ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1264

“ไป!”

เย่เทียนไม่อาจรอสัตว์ประหลาดสองตัวพุ่งมาถึงด้านหน้าตนเองแล้วค่อยลงมือได้ เหวี่ยงกระบี่วิญญาณแดงออกมา เย่เทียนดันนิ้วทั้งสองติดกัน ตะโกนอย่างโมโห

ชี่กระบี่พุ่งตรงไปแทงสัตว์ประหลาดสองตัวพร้อมกับมีเสียงคำราม

แต่สิ่งที่ทำให้เย่เทียนนึกไม่ถึงคือตอนที่ชี่กระบี่สัมผัสโดนสัตว์ประหลาดสองตัว คาดไม่ถึงสัตว์ประหลาดสองตัวนี้ระเบิดแยกออกด้วยตัวเอง กลายเป็นไอสีดำ

จากนั้นไอสีดำก่อตัวขึ้นใหม่โดยอัตโนมัติ เปลี่ยนเป็นสัตว์ประหลาดอีกครั้ง

“แย่แล้ว! พวกมันเกิดจากชี่ปีศาจรวมตัวกัน! เจ้าหมอนี่ถูกปีศาจสิงแล้ว!”

เฉิงชิ่งรีบเอ่ยปากเตือนสติ จากนั้นรีบควานหาของทันที

ถูกปีศาจเข้าสิงเรื่องราวแบบนี้อยู่ในโลกโบราณแทบจะมีเกิดขึ้นทุกปี เพียงแต่ว่ายังไม่รอให้พวกเขาเติบโตขึ้นมาก็โดนคนกำจัดทิ้งแล้ว

แต่หลิงหยุนที่อยู่ตรงหน้านั้นกลับต่างออกไป

เจ้าหมอนี่ไม่รู้ว่ารอดชีวิตมากี่ปีแล้ว ไม่ต้องห่วงย่อมเป็นยอดปีศาจตนหนึ่งแน่ พอเป็นแบบนี้จึงไม่ได้จัดการง่ายมากนักแล้ว

“หาเจอแล้ว! วิชาปรับฟ้าดิน คาถาใจกระจ่างสายฟ้าแดง ไป!”

เฉิงชิ่งล้วงยันต์ใบหนึ่งออกมา จากนั้นกัดนิ้วกลาง กดนิ้วลงบนยันต์ไปโดยตรง สะบัดเข้าไปยังสัตว์ประหลาดสองตัวที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ตูม!”

เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นภายในพื้นที่ว่างเปล่าและปิดมิดชิด

ยันต์เป็นไปตามธรรมชาติอย่างไร้สาเหตุ จากนั้นกลายเป็นสายฟ้าสีแดงสองสาย ผ่าลงไปใส่สัตว์ประหลาดที่วิ่งโจมตีมาอย่างรุนแรงทันที

ครั้งนี้สัตว์ประหลาดไม่มีแม้แต่โอกาสแยกออกแล้วรวมตัวกันใหม่ ชั่วขณะนั้นถูกสายฟ้าสีแดงกำจัดจนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงกลิ่นของไหม้ไว้แล้ว ผลลัพธ์ไม่เลวเลยทีเดียว

“วิชาเต๋า? โถๆ ฉันก็อยากดูหน่อยว่าแกจะมียันต์มากแค่ไหน!”

หลิงหยุนหัวเราะเยาะ พอโบกมือสัตว์ประหลาดสี่ตัวที่เหมือนกับเมื่อสักครู่ปรากฏตัวขึ้นมา

“เยดแม่ง!”

เฉิงชิ่งสบถคำหยาบออกมาอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองงุนงง ทำลักษณะท่าทางไม่อยากเชื่อ

“ยังตะลึงอยู่ทำอะไรเล่า! เอาออกมาสิ!” เย่เทียนหันหน้ามองเขาแล้ว ถึงแม้สิ่งที่เขาฝึกฝนมากคือวิชาเต๋าเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขายังไม่แน่ในพลังชี่แท้ของตนเองจริงๆ ว่ามีประโยชน์สำหรับชี่ปีศาจพวกนี้หรือไม่

“เอาอะไรล่ะ! นายรู้ไหมว่ายันต์นี้มันแพงมากแค่ไหน! เชี่ย! นี่สรุปมันตัวบ้าอะไรกันวะ! คาถาใจกระจ่างสายฟ้าแดงยังทำลายจุดกำเนิดของมันไม่ได้เลย? เวรเอ๊ย!”

เฉิงชิ่งแม้กระทั่งพูดจาออกมายังถึงขั้นไม่ปะติดปะต่อกัน

เย่เทียนหมดคำจะพูดอยู่บ้าง รู้อยู่ว่าไอ้คนอย่างนายมันพึ่งพาไม่ได้!

ช่างเถอะ ยังเป็นฉันเองก็ได้!

เย่เทียนนวดหมัดของตนเอง จากนั้นสูดหายใจลึกๆ ชี่กระบี่ในร่างกายเปลี่ยนเป็นพลังชี่แท้ทั้งหมด นี่ต้องการเวลาที่เหมาะสม

แต่ว่าเวลานี้ก็ไม่ได้นานมาก

ตอนที่สัตว์ประหลาดเข้ามาใกล้พวกเขา เย่เทียนตะโกนออกมาฉับพลัน “ตี้หลิน!”

