ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1263

“ตุบ!”

เฉิงชิ่งกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง สลบไปอย่างน่ายกย่อง

หลังจากเย่เทียนได้ยินเสียงดังมาก็รู้ว่าอีกเดี๋ยวจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งนานาโกะอาศัยฤทธิ์ยาไว้อยู่ถึงเคลื่อนไหวทั้งหมดได้ ตกลงมาด้วยความสูงระดับนี้ ถ้าเขาไม่ลงมือละก็โดยพื้นฐานก็คือตายแน่

แยกแยะตำแหน่งจากการฟังเสียง ลมแรงระลอกหนึ่งพัดมา ชั่วพริบตาชี่กระบี่กลายเป็นของสิ่งของที่อ่อนนุ่ม พันส่วนเอวของนานาโกะไปโดยตรง พอออกแรงดึง ก็โยนเธอมาข้างกายของตนเองทันที

จากนั้นนั่งยองลงแล้วผ่อนแรง เป็นปฏิบัติการแบบที่เมื่อเงื่อนไขครบถ้วนความสำเร็จก็ตามมา

“ฮู้!”

เย่เทียนถอนหายใจยาวๆ ถึงแม้นานาโกะในอ้อมอกจะอยู่ในความมืดมิดจนมองใบหน้าของเย่เทียนไม่ชัดเจน แต่พอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่แผ่ออกมาจากบนตัวเย่เทียนยังอดสีหน้าแดงไม่ได้

“คุณไม่เป็นอะไรนะ!”

“อ่อ ไม่เป็นไร!” นานาโกะรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นเร็วขึ้น จากนั้นรีบกระโดดลงมาจากในอ้อมอกของเย่เทียนทันที การกระทำที่รุนแรงนี้ทำให้ร่างกายเธอปรับตัวไม่ทันเท่าไร พอโงนเงนเกือบจะหกล้มอีกครั้ง

แต่ดีที่ฐานรากยังอยู่ดี ฝืนอาศัยความรู้สึกสมดุลของตนเองดึงกลับมาแล้ว

“ปึง!”

เสียงดังทีหนึ่งลอยมา ในที่สุดถ้ำข้างล่างอันมืดมิดได้เผยออกมาด้านหน้าพวกเขาภายใต้การส่องสว่างของแสงไฟ

“โอ๊ย!”

เฉิงชิ่งลุกขึ้นมาด้วยตนเองเช่นกัน มองเย่เทียนยื่นฝ่ามือของตนเองออกมาอย่างอ่อนแรง

เย่เทียนถอนหายใจทีหนึ่ง โยนขวดยาเข้าไปแล้ว “คุณชายใหญ่ของตระกูลเฉิงอย่างนายนี่ไม่มียาช่วยชีวิตสักหน่อยเหรอ?”

“มีอยู่แล้วสิ!”

เฉิงชิ่งเก็บซ่อนขวดยาเอาไว้ในเสื้อทันที “นายบอกแล้วว่ามันคือยาช่วยชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นนายเองก็เป็นนักกลั่นยาด้วย ใช่ว่านายจะไม่รู้ว่าของด้านในนั้นแพงมากแค่ไหน ประหยัดได้สักเม็ดก็ประหยัดไว้ดีกว่า!”

เย่เทียนชายตามองแล้วเบ้ปากไม่พูดอะไร

ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือขั้นบันไดหิน สองข้างของขั้นบันไดหินเป็นคบเพลิงแต่ละอัน

และไม่รู้ว่าเชื้อเพลิงเป็นวัสดุอะไร ถึงแม้อยู่ในพื้นที่ปิดมิดชิดแบบนี้กลับยังคงสามารถจุดไฟติด แต่ดูจากลักษณะที่เปลวไฟลุกโชนไม่หยุด น่าจะเป็นเพราะโดยรอบมีรูเล็กที่อากาศเคลื่อนผ่านไปได้อยู่

เดินขึ้นไปตามขั้นบันได ด้านหน้าที่นั่งทำจากหินวางกล่องผ้าดิ้นอันหนึ่งและหนังสือกองหนึ่งไว้

“ดูแล้วพวกเราหาสมบัติเจอกันจริงแล้วสิ! โถๆ ครั้งนี้ไม่แน่ว่าจะร่ำรวยจริงๆ แล้ว!”

ในสายตาเฉิงชิ่งปรากฏความยินดีขึ้นแวบหนึ่ง ยาที่เย่เทียนมอบให้ล้วนเป็นยาชั้นดี ภายใต้การกระตุ้นของยา ตอนนี้อาการบาดเจ็บที่ส่วนไหล่ของเขาไม่เป็นอะไรมากแล้ว ขอเพียงต้องพักผ่อนอย่างสงบสักช่วงเวลาหนึ่งก็พอ

“เป็นร่องรอยทางประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ !” นานาโกะก็รู้สึกตื่นตะลึงเช่นกัน

สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่แบบนี้เดาว่ามีเพียงอยู่ที่นี่ถึงพบเห็นได้

เดินขึ้นขั้นบันไดไป ไม่นานสองข้างของขั้นบันไดหินก็ปรากฏภาพวาดฝาผนัง

“เป็นภาพวาดฝาผนังที่งดงามมาก บรรยายเกี่ยวกับขั้นตอนบูชายัญส่วนหนึ่ง น่าแปลก ของพรรค์นี้เป็นสิ่งตกทอดของสำนักชิงหนังจริงเหรอ?” เฉิงชิ่งลูบคางของตนเองแล้ว มองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วเปรียบเทียบกับเรื่องเล่าที่ตนเองเคยได้ยินมาก็รู้สึกว่าไม่ค่อยแน่ใจอยู่บ้าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนของสำนักชิงหนังดูไม่เหมือนจะเลือกใช้การบูชายัญวิธีแบบนี้เพื่อมากลั่นยาเทพหรอกมั้ง!

