ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1267

“แกหยุดพูดเลย!”

หลิงหยุนตวาดอย่างฉุนเฉียว จากนั้นยื่นกรงเล็บจับเข้ามาทางเย่เทียนโดยตรง

เย่เทียนไม่แสดงความอ่อนแอสักนิด ต่อยหมัดหนึ่งเข้าไปแล้ว ถ้าแข่งสู้กันละก็เย่เทียนไม่กลัวอีกฝ่ายหรอก หลิงหยุนแกร่งมากจริง แม้กระทั่งความรู้สึกหนาทึบของชี่ทิพย์ยังจะยิ่งใหญ่กว่าเขาเสียอีก แต่สิ่งที่หลิงหยุนรู้ เย่เทียนล้วนเข้าใจทั้งหมด

ส่วนความสามารถของเย่เทียน หลิงหยุนไม่รู้!

“ตูม!”

ไม่นานทั้งสองคนก็ตะลุมบอนด้วยกัน ความโกรธแค้นภายในจิตใจไม่มีที่ระบายออก เย่เทียนไม่ได้ใช้งานชี่กระบี่ แต่ว่าใช้หมัดต่อสู้กับหลิงหยุนขึ้นมาหมัดแล้วหมัดเล่า

แม้กระทั่งกระบวนท่าที่พวกเขาใช้ล้วนเหมือนกันไม่มีผิด

การแข่งขันของคนสำนักเดียวกัน แยกว่าเหนือกว่าหรือด้อยกว่า

เย่เทียนเดิมก็ถนัดต่อสู้อยู่แล้ว ส่วนหลิงหยุนชี่ทิพย์ก็หนาทึบอย่างแท้จริง แต่วิธีการต่อสู้ของเขาแย่เอามากๆ เลย อย่างมากยังได้เปรียบด้านกำลังอยู่หน่อยเท่านั้นเอง

แต่การได้เปรียบแบบนี้จะได้เปรียบไปนานแค่ไหนกัน?

พูดถึงประสบการณ์ต่อสู้ เย่เทียนสามารถตีห่างเขาไกลเป็นสิบโยชน์!

“เป็นไปไม่ได้! แกไปตายให้ฉันเดี๋ยว!”

หลิงหยุนตะโกนขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว ชี่ปีศาจบนตัวยิ่งแผ่กระจายอย่างเข้มข้นขึ้นมา

แต่ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ในเหตุการณ์ เย่เทียนใช้งานวิชาเต๋าอย่างไม่ได้ปิดบังอะไรไว้

“คาถาซูบจิต ไป!”

“สายฟ้าอุ้งมือ ไป!”

“วิชาหมื่นรู ล็อกเอาไว้!”

เย่เทียนตะโกนอย่างโกรธเคืองรุนแรง ขว้างวิชาเต๋าในมือเข้าไปทางหลิงหยุนเหมือนกับไม่เสียดายของเลย

พลังชี่แท้หมุนกลิ้งอยู่ในร่างกายของเย่เทียนไม่พัก สนับสนุนการต่อสู้ของเขาแบบต่อเนื่องไม่หยุด

แสดงวิชาเต๋าออกมาอย่างต่อเนื่อง หลิงหยุนถูกกระหน่ำโจมตีจนล้มกระเด็นไปด้านหลังไม่หยุด ชี่ปีศาจเข้มข้นที่คลุมบนตัวถูกกำจัดไปทีละนิด

“ทำไมแกถึงได้วิชาเต๋ามากขนาดนี้! นี่ล้วนเป็นทักษะยอดเยี่ยมเฉพาะของสำนักชิงหนัง! แกรู้ได้อย่างไร!”

เย่เทียนพึมพำแบบเย็นชา “พรสวรรค์วิชากลั่นของแกมันแกร่งมากจริงๆ แต่พรสวรรค์วิชาเต๋าของฉัน แกร่งกว่า!”

ในมือเย่เทียนดึงแส้สีทองที่รวมตัวมาจากพลังชี่แท้ทั้งนั้นออกมาฉับพลัน พอสะบัดก็พันรอบหลิงหยุนไว้โดยตรง

ยังไม่รอเย่เทียนรัดให้แน่น บนหน้าของหลิงหยุนเผยแววความเจ็บปวดที่ยากจะรับไว้ออกมาแล้ว และร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวชออกมาไม่ขาดสายด้วย “โอ๊ย!”

“ทำลายเดี๋ยวนี้!”

เผชิญหน้ากับคนที่เห็นแก่ตัวและจิตใจโหดเหี้ยมแบบนี้เย่เทียนไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย ดึงแส้ในมือจนแน่นทันที ภายใต้เสียงดังอย่างต่อเนื่อง ชี่ปีศาจบนตัวของหลิงหยุนถูกทำให้กระเจิง ดันออกมาจากในร่างกายเขาไม่ขาดสาย

ตามมาด้วยชี่ปีศาจหายลับไปทีละนิด ความดุร้ายบนตัวของหลิงหยุนค่อยๆ หายไปเช่นกัน สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือท่าทางสุภาพและอ่อนโยน

“ในที่สุดก็หลุดพ้นแล้วเหรอ?”

