม่มีทางดำเนินการโจมตีที่เป็นผลต่อมนุษย์ที่น่าชิงชังสองคนตรงหน้าได้เลย

มันไม่ยินยอม!

แต่ถึงไม่ยินยอมก็เปลี่ยนแปลงเรื่องใดๆ ไม่ได้ ตามมาด้วยเสียงระเบิดอันรุนแรง ทั้งตัวงูเหลือมดำโดนแรงระเบิดที่มาจากเศษยาภายในระเบิดจนเป็นผุยผง

เศษเล็กเศษน้อยที่ทั้งหนาทั้งแข็งนับไม่ถ้วนกลายเป็นอาวุธลับ ดำเนินการระเบิดโจมตีสิ่งแวดล้อมโดยรอบ

หลังจากเสียงดังระลอกหนึ่งก็มีควันหนาทึบออกมา แม้กระทั่งสระมังกรดำยังถูกระเบิดจนแห้งขอดแล้ว เผยปากทางเข้าถ้ำมืดมิดออกมา

อาจจะด้วยสาเหตุที่แช่อยู่ในน้ำมาหลายปี ขั้นบันไดตรงปากทางเข้าถ้ำนี้มีมอสส์ลื่นๆ ปกคลุมเต็ม กลิ่นเหม็นคาวอันรุนแรงยิ่งทำให้คนกลั้นหายใจอยู่บ้าง

“ถ้ำของงูเหลือมดำ? จะเข้าไปดูสักหน่อยหรือเปล่า?”

เฉิงชิ่งฝืนยันร่างกายของตนเองลุกขึ้นมา

เขาที่เดิมทีค่อนข้างอ่อนแอยิ่งมาโดนผิวหนังที่แตกกระจายชิ้นหนึ่งของงูเหลือมดำตีโดนเข้าอย่างโชคร้ายอีก ผ่านทะลุแขนขวาของเขาไปโดยตรง แต่ดีที่สมรรถภาพร่างกายของตัวเขาเองแข็งแรงมาก ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นเดาว่าแม้แต่โอกาสลุกขึ้นมาคงไม่มีแล้ว

นานาโกะกลับไม่ได้รับผลกระทบมากมายเท่าไร เย่เทียนที่อยู่ด้านหน้าเธอขัดขวางการโจมตีทั้งหมดเอาไว้แล้ว

“ขอบคุณนะ!”

“นี่ไม่เหมือนคำพูดของนานาโกะคนนั้นที่ผมรู้จักจะพูดออกมาเลยนะ” เย่เทียนหัวเราะแล้วส่ายหน้า “ไปเถอะ การมีอยู่ของพื้นที่ที่ถูกยึดครองไว้แบบนี้ไม่ว่าอย่างไรก็คงมีของล้ำค่าอยู่บ้างแหละมั้ง บาดเจ็บหนักขนาดนี้แล้วไม่ว่าอย่างไรก็กลับไปมือเปล่าไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

“และที่นี่อาจจะเป็นที่เก็บสมบัติที่พูดถึงกันไปทั่วในช่วงนี้ก็ได้ ถ้าไม่ดูด้วยตัวเองหน่อย ช่างไม่น่าพอใจเกินไปแล้ว!”

เย่เทียนยื่นยาเม็ดหนึ่งให้นานาโกะ “แม้จะไม่ถึงกับทำให้คุณฟื้นความสามารถทั้งหมดได้ แต่พูดถึงฟื้นฟูการเคลื่อนไหวยังไม่มีปัญหาอะไร”

นานาโกะมองเขาแวบหนึ่งไม่ได้พูดอะไร รับยาเข้ามาแล้วเงยหน้ากินลงไปทันที จากนั้นเดินไปด้านข้างศพของนายพล

“ความแค้นของตระกูลฮิโรชิมาฉันจำเอาไว้แล้ว!”

พูดเพียงประโยคเดียว แต่ความรู้สึกของความแค้นในคำพูดประโยคนั้นทำให้เฉิงชิ่งและเย่เทียนฟังจนรู้สยองขวัญพอสมควร

ตามคาด ผู้หญิงบนโลกนี้หาเรื่องไม่ได้แลย!

