ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1280

“ท่านครับ นากาตะ จุนเหอก็ตอบกลับมาแล้วครับ เพียงแค่......”

พอนานาโกะได้ยินคำพูดนี้อดหัวเราะเยาะไม่ได้ “ยังหยิ่งยโสเหมือนกับเมื่อก่อนเหรอ? ตอนนี้คุณปู่อยู่ที่ไหน?”

ประตูฉากกั้นถูกผลักออก ผู้อาวุโสสูงวัยคนหนึ่งก้าวเท้าเดินเข้ามาแล้ว

“คุณปู่!”

ผู้อาวุโสโบกมือแล้ว “นานาโกะ หลานกลับมาได้ปู่ดีใจมาก!”

พูดจบบนหน้าผู้อาวุโสเผยรอยยิ้มออกมา และอ้าแขนทั้งสองข้างออก

คนอื่นมองเห็นฉากนี้ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน จากนั้นค่อยๆ ถอยออกไปแล้ว ยืนรอคอยการเรียกใช้อยู่หน้าประตู

นากามูระ ฮิโรคาสุ ปู่แท้ๆ ของนานาโกะ และเป็นปรมาจารย์วิชาดาบรุ่นหนึ่งด้วย

เพียงแค่ว่าประวัติของนากามูระ ฮิโรคาสุยิ่งลึกลับอยู่หน่อย ดังนั้นผลกระทบของตระกูลนากามูระจึงน้อยลงหน่อย แต่ว่านานาโกะไม่เหมือนกัน พอสาวน้อยอัจฉริยะคนนี้ปรากฏตัวขึ้นก็อยู่เหนือเกินไปกว่าตระกูลนากามูระแล้ว

กลายเป็นคู่แข่งใหญ่สุดของตระกูลฮิโรชิมาโดยตรง

แต่ครั้งนี้นานาโกะถูกคนจับไปและพังการฝึกฝนลงแล้ว วันเวลาของตระกูลนากามูระผ่านไปแบบลำบากมาก

แต่ดีที่นานาโกะกลับมาแล้ว

“พูดแบบนี้แสดงว่าพ่อหนุ่มคนนั้นแกร่งมาก?” หลังจากนากามูระ ฮิโรคาสุฟังคำบอกเล่าของนานาโกะสายตาแวววาว

“ใช่ค่ะ! แกร่งมาก!” นานโกะรีบพยักหน้าแล้ว

ท่าทีแบบนี้นากามูระ ฮิโรคาสุยังไม่เคยเห็นบนตัวของนานาโกะมาก่อน มองเห็นปฏิกิริยาของนานาโกะ ในสายตานากามูระ ฮิโรคาสุปรากฏรอยยิ้มขึ้นฉันพลัน ยื่นมือที่แห้งเหี่ยวอยู่บ้างออกมาแตะศีรษะของนานาโกะเบาๆ

“ดูแล้วเจ้าหญิงน้อยของพวกเราตระกูลนากามูระหาคนรักเจอแล้ว!”

เรื่องในใจถูกเปิดโปง สีหน้าของนานาโกะแดงขึ้นมาทันใด แต่เธอยังปฏิเสธออกมาโดยจิตใต้สำนึก

“ไม่ค่ะ! หนูไม่คู่ควรกับเขา!”

“ยัยเด็กโง่ มีอะไรคู่ควรหรือไม่คู่ควรกัน!” ในสายตานากามูระ ฮิโรคาสุปรากฏรอยยิ้มขึ้นกะทันหัน จากนั้นใช้มือทั้งสองแตะบนไหล่ของนานาโกะแล้ว “เขาสามารถได้รับความรักของนานาโกะไป เขาน่าจะดีใจสุดๆ มากกว่านะ!”

นานาโกะส่ายหน้าแล้ว

เรื่องราวเกี่ยวกับเย่เทียนเธอรู้มาเป็นอย่างดี และย่อมรู้ว่าเย่เทียนแต่งงานแล้วด้วย

เวลานี้ในสายตามีแววตามืดสลัวแวบผ่าน “ไม่ค่ะ! เย่ซังเป็นแค่เพื่อนของหนู คุณปู่อย่าทำอะไรที่เข้าใจผิดเด็ดขาดเลย! ขอร้องนะคะ!”

นากามูระ ฮิโรคาสุพอจะมองความขัดแย้งในใจของหลานสาวตนเองออก และรู้จักนิสัยของหลานสาวเช่นกัน ตอนนี้ได้เพียงถอนหายใจทีหนึ่ง

คำว่าอารมณ์รักทำร้ายคนมากที่สุด บางเรื่องถึงแม้เป็นเขาก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

แต่จะให้เขามาบอกว่าเย่เทียนเป็นชายชั่วละก็ อย่างไรเสียก็ยังไม่มีเหตุผลอีก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่เทียนช่วยชีวิตนานาโกะแล้ว และไม่ใช่ว่ามีเป้าหมายอะไรที่บอกใครไม่ได้ด้วย แต่เป็นมิตรภาพระหว่างเพื่อน เพียงแค่นานาโกะนำมิตรภาพอันนี้คิดลึกซึ้งไปแล้ว เขาในฐานะปู่คนนี้ฝืนบังคับไปจะมีประโยชน์อะไร?