หลิงหยุนบ่นพึมพำขึ้นก่อนประโยคหนึ่ง “ตอนบูชายัญปีนั้นฉันโลภจนหน้ามืดตามัว นี่ถึงทำให้จิตวิญญาณของตัวเองถูกตรึงอยู่ในยาเทพแล้ว!”

“ไม่ว่าอย่างไรฉันต้องขอบใจนายมาก ถ้าไม่ใช่นายละก็ ตอนนี้ฉันอาจจะยังคงถูกตรึงไว้ในยาเทพอยู่ ไม่มีทางช่วยตัวเองได้!”

พูดจบเขาหน้าตายิ้มแย้ม มองเย่เทียนอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง

เวลานี้สายตาของหลิงหยุนเหมือนสายตาของเจ้าสำนักก่อนจะตายที่สุดแล้ว ทำให้จิตใจเย่เทียนหวั่นไหวกะทันหัน

“อย่าวางมือ! คนแปลกหน้า ขอบใจมาก ถ้าเป็นไปได้ละก็สืบทอดสำนักชิงหนังต่อไปเถอะ! นี่คือความปรารถนาสุดท้ายของฉัน สำหรับตำราหยกที่กลั่นยาเทพอันนั้น ไม่ต้องถ่ายทอดแล้ว จะได้ไม่ทำร้ายคนอื่นทำร้ายตัวเอง!”

ร่างกายของหลิงหยุนหายไปทีละนิด จากนั้นยาสีทองอร่ามเม็ดหนึ่งปรากฏขึ้น

“ยาเทพ!”

สายตาของเย่เทียนซับซ้อนอย่างยิ่ง ถึงแม้เขาพิชิตยาเทพมาได้แล้ว แต่หลังจากมีประสบการณ์ในแดนแห่งความฝันด้วยตนเอง เมื่อเขาเผชิญหน้ากับยาเทพอีกครั้งมักจะรู้สึกว่าอารมณ์เต็มไปด้วยความซับซ้อน

นานาโกะใช้สายตาอันรอคอยมองยาเทพในมือเย่เทียน

“ยาเทพนี้สามารถทำให้คุณเปลี่ยนเป็นนักบู๊ได้อีกรอบจริงๆ แม้กระทั่งเพราะลักษณะพิเศษของยาเทพ ทำให้ความสามารถของคุณเพิ่มสูง แต่เพราะสาเหตุของตัวยาเทพเอง คุณอาจจะโดนแว้งกัดอย่างแน่นอน!”

สีหน้าของเย่เทียนเคร่งขรึมมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยาเทพได้มาจากการบูชายัญ สุดท้ายยังเกิดเรื่องมากขนาดนั้นอีก เย่เทียนไม่กล้ารับประกันว่าภายในยาเทพจะมีความคับแค้นมากมายที่ไม่ได้กำจัดทิ้งหรือไม่

“ดังนั้นคุณยังต้องรอสักพักหนึ่ง ผมต้องกลั่นมันใหม่อีกรอบสักหน่อย!”

“ฉันรอได้!” ในสายตานานาโกะมีแววความผิดหวังแวบผ่าน

หลังเคยได้รับพลังอันแท้จริงมาแล้วสูญเสียไปเฉยๆ ความรู้สึกแบบนี้อาจจะไม่มีใครเข้าใจได้

แต่นานาโกะเชื่อคำพูดที่เย่เทียนบอกมา

ถ้าเย่เทียนไม่อยากให้ยาเทพแก่เธอจริง เดิมทีไม่ต้องพูดไร้สาระมากขนาดนี้ เพียงแค่บอกว่าตนเองหายาเทพด้านในไม่เจอก็สามารถอธิบายได้เหมือนกัน

แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น!

นานาโกะมองเย่เทียนอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้ยังพิเศษอยู่บ้างจริงๆ นะ

เฉิงชิ่งไม่ได้พูดจามาตลอด ถึงแม้จะเป็นยาเทพยังเพียงแค่มองดูแบบสงสัยสักหน่อยแล้วก็ไม่สนใจอีก

ส่วนในเวลานี้เอง เสียงเคี้ยวลอยมา

“ป้าบ!”

“รสชาติสัตว์ปีศาจนี้ไม่เลวเลย พวกนายอยากลองชิมหน่อยไหม?”

เฉิงชิ่งค่อยๆ ลุกขึ้นยืน จากนั้นจ้องภาพคนกำยำสูงใหญ่คนนั้นที่ค่อยๆ เดินเข้ามาในความมืดมิดอย่างระวัง ในสายตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“ถูฮุย?”

“เฉิงชิ่งแห่งตระกูลเฉิง? โถๆ นึกไม่ถึงมาเจอนายที่นี่แล้ว ใช่แล้ว นายมีเหล้าหรือเปล่า? ฉันกระหายแล้ว!”