เดาว่าต่อไปตระกูลฮิโรชิมาอะไรนั้นไม่แน่ว่าจะเจอแก้แค้นแบบไหนบ้างสิ! แต่ว่านี่ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา

ตงอิ๋งอยู่ไกลขนาดนั้น ยิ่งกว่านั้นยังเป็นความขัดแย้งภายในประเทศของคนอื่นเขาด้วย

ส่วนเย่เทียนล่ะ? ได้เพียงไปช่วยเหลือกลืนซื่อเสินไม่กี่ตัวอย่างสุดความสามารถแม้จะเหลือบ่ากว่าแรงก็ตาม อ่า ไม่ถูกสิ เห็นแก่มิตรภาพกับนานาโกะจึงลงมือช่วยเหลือเท่านั้นเอง แต่ไม่ใช่ว่าเย่เทียนเอาแต่คิดถึงซื่อเสินของตงอิ๋งอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ

จุดนี้ต้องทำความเข้าใจให้ชัดเจน

ปากทางเข้าถ้ำจมอยู่ด้านใต้สระน้ำเป็นเวลาหลายปี ถึงแม้ตอนนี้เพราะการระเบิดตัวเองของงูเหลือมดำทำให้สระน้ำทั้งหมดแห้งขอดแล้ว เวลาที่เดินอยู่ในนั้นยังคงสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกมืดครึ้มและชื้นแฉะได้

“ของพรรค์นี้ช่างน่าสะอิดสะเอียนเหลือเกิน!”

เฉิงชิ่งค่อยๆ เดินย่องไป ท่าทางรังเกียจ

“เฮ้ย! สำรวจดูหน่อย อยากจะหาสมบัติเจอมันง่ายดายขนาดนี้ที่ไหนเล่า! อย่างเช่นกระบี่วิญญาณแดงของนายไง มาได้อย่างไรกัน?”

เย่เทียนลูบคางแล้ว “เหมือนว่าเป็นตอนฝึกฝนก็ปรากฏอยู่ในมือของฉันแบบไม่รู้ตัวแล้ว รายละเอียดว่ามาอย่างไรฉันยังไม่ค่อยรู้ชัดจริงๆ!”

เย่เทียนขมวดคิ้ว ท่าทางดูครุ่นคิดอย่างหนัก

พูดตามตรง เขายังนึกย้อนไม่ได้จริงๆ ว่าตอนนั้นกระบี่วิญญาณแดงปรากฏตัวในมือเขาได้อย่างไร คล้ายว่าเหมือนมีคนวางไว้ด้านข้างเขาเลย

“ช่างเถอะ! คิดเสียว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกัน!”

เฉิงชิ่งอยากต่อยปากตัวเองสักสองสามทีจนใจแทบขาด เย่เทียนคนเก่งกาจแบบนี้จะขาดโชคดีไปได้อย่างไร? ตนเองยังปากเสียจริงๆ เลย ถามเรื่องนี้ทำไม!

แทบจะเป็นไปโดยจิตใต้สำนึก ฝ่ามือเปื้อนน้ำเลือดของเขานั้นก็วางอยู่บนผลึกหินแล้ว

“กึก!”

“เสียงอะไร!”

เสียงระบบกลไกเคลื่อนที่ดังขึ้น เย่เทียนหมุนตัวถามขึ้นทันใด

“ฉัน ฉันแตะโดนเบาๆ เอง!” เฉิงชิ่งอธิบายแบบหลบสายตา จากนั้นรู้สึกว่าใต้เท้าว่างเปล่ากะทันหัน

“ฉิบหาย! นี่คือกลไกเปิดออก!”

ตามมาด้วยเสียงร้องตะโกนทีหนึ่ง เฉิงชิ่งตกลงไปโดยตรง

นานาโกะกับเย่เทียนก็ไม่ได้โชคดีรอดจากเรื่องร้ายนี้เหมือนกัน

ผลึกหินที่เปื้อนเลือดของเฉิงชิ่งส่องสะท้อนแสงสองสายออกมาอย่างแจ่มชัด ส่องไปใต้เท้าของเย่เทียนและนานาโกะโดยตรง จากนั้นพวกเขาสองคนก็ตกลงไปเช่นกัน

ในถ้ำหินปูนกลับสู่ความสงบดังเดิมอีกครั้ง

รอยมือเปื้อนเลือดบนผลึกหินนั้นเลือนหายไปทีละนิด เหมือนว่าไม่เคยมีอยู่มาก่อน แม้กระทั่งฝุ่นพวกนั้นที่ถูกเย่เทียนและคนอื่นเป่าออกยังกลับสู่สภาพเดิมทีละนิดแล้ว