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสู้เย่เทียนไม่ได้ด้วย! มิฉะนั้นตระกูลนากามูระของเขาคงไม่ต้องถูกตระกูลฮิโรชิมาปัดแข้งปัดขาจนเป็นแบบนี้หรอก

“นานาโกะ ร่างกายของหลาน......”

“คุณปู่คะ เรียกพวกเขาเข้ามาเถอะค่ะ!” นานาโกะรู้ว่าปู่กำลังเป็นห่วงอะไร ตอนนี้พยักหน้าแสดงความหมายว่าให้ซามูไรด้านนอกกลับมา

หลังจากรอคนเหล่านี้นั่งเสร็จเรียบร้อย นานาโกะนำมือวางไว้บนดาบสั้นตรงเอว

ชั่วขณะนั้นบรรยากาศอึมครึมพอสมควร

“เรื่องในครั้งนี้ฉันรู้ว่าในบรรดาทุกคนมีคนเข้าร่วมด้วย แม้กระทั่งในใจเขายังเพ้อฝันว่าทุกอย่างนี้ล้วนเป็นความฝันล่ะมั้ง!”

ชั่วพริบตาคำพูดนี้ของนานาโกะทำให้คนเหล่านี้สีหน้าเปลี่ยน

กลับเป็นนากามูระ ฮิโรคาสุจัดเรียงอุปกรณ์ชงชาตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย เหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

“เรย์โดะคุง ยังต้องให้ฉันพูดละเอียดกว่านี้หน่อยไหม?”

“เพียงแค่ครั้งนี้ยังต้องการให้ทุกท่านร่วมมือด้วย หวังว่าอย่าได้ลังเลไปบ้างเพราะความหยาบคายเมื่อสักครู่ของนานาโกะเลย!”

นานาโกะพูดจบลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวให้พวกเขา

“พวกเราจะต้องทุ่มเทสุดกำลังเพื่อทำงานให้ตระกูลนากามูระแน่นอนครับ!”

“เรย์โดะเจ้าหมอนี่หาเหาใส่หัวเอง ท่านวางใจได้ครับพวกเราจะต้องไม่ทรยศตระกูลนากามูระแน่นอนครับ!”

ถ้าพูดว่าเมื่อก่อนพวกเขาบากหน้ามาพึ่งตระกูลนากามูระคือเพื่อผลประโยชน์ ตอนนี้ก็คือเพื่อผลประโยชน์ที่มากยิ่งกว่าแล้ว

เมื่อสักครู่ความสามารถที่นานาโกะแสดงออกมาทำให้พวกเขาเข้าใจถึงความสามารถแท้จริงของนานาโกะ มีความสามารถแบบนี้อยู่ ทั่วทั้งตงอิ๋งจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง?

เริ่มแรกพวกเขายังคิดว่านานาโกะไปทวงหาคำอธิบายจากองเมียวจิก็แค่แสดงความโมโห แต่ตอนนี้พวกเขาคงไม่คิดแบบนี้อีก

ความสามารถแบบนี้ถึงเป็นองเมียวจิก็จำเป็นต้องไว้หน้า! ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องในครั้งนี้พวกเขาองเมียวจิก็ไร้เหตุผลด้วย

พอนึกถึงการแสดงออกที่กำเริบเสิบสานของนากาตะ จุนเหอนั้นอีก สีหน้าของพวกเขายิ่งล้ำลึกขึ้นมา

ตอนที่นานาโกะทางนี้รวมตัวตระกูลนากามูระ ในเขตเมืองทางตะวันออกของพื้นที่เกียวโตซึ่งเป็นวัดอยู่แถบหนึ่ง ที่นี่ไม่มีการจราจรติดขัด ไม่มีเสียงดนตรีรบกวน มีเพียงสภาพอันหนาวเย็น

ในมือผู้ชายคนหนึ่งถือกระดาษยาวสีขาวแผ่นหนึ่งไว้แล้วเดินไปที่ด้านหน้ารูปเทพเจ้าองค์หนึ่งด้วยสีหน้าเคารพ

และอยู่ที่ด้านหลังเขาคือผู้ชายที่โค้งตัวเล็กน้อยอยู่คนหนึ่ง

หลังจากรอผู้ชายคนนั้นขอพรเสร็จสิ้น ผู้ชายที่โค้งตัวคนนั้นถึงเอ่ยปากบอกว่า “นานาโกะตำหนิเรื่องที่วิญญาณพันปีเข้าร่วมการต่อสู้ของสองฝ่าย เรียกร้องให้พวกเราอธิบายเหตุผล แต่ก็ถูกผมปฏิเสธกลับไปแล้ว!”

“เฮ้อ!” ผู้ชายที่ขอพรคนนั้นถอนหายใจกะทันหัน

“ครั้งนี้พวกเราองเมียวจิอาจมีปัญหาใหญ่มาเยือนแล้ว!” ชั่วพริบตาผู้ชายคนนั้นพูดมาประโยคเดียวทำให้ผู้ชายที่โค้งตัวร่างกายสั่นเทา

“อะไรกัน? นี่เป็นไปไม่ได้!”

ผู้ชายที่ขอพรไม่ได้สนใจการเสียมารยาทของเขา “นากาตะคุง ครั้งนี้ดูแล้วพวกเราต้องจัดการแบบจริงจังแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปในเขาสักรอบ ส่วนนายก็ต้องคุมนานาโกะไว้ อย่าให้หล่อนมาก่อเรื่องเด็ดขาด!”