บูชายัญกิจกรรมแบบนี้กลับมีการถ่ายทอดต่อกันมา แต่ส่วนมากจะถูกคลุมด้วยสัญลักษณ์ชั่วร้ายแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งของบูชาที่ใช้มาบูชายัญบางอย่างมันวิปริตมาก แม้กระทั่งมีมนุษย์ด้วย ดังนั้นจึงเป็นที่รังเกียจของคนทั่วไป

พูดแบบทั่วไปคือ ใช้วิธีการบูชายัญถึงแม้ได้รับพลังมาแล้วก็จะถูกคิดว่าเป็นเวทมนตร์ปีศาจ

สถานการณ์แบบนี้ถึงแม้อยู่ในโลกบู๊โบราณที่สภาพเจริญรุ่งเรืองก็เป็นการมีอยู่ที่ทุกคนรังเกียจ หรือว่าตอนนั้นที่สำนักชิงหนังถูกทำลายจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้?

เรื่องเกี่ยวกับสำนักชิงหนังส่วนใหญ่เป็นการเล่าบอกต่อกันมา การพูดเกินจริงภายในนี้มีมากแค่ไหนคิดดูก็รู้แล้ว

ไม่มีบันทึกทางประวัติศาสตร์ สาเหตุที่สำนักชิงหนังถูกฆ่าทิ้งทั้งหมดย่อมมีคนพากันพูดไปต่างๆ นานา

“ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด ที่นี่ก็คือสถานที่ใช้ไว้บูชายัญ ดูแล้วสำนักชิงหนังในตอนนั้นมีความลับอยู่มาก!”

เย่เทียนมองภาพวาดฝาผนังสองสามอัน เหตุการณ์บูชายัญด้านบนโหดร้ายทารุณอย่างมาก

การเตือนสติของเย่เทียนสุดท้ายก็สายไปบ้างแล้ว

พอชายหนุ่มโบกชุดคลุม พลังปราณสีดำโจมตีเข้าหน้าอกของเฉิงชิ่งโดยตรง

เฉิงชิ่งกระอักเลือดล้มกระเด็นกลับไป ก่อนจะถูกเย่เทียนดึงเอาไว้

“ไม่เป็นไร!”

เฉิงชิ่งสีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง เอาแขนเสื้อเช็ดเลือดตรงมุมปากอย่างแรงสักหน่อย จ้องชายหนุ่มที่นั่งหลังตรงคนนั้นแบบสายตาไม่กะพริบ

“โถๆ นึกไม่ถึงฉันหลิงหยุนไม่ได้ออกไปข้างนอกนานหลายปีขนาดนี้ คนข้างนอกห่วยถึงขั้นนี้เลย? ยังน่าอับอายจริงๆ นะ!”

หลิงหยุน?

ได้ยินคำเรียกตัวเองอันนี้ เฉิงชิ่งและเย่เทียนต่างอดตะลึงกันไม่ได้

หรือว่าเรื่องที่เล่าลือเกี่ยวกับสำนักชิงหนังจะเป็นเรื่องจริง? เพียงแค่สำนักชิงหนังนั้นล้วนเป็นประวัติศาสตร์ยาวนานแล้ว แม้ว่าหลิงหยุนมีตัวตนอยู่จริงจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

การฝึกวิชาสามารถเพิ่มอายุยืนยาวของคนได้จริง แต่ถ้าบอกว่าเพิ่มได้สูงจนถึงระดับนี้กลับยังไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ

เจ้าหมอนี่สรุปเป็นตัวประหลาดอะไรกันแน่!

“หลิงหยุน? คนคนนั้นของสำนักชิงหนังที่กลั่นยาเทพออกมา?”

“ดูแล้วยังมีคนจำฉันได้ด้วยสินะ!” ในสายตาหลิงหยุนปรากฏแววตาหวนคิดถึงขึ้นฉับพลัน แต่ไม่นานหน้าตาของเขาก็ดูดุร้ายขึ้นมา

“เพียงแต่เจ้าคนหนุ่มกลุ่มนี้อย่างพวกแกยังไม่มีมารยาทเอาเสียจริง! หรือไม่รู้ว่าคุยกับผู้ใหญ่ต้องใช้คำสุภาพเหรอ! ระยำจริงๆ!”

พลังปราณสีดำพุ่งออกมาจากในร่างกายของหลิงหยุน กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ลักษณะโหดร้ายสองตัว คลานอยู่ข้างหน้าเขาก่อนจะคำรามใส่สองสามคนนั้นขึ้นมา

“ไปให้บทเรียนพวกเขาสักหน่อยสิ ไม่มีคนปรากฏตัวมานานมากแล้ว แต่เอาถึงตายไม่ได้นะ!”

หลิงหยุนยกนิ้วมือขึ้นแล้ว จากนั้นสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นก็ลุกขึ้นเหมือนคนยืนแล้วร้องคำราม จากนั้นกรงเล็บอันแข็งแรงตบบนพื้นอย่างแรง เริ่มบุกโจมตีศัตรูมาทางพวกเขาโดยตรง