แสงสีทองอันเข้มข้นปะทุออกมาจากภายในร่างกายของเขา ส่องสว่างบนตัวของสัตว์ประหลาดสี่ตัวไปโดยตรง

“ว้าก!”

สัตว์ประหลาดส่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมาเรื่อยๆ จากนั้นคาดไม่ถึงหยุดการโจมตีลง มองเย่เทียนด้วยท่าทางโหดร้ายแต่กลับไม่ได้เข้าโจมตีใดๆ

“ได้ผล!”

เย่เทียนรู้สึกดีใจ นึกไม่ถึงพลังชี่แท้ของตนเองยังมีประสิทธิผลแบบนี้ ควบคุมชี่ปีศาจไว้!

“หือ?” หลิงหยุนที่อยู่บนเก้าอี้หินมองเห็นฉากนี้แล้วอดพึมพำออกมาไม่ได้ “ที่แท้เป็นคนฝึกวิชาเต๋า ฉันกลับอยากดูหน่อยว่าวิชาเต๋าของแกฝึกฝนถึงขั้นไหนแล้ว!”

“ไป!”

กึกๆๆ! ตามมาด้วยเสียงดังมาเป็นชุดต่อเนื่อง บนพื้นดินแยกออกทันใด จากนั้นกระดูกมือสีขาวขุ่นนับไม่ถ้วนยื่นออกมาแล้ว โครงกระดูกที่ไม่สมบูรณ์มากมายเริ่มมุดออกมาจากใต้ดิน

“ของพรรค์นี้ยังเรียกมาได้ด้วย?”

และเย่เทียนก็ถือโอกาสระหว่างที่พวกมันถูกล้อมไว้จึงกระโดดขึ้นมา มาถึงส่วนบนสุดของแท่นบูชาแล้ว ยืนเผชิญหน้ากับหลิงหยุน

“ทุกอย่างสิ้นสุดแล้ว!”

เย่เทียนพูดอย่างเย็นชา จากนั้นเอามือวางลงบนกล่องผ้าดิ้นที่ด้านหน้าทันที

“ไม่!”

หลิงหยุนที่แสดงออกแบบค่อนข้างนิ่มนวลมาตลอดหน้าตาดุร้ายแล้ว ตวาดใส่เย่เทียนขึ้นมา

แต่เย่เทียนกลับไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อสักครู่เขาพบเข้าแล้ว ถึงแม้หลิงหยุนคนนี้จะมีชี่ทิพย์ที่อุดมสมบูรณ์ แต่เขาเหมือนกลับไม่ได้ออกไปจากเก้าอี้หินนี้เลย

นี่อธิบายว่าเขาตรึงตัวเองไว้แล้ว และบางทีนี่คือความคิดแค้นใจช่วงหนึ่งที่หลิงหยุนในอดีตทิ้งไว้ ทุกอย่างที่ประสบพบเจอมาเมื่อสักครู่ล้วนเป็นภาพลวงตาเท่านั้นเอง

หลิงหยุนที่อยู่บนเก้าอี้หินอาจจะแกร่งมาก แต่ขอเพียงทำลายที่พึ่งพาของหลิงหยุนทิ้ง งั้นเขาก็ไม่พอให้หวาดกลัวอีก

“ในเมื่อแกตรึงตัวเองอยู่ระหว่างโลก งั้นทำได้เพียงยอมรับชะตากรรมแล้ว! หายไปแบบดีๆ เถอะ!”

เย่เทียนออกแรงกดฝ่ามือลงไป เสียงโบ๊ะดังขึ้น กล่องผ้าดิ้นด้านหน้าของเขาโดนทำลายลง

แต่สิ่งที่ทำให้นึกไม่ถึงคือกล่องผ้าดิ้นว่างเปล่า ของมีประโยชน์แท้จริงก็คืออักษรลี้ลับด้านล่างกล่องผ้าดิ้น

น่าเสียดายที่ตอนนี้อยากดึงมือกลับก็ไม่ทันแล้ว ตอนที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสโดนทั้งอักษรลี้ลับ แสงสีขาวอันเจิดจ้ากลืนเขาไป ไม่เพียงแค่เขา หลิงหยุนที่หน้าตาดุร้ายอยู่ด้านข้าง สัตว์ประหลาดที่หน้าตาอัปลักษณ์และโครงกระดูกคนที่ไม่สมบูรณ์ดีทั้งหมดหายลับไปหมดแล้ว

ทั้งแท่นบูชาอันว่างเปล่าเงียบสงบลงมาในขณะนั้น เหลือเพียงนานาโกะและเฉิงชิ่งที่มองหน้าซึ่งกันและกันอยู่

“ใครบอกฉันได้ไหมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?”

เฉิงชิ่งบ่นพึมพำกับตนเอง ส่วนนานาโกะก็รีบเดินไปส่วนบนสุดของแท่นบูชา

หลังจากมองเห็นอักษรลี้ลับนั้น เฉิงชิ่งส่ายหน้าแล้ว “เจ้าหมอนี่ยังโชคดีจริงๆ นะ! นี่ยังทำให้เขาหาสิ่งสืบทอดแท้จริงจนเจอ คนเราแตกต่างกันไปจะหลับหูหลับเปรียบเทียบกันไม่ได้จริงๆ!”

ก็ได้ เฉิงชิ่งอิจฉาอีกแล้ว